"อ-อื้อ..แฮ่ก..แทฮย—อื้อ!"
อาจเพราะยิ่งจูบกันไปนานๆ
แรงดูดคลึงบริเวณริมฝีปากของตัวเองก็เริ่มจะรุนแรงมากกว่าเดิม
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงแอบแฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่ชวนให้รู้สึกสบสนจากคนที่ตอนนี้อารมณ์ดิบถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดนสมบูรณ์แบบ จึงทำให้คนร่างเล็กที่ตอนนี้ร่างกายกำลังโดนเอาเปรียบอย่างเห็นได้ชัดต้องอดไม่ได้เลยที่จะส่งเสียงร้องท้วงออกมาในลำคอเบาๆอย่างคนทำตัวไม่ถูก
ในขณะมือเล็กทั้งสองข้างก็ทุบไปที่แผงอกเล็กน้อยราวกับจะส่งสัญญาณให้รีบละริมฝีปากออกไป
ซึ่งในตอนนี้คนร่างเล็กที่ร่างกายกำลังโดนเอาเปรียบอย่างมินยุนกิก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่ที่แผ่นหลังของตัวเองได้แนบชิดไปกับฟูกนอนในห้องนอนของตัวเอง
หน้าอกเล็กค่อยๆกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆ
ก่อนที่หลังจากนั้นเมื่อสัมผัสหยาบโลนยังคงเกิดขึ้นไม่หยุด และแทฮยองก็ดูเหมือนจะไม่สนใจตัวเองเลยสักนิดยังคงเอาแต่กอบโกยความหวานจากริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ
มินยุนกิจึงอดไม่ได้เลยที่จะเลื่อนมืออีกข้างนึกขึ้นไปกระชากผมคนด้านบนอย่างเต็มแรง
จนในที่สุดอีกฝ่ายก็ต้องยอมละออกไปเพราะทนความเจ็บไม่ไหว..
ก็แน่ล่ะ..
นอกจากดึงผมกับทุบหน้าอกแล้ว มินยุนกิยังใช้เล็บข่วนตะกายไปตามต้นแขนอีกด้วยนี่นา
..
"พอ.. พอก่อน..ฉัน ห-หายใจไม่ทัน.." ริมฝีปากที่มันดูเหมือนจะกลายเป็นสีแดงสดยิ่งกว่าเดิมแถมยังบวมเจ่อเพราะโดนดูดดึงของคนที่ตอนนี้นอนหอบหายใจรวยรินอยู่ใต้ล่างค่อยๆขยับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ในขณะแววตาที่บัดนี้เริ่มหวานฉ่ำเชื่อมไปด้วยแรงอารมณ์ก็ค่อยๆช้อนขึ้นเพื่อมองบุคคลที่กำลังคร่อมทับร่างกายตัวเองช้าๆ ซึ่งเพราะแบบนั้นจึงทำให้ทางด้านของแทฮยองต้องอดไม่ได้เลยที่จะค่อยๆส่งลิ้นออกมาลากเลียไปตามริมฝีปากเล็กน้อย
เมื่อพบว่าภาพด้านหน้าตอนนี้มันดูยั่วยวนเกินไป..
และเจ้าตัวก็ดูจะไม่รู้เลยสักนิดว่าการนอนหอบหายใจและใช้สายตาแบบนี้จ้องมองมาที่เขามันอันตรายมากขนาดไหน..
“หมดเวลาพักแล้ว"
อย่างน้อยก็อันตรายมากพอที่จะทำให้เขาขาดการยับยั้งชั่งใจมากกว่าเดิมนั่นแหละ
..
"แทฮยอง!..ฉัน—อ้ะ!”
เสียงห้าวๆที่ในเวลานี้มันแหบพร่าเกินทนเผลอหลุดร้องโวยวายออกมาแทบจะทันที
หลังจากอยู่ดีๆขาขาวๆทั้งสองข้างของตัวเองก็ต้องถูกจับให้ตั้งขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะแหวกออกและตามมาด้วยร่างกายของแทฮยองที่กดแทรกเข้ามาตรงกึ่งกลางจนชวนให้ใบหน้าเห่อร้อน ในขณะมืออีกข้างนึงก็ส่งมาลูบไล้บริเวณแก้มของตัวเองเบาๆ
พร้อมรอยยิ้มถูกระบายออกมาบนใบหน้าราวกับถูกใจกับภาพที่ได้เห็น
เปลือกตาถูกข่มให้ปิดสนิทซ่อนความหวาดกลัวอีกครั้งนึง
ในขณะที่สัมผัสร้อนชื้นเริ่มเกิดขึ้นบริเวณซอกคอ..
ก่อนจะตามมาด้วยการตรีตราความเป็นเจ้าของโดยไม่ได้รับอนุญาต
"ฮึก.. เจ็บ.."
และถึงจะบอกว่านี่ไม่ใช่การขืนใจเพราะเป็นความต้องการลึกๆของตัวเองก็เถอะ
แต่พอมาถึงขั้นนี้ยุนกิก็อดกลัวไม่ได้จริงๆ ..
"แท..ฮื่อ..ย-หยุด...พอแล้ว.."
ดวงหน้าหวานเริ่มจะบูดเบี้ยวไปตามแรงอารมณ์และราวกับร่างกายถูกทำให้รุ่มร้อนมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
จนผ้าปูที่นอนเริ่มจะยับยู่ยี่ตามแรงกระชากและดึงของคนที่ตอนนี้เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาเต็มหน้าผากขาวๆ
ซึ่งในตอนนี้มินยุนกิไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าถึงแม้บนร่างกายของตัวเองจะมีเสื้อผ้าอยู่ครบชิ้นก็จริงแต่เสื้อผ้าเหล่านี้ดูจะไม่มีความหมายเลยสักนิด
ตราบใดที่มือของแทฮยองยังไม่อยู่นิ่ง
ค่อยๆขบงับริมฝีปากเอาไว้อย่างพยายามอดกลั้นไม่ส่งเสียงร้องใดๆออกมาให้ได้ยิน
พร้อมความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มตีกันมั่วไปหมดเพราะไม่ว่าจะพยายามครุ่นคิดยังไงแต่ยุนกิก็คิดไม่ออกจริงๆว่าการที่ตัวเองปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
มันจะดีหรือเปล่า ..
และในตอนนี้ตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงปล่อยให้สถานการณ์มันเกินเลยมาแบบนี้
..
ร่างกายค่อยๆหดเกร็งตอบรับสัมผัสในขณะเม็ดเหงื่อเริ่มมีมากกว่าเดิม
ก่อนที่หลังจากนั้นเมื่ออยู่ดีๆ มือหนาข้างที่สอดเข้ามาใต้สาบเสื้อของตัวเองได้ไปทักทายกับส่วนอ่อนไหวบริเวณยอดอกเบาๆมินยุนกิก็ค้นพบแล้วล่ะว่าตนเองไม่อาจกลั้นเสียงร้องได้อีกต่อไป
..
"อะ—อ๊า!"
เสียงหวีดร้องดังมาอีกครั้งพร้อมร่างเล็กๆที่เอาแต่ดิ้นพล่านไม่ยอมหยุด
และสุดท้ายก็เป็นเพราะส่วนอ่อนไหวอีกส่วนหนึ่งของตัวเองต้องโดนกลั่นแกล้งด้วยมืออีกข้างของแทฮยองที่เอาแต่แกล้งปัดสะเปะสะปะไปทั่ว
สองมือที่เคยใช้ตะปบไปยังผ้าปูที่นอนของคนตัวเล็กจึงรีบยกขึ้นมาเพื่อเอื้อมไปโอบกอดคนด้านบนไว้ทันทีพร้อมดึงลงมากอดก่ายเอาไว้แน่นจนแผ่นอกแนบชิดกันในขณะสองขาก็คล้องเอวเอาไว้
ซึ่งเพราะแบบนั้นจึงทำให้แทฮยองรีบฉวยโอกาสนี้ใช้ริมฝีปากปรนเปรอจูบให้คนตัวเล็กอีกครั้งจนคนร่างเล็กต้องรู้สึกขัดใจจนเผลอจิกเล็กลงไปที่แผ่นหลังเมื่อดูเหมือนอะไรๆมันก็ไม่เป็นดังที่ตัวเองคิดเลยสักนิด
"อื้อ!"
แทฮยองในตอนนี้แทบไม่ต่างจากสัตว์ร้ายเวลาออกล่าเหยื่อ
..
ซึ่งแน่นอนว่าลูกแมวตัวน้อยๆอย่างยุนกิยังหาทางออกจากสัตว์ร้ายตัวโตตัวนี้ไม่ได้เลย..
“อ—อื้อ..ฮื่อ..”
เรียวลิ้นร้อนเริ่มเกี่ยวกระหวัดพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ในขณะที่ตอนนี้ความวาบหวามก็เริ่มเกิดกับร่างกายขึ้นมาทีละเล็กละน้อย
ยามเรียวลิ้นของตัวเองต้องถูกฟันคมขูดไปมาเบาๆ พร้อมมือหนาก็เฝ้าบีบเฟ้นไปตามสะโพกไม่ยอมหยุด
จนท้ายสุดเมื่อริมฝีปากของคนด้านบนค่อยๆผละออกไปมินยุนกิก็หลุดหอบหายใจออกมาแทบทันที
ก่อนจะเริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเองตอนนี้..
มันเป็นอาการที่รู้จักดีและยุนกิต้องจัดการมันด้วยตัวเองตลอด..
... จัดการมันพร้อมคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงไปด้วย
“แท...”
“อยากให้หยุดเหรอ ?” เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมริมฝีปากที่เพิ่งละออกมาก็ค่อยๆเลื่อนไปคลอเคลียตามแก้มสีแดงฝาดอย่างนึกเอ็นดู
จนได้ยินเสียงครางหงิงดังออกมาให้ได้ยินเบาๆไม่ต่างจากลูกแมวหลงทางที่ตอนนี้กำลังพลัดหลงมาเจอกับสัตว์ร้ายอย่างเขา
แทฮยองได้แต่ค่อยๆ ใช้มืออีกข้างค้ำยันตัวเองในขณะที่มืออีกข้างก็เสยผมขึ้นเล็กน้อย
พร้อมถอนหายใจออกมาเบาๆ ในขณะสายตาก็จ้องมองไปยังคนใต้ล่างที่ตอนนี้แววตาเอ่อล้นไปด้วยความต้องการด้วยความรู้สึกผิดที่ตีตื้นขึ้นมาเล็กน้อย
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองทำไปถึงขั้นนี้แล้วจริงๆ
..
และแทฮยองก็ไม่เคยจะอ่านแววตาคนตรงหน้าออกเลยสักครั้ง... เนื่องจากแกแลคซีมันกว้างใหญ่เกินไปกว่าที่คนอย่างเขาจะพยายามทำความเข้าใจมัน..
"ว่าไง..
ถ้านายอยากให้ฉันหยุดฉันก็จะหยุดให้นะ"
แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกดีนั่นแหละที่ตนเองไม่ได้เป็นฝ่ายขืนใจเพราะการกระทำนี้ไม่ว่าจะดูยังไงคนตัวเล็กที่ตอนนี้นอนใช้ริมฝีปากบวมเจ่อหอมหายใจอยู่นั้นมีอารมณ์ร่วมกับเขาตั้งแต่ต้นแน่นอน
ถึงแม้จะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรืออะไรก็ตามที
“ตอบมาสิยุนกิ..”
ภายในห้องนอนที่ห้วงอารมณ์แห่งความใคร่ของคนทั้งสองยังคงลอยวนไปทั่ว
มินยุนกิค่อยๆสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถามย้ำออกมาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
มิหนำซ้ำแววตาคู่นั้นยังคงจ้องมาเพื่อกดดัน
ไม่อยากยอมรับแต่ยุนกิไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่ายังคงติดใจในสัมผัสเหล่านั้น..
และเขาก็ไม่อยากให้หยุด..
"ฉ—ฉัน ..."
ฟันคมซี่เล็กค่อยๆขบกัดไปที่ริมฝีปากอีกครั้ง
ซึ่งพอดีกับเสียงฟ้าร้องที่ดังขึ้นมาราวกับจะตอกย้ำว่าพายุฝนข้างนอกยังคงไม่หยุด
แถมดูเหมือนจะไม่หยุดง่ายๆ
ซึ่งในตอนนี้จิตใต้สำนึกของตัวเองกำลังตอกย้ำให้ยุนกิรับว่าตนเองนั้นไม่เคยมีความรู้สึกรักใคร่ชอบพอผู้ชายคนนี้อยู่เลยสักนิด
และใครบางคนเคยบอกว่าเราควรจะมีเซ็กส์กับคนที่รักเท่านั้น
..
"นี่คือทั้งหมดที่นายต้องการจากฉันหรือเปล่าแทฮยอง.."
"...."
"นัมจุนบอกฉันหมดแล้วว่านิสัยจริงๆของนายเป็นยังไง..
นายเห็นทุกคนเป็นแค่ของเล่น การได้ฉันคือความต้องการจริงๆของนายใช่มั้ย นายแค่ชอบ..แค่สนใจ.. นาย..รักฉันหรือเปล่า ?”
"แล้วนายล่ะ.. ? นายรักนัมจุนไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงทำแบบนี้ อะไรคือสิ่งที่นายต้องการจากฉันล่ะยุนกิ..
นายจะปฏิเสธเหรอว่าวันนี้นายทักฉันเพราะเรื่องเสื้อจริงๆ"
..ปฏิเสธไม่ได้หรอก
ปฏิเสธไม่ได้เลย..
“แทฮยอง ..”
ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าต้องการครอบครองและต้องการความรู้สึกแปลกใหม่เหล่านี้ไม่ต่างจากเด็กวัยรุ่นใจแตกธรรมดาทั่วไป..
“ถ้าฉันให้นายมากกว่านี้..นายจะไม่ทำกับฉันเหมือนกับทุกคนที่ผ่านมาใช่มั้ย.."
เพียงแต่ดันมาเป็นช่วงมหาลัยปีหนึ่ง..
เสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ
ก่อนที่หลังจากนั้นเสียงเค้นหัวเราะจะดังออกมาเบาๆ
จากคนที่ตอนนี้กำลังซ่อนความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ในแววตาสีดำสนิทที่สะท้อนเงาของคนใต้ล่าง
“นายมันเห็นแก่ตัวชะมัดมินยุนกิ”
¾¾
หลังจากสิ้นสุดถ้อยคำที่อีกฝ่ายพูดออกมา ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูเหมือนเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนยุนกินั้นไม่อาจตั้งตัวทันเลยสักนิดยามร่างกายเริ่มถูกคุกคามหนักกว่าเดิมเมื่อกางเกงนักศึกษาได้หล่นลงไปกองอยู่บริเวณปลายเท้าด้วยความร่วมมือของตัวเองและคนร่างสูงที่ตอนนี้กำลังจะมอบประสบการณ์ที่แปลกมาใหม่ให้ผ่านปลายลิ้นและริมฝีปากร้อนชื้นที่วุ่นวายอยู่บริเวณต้นขา
“ด—เดี๋ยว..เดี๋ยว อ๊า! แทฮยอง”
เสียงแหบห้าวได้หวีดร้องออกมาพร้อมร่างขาวๆก็เกร็งไปชั่วขณะเช่นเดียวกับเหงื่อที่ไหลออกมาท่วมตัวยอมหยุด
และโดยไม่มีโอกาสปฏิเสธสักนิด ริมฝีปากของแทฮยองก็เอาแต่กดจูบย้ำๆไปตรงส่วนนั้นจนลมหายใจเริ่มถี่รัวกว่าเดิม
“ฮึก—อื้อ..”
“อย่าหวีดร้องอย่างนั้นสิ..
เดี๋ยวมันก็กลายเป็นว่าฉันกำลังข่มขืนนายหรอก”
“แต่ฉ—อึก”
ไม่เปิดโอกาสให้พูดเลยสักนิด ..
เพราะเมื่อสิ้นสุดเสียงทุ้มที่พูดออกมาคนตรงหน้าก็ขยับตัวขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ดพร้อมแหวกออกก่อนจะกดจูบไล่ขึ้นมาตรงหน้าท้องเบาๆสลับปลายลิ้นที่แตะมาพอให้รู้สึกเสียวซ่าน จึงทำให้มินยุนกิได้แต่ใช้ขาขาวๆของตัวเองถีบไปมาไม่ยอมหยุดทันที
ก่อนสุดท้ายแล้วมือที่กำผ้าปูที่นอนอยู่ขณะนี้จะเริ่มมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาให้ได้เห็นเมื่อลมหายใจร้อนๆเป่ารดมาที่แอ่งสะดือ ในขณะใบหน้าหวานที่รื้นชื้นไปด้วยเหงื่อก็ค่อยๆเชิดขึ้นช้าๆ พร้อมเสียงร้องได้ถูกกลั้นเอาไว้ด้วยริมฝีปากที่ขบเม้มเข้าหากัน
“ท-แท..ฮื่อ..”
ซึ่งนั่นมันเป็นภาพที่ชวนมอง ..
แน่นอนว่าแทฮยองมีเซ็กส์ครั้งแรกตั้งแต่สมัยมัธยมต้นกับแฟนสาวที่เรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายและนับตั้งแต่นั้นมาด้วยสังคมและเพื่อนๆที่ตัวเองคลุกคลีอยู่ด้วยจึงแทบไม่มีโอกาสได้เจอกับคนประเภทนี้เลย..
ซึ่งคนๆนี้ก็เป็นคนแรกที่ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เพียงเพราะแววตาหวาดผวาไม่ใช่ท่วงท่าที่เชื้อเชิญ..
“อ—อ้ะ..ฮื่อ..” ใบหน้าหวานยังคงบิดเร้าด้วยความทรมานก่อนจะเปลือกตาสีอ่อนที่แววตาหวานหยาดเยิ้มไปด้วยแรงอารมณ์จะค่อยๆปรือปิดลงช้าๆ เมื่อมือหนาที่เฝ้าบีบเฟ้นไปตามร่างกายจะเริ่มขยับปรนเปรอส่วนนั้นให้อย่างเบามือ
มือที่กำลังครอบครองส่วนนั้นอยู่กำลังให้ความรู้สึกที่แปลกใหม่และไม่คุ้นชิน
ฝ่ามือขาวถูกยกขึ้นมาทึ้งผมของตัวเองด้วยความสับสนทั้งหมดที่มี พร้อมหน้าอกก็แอ่นขึ้นมาเพื่อตอบรับความวาบหวามที่กำลังเข้าเล่นงานร่างกายหนักกว่าเดิมเมื่อยามที่ริมฝีปากและปลายลิ้นของคนด้านบนกำลังครอบครองทุกพื้นที่ที่อยู่บนร่างกายของตัวเองขณะนี้ ..
ในไม่ช้ายุนกิคิดว่าความอึดอัดทั้งหมดที่มีคงจะปลดปล่อยออกมาแน่นอน . ..
“น-นัมจุน..”
ถ้าหากตนเองไม่เผลอไปคิดถึงใครบางคนที่ไม่ควรคิดถึงเสียก่อน ..
"นัม--ฮ..อ๊า!”
มันเป็นเรื่องน่าอายกับการนอนให้คนอื่นทำกับร่างกายตัวเองแบบนี้แต่ก็ยังเผลอครางชื่อคนออกมา ซึ่งยุนกิก็รับรู้ดีว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดจึงไม่แปลกใจเลยสักนิดที่อยู่ดีๆความเคลื่อนไหวทั้งหมดจะหยุดลง
มันราวกับถูกดึงให้ขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดและถูกผลักลงมาอย่างไม่เหลือเยื่อใย
หน้าอกเล็กกระเพื่อมขึ้นลงไปมาราวกับคนหายใจไม่ทันและร่างกายที่รุ่มร้อนตอนนี้กำลังต้องการคนปลดปล่อยเต็มที ..
ซึ่งคนที่ต้องการไม่ได้อยู่ตรงนี้ ..
"นายดูดีๆว่าตอนนี้นายกำลังอยู่กับใคร"
"แทฮยอง..ฉัน.. ฉันขอโทษ.."
“นายกำลังคิดอะไรอยู่ยุนกิ
อะไรคือเหตุผลที่ทำให้วันนี้นายมาอยู่กับฉัน เรียกร้องความสนใจจากนัมจุนเหรอ ?” คำพูดที่ฟังดูใจร้ายดังขึ้นมาให้ได้ยินจากคนที่ตอนนี้กำลังมองมาที่ตัวเองด้วยสายตาผิดหวัง จนทำให้ยุนกิต้องอดไม่ได้เลยที่จะร้องไห้ออกมาจนน้ำตาเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าขาว
ซึ่งในตอนนี้เหมือนความรู้สึกมันตีกันมั่วไปหมดแล้ว..
และทางด้านของแทฮยองเองเมื่อเห็นแบบนั้นถึงตอนแรกจะยังรู้สึกโกรธคนตัวขาวอยู่แต่ก็อดใจเสียไม่ได้ที่ต้องมาเห็นผู้ชายคนนี้ร้องไห้ฟูมฟายออกมา
เขาเองก็เคยมีเซ็กส์กับคนที่ไม่รักมาก่อนแต่เขาแค่ไม่คิดมาก่อนว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องมารับรู้ความรู้สึกของคนพวกนั้นว่ารู้สึกยังไง
เผลอจิ๊ปากออกมาเบาๆเมื่อพบว่าในตอนนี้คนร่างเล็กกำลังร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลยแถมยังร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ
และถ้าจะบอกว่าเขาไม่เคยเจอใครร้องไห้ได้น่าสงสารขนาดนี้มาก่อนมันคงจะไม่ใช่เรื่องโกหก ..
"แทฮยอง.. ขอโทษ.."
"ท..ทำไม.. ทำไมฉันต้องรักคนอย่างมันด้วยวะ"
"ทำไมวะ ทำไมคนที่มันกอด
คนที่มันจูบไม่เป็นฉันวะ ทำไมวะ.."
"ยุนกินายรู้ตัวมั้ย.. นายกำลังทำให้คนอย่างฉันเจ็บนะ.." พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือพร้อมมือก็ยื่นไปดึงร่างเล็กๆของคนที่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่มากอดเอาไว้ ในขณะที่ใบหน้าก็ซุกไปที่ลาดไหล่อย่างพยายามจะซ่อนความอ่อนแอ ..
แทฮยองคิดว่าตัวเองไม่ได้อ่อนแอแต่ในตอนนี้เขากำลังร้องไห้..
บ้าเอ้ย..
เขาไม่น่าใจอ่อนเลย..
เขาแค่ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะใจร้ายขนาดนี้... ใจร้ายกว่าเขาอีก ..
"ขอโทษ.." เสียงแหบห้าวที่ตอนนี้มันสั่นเครือยังคงพร่ำพูดคำว่าขอโทษออกมาไม่ยอมหยุด ทั้งๆที่สภาพของตัวเองตอนนี้ยังร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุดแท้ๆ
แทฮยองได้แต่ค่อยๆละออกมามองใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“นายในตอนนี้ยังเป็นคนที่น่าสมเพชเหมือนวันแรกที่เจอเลย”
"...."
“แต่ฉันในตอนนี้ก็น่าสมเพชไม่ต่างจากนายเลยสักนิด.." พูดออกมาในขณะที่ริมฝีปากก็เลื่อนไปจูบซับคราบน้ำตา
"นายทำให้ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง.."
"ฉันขอโทษ.."
ยอมรับว่าอารมณ์ที่มีตอนนี้มันหายไปจนหมดเลยและเขาก็หมดอารมณ์ที่จะทำแล้ว
และความเงียบก็คืบคลานเข้ามาปกคลุมห้องนี้ช้าๆ มีเพียงเสียงร้องไห้ที่ดังออกมาแข่งกับเสียงฟ้าร้อง
แทฮยองค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนสุดท้ายแล้ว ..
เป็นอีกครั้งที่เขาไม่อาจรู้เลยว่าในแววตาคู่นั้นผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
แต่ที่รู้แน่ๆคือตอนนี้ร่างกายเล็กๆกำลังเริ่มบดเบียดเข้ามาจนท้ายที่สุดแผ่นหลังของตัวเองก็แนบชิดไปกับฟูกนอน
"จะไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำไปวันนี้จริงๆเหรอ ?"
ไม่มีคำตอบรับจากคู่สนทนา มีเพียงริมฝีปากแตะสัมผัสโดนลำคอ และการที่อีกฝ่ายทำเหมือนเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิด ก็ทำให้แทฮยองต้องอดไม่ได้เลยที่จะเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆอีกครั้งนึง
มันคงจะเป็นเซ็กส์ที่แย่มากที่สุด ..
และทั้งหมดที่จะทำต่อจากนี้แทฮยองก็แอบหวังว่ามันจะมากพอที่จะตอกย้ำให้คนใจร้ายคนนี้รับรู้ได้ว่าใครกันแน่ที่กำลังครอบครองร่างกายของตัวเอง และใครกันแน่ที่ร่างกายของอีกฝ่ายมีความต้องการจนควบคุมไม่อยู่
ได้แต่จูบตอบกลับไปอย่างเชื่องช้าเมื่อริมฝีปากนั้นเคลื่อนมาประทับเบาๆที่ริมฝีปากของตัวเอง พร้อมออกแรงเหวี่ยงให้ร่างกายของคนตัวเล็กไปอยู่ข้างล่างอีกครั้งนึง
ยื่นมือไปสัมผัสส่วนนั้นเบาๆและแน่นอนว่าเสียงครางฮือดังออกมาจากคนข้างใต้ทันที ..
ยังคงแอบหวังให้แท้ที่จริงแล้วสิ่งที่เขาทำไปวันนี้เป็นเพราะความลุ่มหลงเท่านั้น..
ขอให้ไม่ใช่ความรัก..
เขาแค่อยากลองสัมผัสร่างกายผู้ชายคนนี้เท่านั้น
ขอให้ความรู้สึกทั้งหมดตอนนี้ค่อยๆจางหายไปเหมือนควันบุหรี่ ..
