cut - be quiet ! (special 2)

adult zone 

        

"อ—อ๊าา!"

ก่อนสุดท้ายแล้วเสียงจะหวานหวีดร้องออกมาพร้อมดวงหน้าหวานของคนที่เพิ่งหวีดร้องออกมาก็เชิดขึ้นสูงสุดทันที เมื่ออยู่ดีๆริมฝีปากร้อนของคนที่พรมจูบไปตามท้องแขนของตัวเองในตอนแรกก็ละออกไปและเปลี่ยนไปใช้เพื่อกลืนกินสิ่งนั้นของตัวเองแทนในเวลาอันรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว       และในขณะเดียวกันแทฮยองก็ค่อยๆปล่อยมือของตัวเองที่จับแขนของคนตัวเล็กอยู่ออกช้าๆ และเปลี่ยนใช้จับเพื่อล็อคสะโพกของคนตัวเล็กที่กำลังดิ้นเร้าเพราะความทรมานที่กำลังถูกตัวเองใช้นิ้วมืออีกข้างสอดแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลังแทน

เสียงหวานกรีดร้องลั่นออกมาด้วยความอึดอัดและทรมานรวมไปถึงใบหน้าหวานที่แสนจะบิดเบี้ยวเหลือเกินในเวลานี้ก็เอาแต่สะบัดส่ายไปมาไม่ยอมหยุดเพราะกำลังรู้สึกทรมานอย่างถึงที่สุด 

ทรมานจนแทบจะขาดใจ ..

กลุ่มผมสีเข้มของคนตัวเล็กตอนนี้มันก็ได้เปียกชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาไม่ยอมหยุดเพราะว่าอุณหภูมิกายมันเริ่มจะร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆจนเกินต้านทาน

มินยุนกิได้แต่จิกเล็บของตัวเองลงไปที่ลาดไหล่กว้างของคนตรงหน้าด้วยความทรมานในขณะที่มืออีกข้างก็เลื่อนไปจิกกลุ่มผมของคนที่กำลังทำการปรนเปรอตรงส่วนนั้นของตัวเองเอาไว้แน่นและพยายามจะกระชากออกมา      แต่กลับกลายเป็นว่าแทนที่จะกระชากออกมาเหมือนความตั้งใจ   ในตอนนี้ได้กลายเป็นว่ามือเล็กๆของยุนกิกำลังจับบังคับให้คนตัวสูงขยับรูดรั้งเข้าออกตามจังหวะและความเร็วที่ตัวเองต้องการเสียอย่างนั้น           อีกทั้งเมื่อช่องทางด้านหลังของตัวเองโดนรุกล้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ  คนตัวเล็กก็เผลอเด้งสะโพกสวนขึ้นไปอย่างเผลอไผลจนทำให้ส่วนนั้นของตัวเองต้องขยับเข้าไปอยู่ในโพรงปากของคนตรงหน้าลึกกว่าเดิม   

      ใบหน้าหวานที่เปียกปอนไปด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำตายังคงเชิดขึ้นสูงค้างไว้อยู่อย่างนั้นและเรียวปากเล็กก็กรีดหวีดร้องลั่นออกมาไม่เป็นภาษาสลับกับเรียกชื่อของคนที่กำลังปรนเปรอให้ตัวเองอยู่ออกมาไม่ยอมหยุด

     

ซึ่งมินยุนกิไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตอนนี้นั้นตนเองค่อนข้างชื่นชอบและหลงรักความทรมานที่กำลังเกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเองเอาเสียมากๆ              ยิ่งคนที่ทำให้ทรมานเป็นแทฮยองแล้วก็ยิ่งชอบไปใหญ่.. 
 เพราะมันกำลังทำให้ตัวเขาเองสามารถมีความสุขแบบสุดๆ แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

จนรู้สึกอยากทรมานมากกว่านี้ ..

อยากร้องขอมากกว่านี้

อยากอ้อนวอนมากกว่านี้

อยากโดนรังแกมากกว่านี้

อยาก..

อยากมากกว่านี้อีก ..

มันไม่พอ..

แค่นี้มันไม่พอ .. 

และเท่าไหร่ก็ไม่น่าจะพอ ..

"อึก--อะ..แท..แท..แทฮยอ--อื้อ!"

    เสียงหวานเฝ้าครางร้องสลับเรียกชื่อของคนที่มีผลต่อความรู้สึกของตัวเองมากเหลือเกินในเวลานี้ออกมาไม่ยอมหยุดก่อนสุดท้ายแล้วกายเล็กจะสะดุ้งเฮือกและกระตุกเกร็งทันทีเมื่อความอึดอัดที่เกินจะทนได้ปลดปล่อยออกมาจนล้นทะลัก

และแทฮยองก็ได้กลืนสิ่งเหล่านั้นที่คนตัวเล็กเพิ่งปลดปล่อยออกมาลงไปในลำคอจนหมดอย่างไม่นึกรังเกียจ   ทำให้ตัวคนที่เพิ่งปลดปล่อยออกมาอย่างยุนกิต้องรู้สึกใบหน้าเห่อร้อนทันทีที่ได้เห็นเพราะรู้สึกไม่ชินสักทีที่ต้องเห็นใครกินน้ำของตัวเองเข้าไปแบบนี้

        
            เรียวปากเล็กค่อยๆเผยอออกช้าๆ เพื่อช่วยหายใจเมื่อรู้สึกว่าหายใจไม่ทัน   ก่อนที่ยุนกิจะรีบยื่นมือออกไปโอบกอดรอบลำคอหนาของคนตรงหน้าเอาไว้แน่นทันทีเช่นเดียวกับสองขาที่รีบเกี่ยวรัดรอบเอวสอบของคนตรงหน้าเอาไว้แน่นเช่นกัน  เมื่ออยู่ดีๆ แทฮยองก็ขยับตัวลุกขึ้นยืนจากตรงที่นั่งอยู่พร้อมอุ้มเอาตัวของตัวเขาเองไปด้วยแบบไม่บอกไม่กล่าวอะไร

          และจากตอนแรกยุนกิก็หลงคิดไปว่าแทฮยองคงจะอุ้มตัวเองไปต่อที่เตียงแต่กลับกายเป็นว่ายุนกิคิดผิด     เพราะตอนนี้แผ่นหลังบางของตัวเองที่มีเพียงเนื้อผ้าของเสื้อยืดสีดำทึบขวางกั้นอยู่กำลังแนบไปพื้นผนังเย็นเฉียบในห้องน้ำแทนที่จะแนบไปกับพื้นฟูกนอนบนเตียง ..

   กลีบปากบางของคนตัวเล็กที่ตอนแรกก็บวมช้ำอยู่แล้วดูเหมือนจะยิ่งบวมช้ำมากกว่าเดิมเมื่อต้องถูกดูดดึงพร้อมขบกัดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ยอมหยุด                 ก่อนที่อยู่ดีๆ ในขณะที่กำลังใช้มือเล็กๆของตัวเองปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังของคนตรงหน้าในตอนแรกอยู่นั้น  ยุนกิก็ตัดสินใจค่อยๆเลื่อนมือที่ปัดป่ายไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนไปจับเข้ากับชายเสื้อของคนตรงหน้าเอาไว้และพยายามที่จะถอดออกไปให้พ้นทางแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเมื่อทันทีที่มือขาวๆกำลังเตรียมจะถกเสื้อของคนตรงหน้าขึ้น     ฝ่ามือหนาของคนตรงหน้าที่เคยวุ่นวายอยู่ตรงบริเวณหน้าท้องของตัวเองก็ละออกไปจับล็อคข้อมือข้างนึงที่กำลังเตรียมจะถกเสื้อออกเอาไว้อย่างรวดเร็ว

จนทำให้ยุนกิต้องรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่โดนขัดใจจนต้องเผลออาศัยจังหวะรีบใช้ฟันคมของตัวเองขบกัดไปที่ริมฝีปากด้านล่างของคนตรงหน้าไว้ขณะกำลังจูบกันอยู่อย่างเต็มแรงด้วยความไม่พอใจ     ซึ่งเพราะแบบนั้นทำให้ตัวของคนที่เพิ่งจะโดนกัดปากอย่างแทฮยองต้องค่อยๆถอนจูบออกมาทันทีก่อนจะใช้แววตาคมที่ลุกโชนไปด้วยแรงอารมณ์จ้องมองไปยังเจ้าลูกแมวที่กำลังแสดงอาการพยศออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“จะอ้อนเอาอะไรครับ  ? หืม ?”  เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ถูกปรับให้อ่อนนุ่ม  พร้อมๆกับปลายจมูกโด่งก็ค่อยๆ เลื่อนไปคลอเคลียที่พวงแก้มขาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเบาๆอย่างต้องการรังแก

“ฮื่อ...ถ..ถอด..ถอดเสื้อออก..”

“ถอดเสื้อ ?  แล้วทำไมแทต้องถอดด้วยล่ะ”

“ยุนกิ..ย—อยากให้..อยากให้แทถอด..ถอดออกนะ..”       คนตัวเล็กพูดออดอ้อนออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ารักพร้อมใบหน้าหวานก็ค่อยๆสะบัดหนีออกจากปลายจมูกโด่งที่กำลังรังแกของคนตรงหน้าช้าๆ  และขยับไปซุกที่แผงอกกว้างแทน    

         
         ยุนกิได้ใช้ใบหน้าของตัวเองถูไถไปกับแผงอกกว้างตรงหน้าเล็กน้อยเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของอยู่ จนทำให้ตัวเจ้าของที่โดนอ้อนแบบนั้นอดไม่ได้ที่ระบายยิ้มออกมาบางเบาด้วยความชอบใจ   ก่อนที่ใบหน้าคมของเจ้าของจะค่อยๆโน้มลงไปเพื่อกระซิบบอกข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างกับเจ้าลูกแมวที่อยากให้ตัวเองถอดเสื้อออกช้าๆ

และแน่นอนว่าทันทีที่ได้ยินข้อแลกเปลี่ยนที่เจ้าของยื่นมาให้เจ้าลูกแมวตัวน้อยก็ต้องเปิดตากว้างขึ้นกว่าเดิมด้วยความตกใจ  พร้อมทั้งเรียวปากบางก็อ้าเหวอออกเล็กน้อย           ก่อนที่หัวคิ้วทั้งสองข้างจะเริ่มมุ่นเข้าหากันและเรียวปากที่อ้าเหวอออกในตอนแรกจะค่อยๆถูกขบเม้มช้าๆ   เพราะยุนกิกำลังรู้สึกลำบากใจในข้อแลกเปลี่ยนที่เพิ่งได้ยินมา   เพราะเนื่องจากว่าถึงตัวเองจะเคยมีอะไรกับแทฮยองมาตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้วก็จริงแต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่จะเคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ..  
        แถมก็ยังไม่เคยทำกับคนอื่นๆ และไม่เคยคิดจะทำด้วย..      เพราะยุนกิคิดว่ามันค่อนข้างสกปรกและหยาบโลนเกินไป  

“ว่าไงครับ ?  ตกลงจะทำหรือไม่ทำ ?”               ก่อนที่อยู่ดีๆ เสียงทุ้มชวนฟังของคนที่เพิ่งยื่นข้อแลกเปลี่ยนจะเอ่ยถามออกมาทำให้ยุนกิที่ตอนนี้กำลังเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยความลังเลอยู่     ต้องค่อยๆช้อนสายตาขึ้นมองหน้าผู้พูดช้าๆ      และเมื่อช้อนสายตาขึ้นไปมองยุนกิก็พบว่าแทฮยองได้ใช้แววตาคมจ้องมองมาที่ตนเองอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว

แถมแววตาคมที่แทฮยองใช้จ้องมองมามันก็เต็มไปด้วยการขู่บังคับให้ทำอีกด้วย..

ยุนกิได้แต่ค่อยๆกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นว่าเรียวลิ้นร้อนของคนตรงหน้ากำลังลากผ่านริมฝีปากช้าๆ รวมไปถึงแววตาคมที่เต็มไปด้วยการขู่บังคับในตอนแรกก็เริ่มแปรเปลี่ยนมาเป็นสายตาที่เหมือนอยากจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัวแทน

“ว่ายังไง ? จะทำหรือเปล่า..ถ้ายุนกิไม่ทำแทก็ไม่ยอมถอดออกหรอกนะ”   


 ข้อแลกเปลี่ยนดังกว่าวถูกว่าซ้ำย้ำอีกครั้งทำให้สุดท้ายแล้วยุนกิต้องตัดสินใจค่อยๆพยักหน้ารับช้าๆทันทีเพื่อบอกว่าจะยอมทำตามข้อแลกเปลี่ยนดังกล่าว

ค่อยๆปล่อยมือออกจากลำคอหนาที่กำลังโอบกอดอยู่ช้าๆ  และมินยุนกิก็ค่อยๆขยับทรุดตัวนั่งลงชันเข่าต่อหน้าคนตัวสูงแทน
  
       น้ำลายได้ถูกกลืนลงไปในลำคอที่แสนจะแห้งผากอย่างยากลำบากอีกครั้ง    เมื่อทันทีที่นั่งชันเข่าลงไปยุนกิก็เห็นว่าตรงส่วนนั้นของแทฮยองมันดันอยู่ตรงระดับสายตาของตัวเองแบบพอดิพอดีราวกลับจงใจ      

            








  อยู่ดีๆ มินยุนกิก็อดไม่ได้ที่จะนึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก .. 









แต่ว่าถึงจะกลัวยังไงยุนกิก็ไม่กล้าที่จะพูดเปลี่ยนใจหรือพูดปฏิเสธออกไปเพราะรู้ว่ายังไงเสียแทฮยองก็คงไม่ยอมแน่นอนเพราะดูจากสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองมายุนกิก็รู้แล้วว่าในข้อแลกเปลี่ยนนี้มันเหมือนจะมีสิทธิ์เลือกก็จริง แต่ความจริงแล้วนั้นตัวเองไม่มีสิทธิ์เลือกเลย...







  และหลังจากทึ่พยายามรวบรวมความกล้าอยู่นาน          ในที่สุดยุนกิก็ค่อยๆใช้มือเล็กๆทั้งสองข้างที่แสนจะสั่นเทาของตัวเองยกขึ้นมาช้าๆเพื่อจะดึงรั้งกางเกงยางยืดของคนตรงหน้าลงมากองอยู่ที่ข้อเท้า      ก่อนที่แววตาเรียวจะสั่นไหวขึ้นมาเพราะความหวาดกลัวอย่างห้ามไม่ได้เมื่อคิดไปถึงสิ่งที่ตัวเองจะต้องทำต่อจากนี้ ..

             เสียงคำรามทุ้มต่ำได้ดังออกมาจากลำคอของแทฮยองทันทีเมื่อความอึดอัดของตัวเองได้ถูกครอบครองเอาไว้ด้วยโพรงปากของคนตัวเล็ก      ซึ่งเพราะเสียงคำรามทุ้มต่ำแบบนั้นเองที่สามารถทำให้ตัวคนฟังต้องรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูกเพราะไม่เคยได้ยินเสียงคนผิวเข้มคำรามต่ำขนาดนี้มาก่อน   

        
   แต่อีกใจนึงยุนกิก็กำลังรู้สึกดีที่ตัวเองสามารถทำให้แทฮยองรู้สึกได้มากมายถึงขนาดนี้  แม้ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถเป็นคนเดียวที่ทำได้หรือเปล่า ...

           ในบรรดาคู่นอนทั้งหมดของแทฮยองเขาอยู่ในระดับไหนก็ไม่รู้ ..

เรียวปากเล็กของยุนกิค่อยๆ เริ่มที่จะขยับรูดรั้งและปรนเปรอตรงส่วนนั้นของแทฮยองอย่างพยายามจะเอาใจแต่เหมือนว่ามันจะไม่ถูกใจตัวคนที่กำลังถูกปรนเปรอเท่าไหร่เลย ..     
เพราะทุกจังหวะการขยับและทุกจังหวะการปรนเปรอของยุนกินั้นมันเต็มไปด้วยความเงอะๆงะๆ และความกล้าๆกลัวๆ  ที่เกิดจากการไม่เคยและไม่เป็น       จนทำให้แทฮยองที่เหมือนจะสุขสมไปกับการโดนปรนเปรอแต่ก็ไม่สุขสมไม่สุดเพราะจังหวะที่มันเงอะงะจนติดจะน่ารำคาญมากเกินไปจนต้องค่อยๆก้มหน้าลงมามองทันที

“อื้อ!” 

  และเสียงร้องประท้วงก็ได้ดังออกมาจากในลำคอของยุนกิแทบทันที     เมื่อในขณะที่ตนเองกำลังใช้ปากปรนเปรอให้กับแทฮยองอยู่นั้น     อยู่ดีๆ คนตัวสูงที่ตัวเองกำลังปรนเปรอให้อยู่ก็ก้มหน้าลงมามองก่อนจะยื่นมือมาจับขยุ้มกลุ่มผมด้านบนหัวเอาไว้อย่างเต็มแรงและจับบังคับให้ขยับไปตามความต้องการของคนตัวสูงเอง           หยาดน้ำใสๆได้คลอหน่วยขึ้นมาที่ขอบตาของคนตัวเล็กอีกครั้งเพราะความเจ็บที่เกิดจากการโดนจับขยุ้มกลุ่มผมแรงๆ จนคล้ายกำลังโดนกระชากหัวอยู่    มินยุนกิตัดสินใจค่อยๆ ใช้เล็บของตัวเองจิกลงไปที่ต้นขาของคนตัวสูงก่อนจะออกแรงข่วนมันอย่างเต็มแรงด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

  และสุดท้ายแล้วเจ้าลูกแมวดื้อที่เพิ่งข่วนเจ้าของไปเมื่อสักครู่นี้ก็ต้องสำลักออกมาทันทีเมื่ออยู่ดีๆ   ก็ต้องโดนปลดปล่อยออกมาใส่ปากเต็มๆ  

              ใบหน้าหวานของยุนกิตอนนี้ได้มุ่ยลงด้วยความไม่พอใจเพราะรสชาติความคาวที่ติดอยู่ตามริมฝีปาก จนรู้สึกอยากจะอ้วกออกมาให้หมด หรือไม่ก็ดื่มน้ำล้างคอเสียตั้งแต่ตอนนี้ไปเลย    และในตอนนี้ยุนกิก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นักว่าทำไมแทฮยองถึงได้ชอบกินสิ่งนี้ของตัวเขาเองเข้าไปนักทั้งๆที่มันไม่เคยมีความอร่อยเลยแถมในความคิดของเขามันยังสกปรกอีกด้วย

“ใช้ไม่ได้เลยนะครับ  คราวหลังต้องฝึกทำบ่อยๆทำทุกวันจะได้เก่งเข้าใจมั้ย ?”     



ก่อนอยู่ดีๆ ตัวเจ้าของเสียงทุ้มจะพูดออกมา  พร้อมกับตัวของมินยุนกิเองที่กำลังนั่งสำลักอยู่ก็ต้องถูกตัวเจ้าของเสียงทุ้มดึงรั้งร่างขึ้นไปเพื่อบดขยี้ริมฝีปากลงมาอย่างเอาแต่ใจ    

มือเล็กๆ รีบยกมือขึ้นไปบีบลาดไหล่ของคนตรงหน้าเอาไว้แน่นในขณะที่มืออีกข้างก็ทุบลงไปที่ลาดไหล่อีกข้างอย่างต้องการประท้วงเพราะรู้สึกปรับลมหายใจไม่ทัน           แต่เหมือนว่าการประท้วงของยุนกิจะโดนเมินเฉยอีกครั้ง   เพราะแทฮยองยังคงเฝ้ามอบสัมผัสจาบจ้วงให้ผ่านทางริมฝีปากไม่ยอมหยุดและมือหนาก็ค่อยๆเลื่อนไปลูบไล้ตามช่วงตัวอย่างที่เคยๆ   จนทำให้ตัวคนที่โดนลูบไล้อย่างยุนกิต้องสั่นสะท้านไปทั้งร่างเหมือนอย่างเคยๆเช่นกัน

ก่อนสุดท้ายหลังจากแกล้งเจ้าลูกแมวของตัวเองจนพอใจแทฮยองก็ค่อยๆตัดสินใจถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ ก็เห็นว่าทันทีที่ตัวเองถอนริมฝีปากออกมาเจ้าลูกแมวก็รีบอ้าปากกอบโกยลมหายใจเข้าปอดแทบทันที

แทฮยองได้แต่ใช้สายตาของตัวเองที่เวลานี้มันเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์และความต้องการจ้องมองสำรวจไปทั่วเรือนร่างเล็กที่แสนจะดูดีของคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าช้าๆ   ซึ่งหลังจากมองสำรวจหัวจรดเท้าแล้วแทฮยองก็อดไม่ได้จริงๆที่จะใช้เรียวลิ้นร้อนลากเลียไปตามริมฝีปากของตัวเองช้าๆอีกครั้ง  เพราะไม่ว่าจะมองเมื่อไหร่มองตอนไหนก็รู้สึกว่าเหยื่อที่ตัวเองจับมาตั้งแต่วันนั้นก็น่ากินเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย        
      ซึ่งโดนปกติแล้วแทฮยองจำได้ดีว่าตัวเองเป็นประเภทที่ไม่ค่อยชอบนอนกับใครเกินหนึ่งครั้ง หรืออาจจะเยอะสุดก็แค่สองครั้งถ้าคู่นอนคนนั้นลีลาเด็ดจริงๆ  แต่กับคนๆนี้แทฮยองไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงรู้สึกว่านอนด้วยกันเท่าไหร่ๆก็ไม่เคยจะพอ  แถมยิ่งนอนด้วยกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องการอยากนอนด้วยกันมากขึ้นเรื่อยๆด้วย        และก่อนหน้าที่จะเมาจนได้มานอนกับคนๆนี้แทฮยองก็กล้าพูดเลยว่ารสนิยมของตัวเองไม่ชอบผู้ชายแน่นอน เพราะถึงจะมั่วแค่ไหนแต่ก็จะเลือกเอาแค่ผู้หญิงเท่านั้น      ไม่เหมือนกับมินยุนกิที่รายนี้ถือคติว่าผู้หญิงก็ได้ผู้ชายก็ดีแต่ส่วนมากจะออกเป็นแนวคุยเล่นมากกว่าไม่ใช่แนวเดียวกับเขา ..      

     แทฮยองค่อยๆ ยื่นมือหนาของตัวเองออกไปเกลี่ยปอยผมหน้าม้าที่แสนเกะกะตาของคนตรงหน้าออกช้าๆ และค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปจูบซับที่หน้าผากขาวที่รื้นชื้นไปด้วยเหงื่อเวลานี้เบาๆ ก็เห็นว่าดวงตาเรียวที่หวานฉ่ำไปด้วยแรงอารมณ์ค่อยๆปิดลงช้าๆเมื่อริมฝีปากเขาสัมผัสลงไป  เลื่อนไปจูบที่เปลือกตาสีอ่อนเบาๆ  ก่อนจะค่อยๆละออกมาและใช้แขนทั้งสองข้างของตัวเองค้ำยันไปกับกำแพงเพื่อกักขังร่างเล็กๆไว้ในอาณัติ

หลังจากที่กักขังร่างเล็กเอาไว้ในอาณัติเรียบร้อยแล้ว  แทฮยองก็ได้แต่ใช้สายตาคมของตัวเองจ้องมองไปที่ร่างเล็กอย่างอยากรู้ว่าคนตัวเล็กจะทำอะไรต่อไป    ซึ่งแทฮยองก็เห็นว่าในตอนนี้คนตัวเล็กกำลังไล่สายตามองมาที่ตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ ..

“ท—แทฮยอง..” 

ก่อนอยู่ดีๆ เสียงห้าวที่แหบลงกว่าเดิมของคนตัวเล็กจะพูดออกมาเบาๆ     แทฮยองเห็นว่าในขณะที่พูดใบหน้าหวานของตัวคนพูดเอาแต่ก้มลงจนคางแทบจะชิดกับลำคออยู่แล้วจึงหลุดหัวเราะออกมาทันที  ก่อนจะละมือข้างนึงที่ค้ำยันกำแพงอยู่เลื่อนไปจับเชยคางให้เจ้าของดวงหน้าหวานเงยขึ้นมาสบตากับตัวเองช้าๆ

“เรียกแททำไมครับ ?”

“ถอดเสื้อ...อ—ออกสิ..ตามสัญญาไง..”

โดยไม่มีการยืดเยื้อมินยุนกิตัดสินใจพูดบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการจากคนตัวสูงออกไปตามตรง  ก่อนดวงตาเรียวที่หวานฉ่ำเชื่อมไปด้วยแรงอารมณ์ของคนตัวเล็กจะอดไม่ได้จริงๆ ที่จะสั่นไหวขึ้นมาเมื่อต้องแข่งจ้องตากับคนที่ตอนนี้กำลังกักขังร่างตัวเองไปนานๆเข้า

“ถ้ายุนกิอยากให้ถอดนัก  ยุนกิก็ถอดให้แทหน่อยสิ”

และเพราะคำตอบที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของคนที่ตัวเองกำลังแข่งจ้องตาอยู่จะทำให้ยุนกิต้องรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องทันที    ดวงตาเรียวที่เคยสั่นไหวไปมาได้แต่เปิดกว้างเล็กน้อย      ก่อนมือเล็กๆที่แสนจะสั่นเทาจะค่อยๆยื่นออกไปและจับเข้าที่ชายเสื้อของคนตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ   ริมฝีปากบางได้ถูกกัดเล็กน้อยเพราะอยู่ดีๆคนตัวเล็กก็รู้สึกลังเลในสิ่งที่จะต้องทำ     



 และการกระทำเหล่านั้นก็ได้หยุดค้างเอาไว้เป็นเวลาเนิ่นนานเพราะตัวผู้กระทำเองยังตัดสินใจไม่ได้เสียทีว่าควรทำดีหรือเปล่าเพราะอยู่ดีๆมันก็รู้สึกเขินขึ้นมาดื้อๆที่จะต้องมาถอดเสื้อให้คนอื่นแบบนี้   ยิ่งคนอื่นคนนี้เป็นผู้ชายแล้วด้วย ..    

จนทำให้แทฮยองที่ยืนมองอยู่นานต้องอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากด้วยความชอบใจ

“ถ้ายุนกิไม่ยอมถอดงั้นแทถอดละนะ”    ก่อนอยู่ดีๆ ตัวเจ้าของเสียงทุ้มจะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูซุกซน  และทันทีที่สิ้นสุดคำพูดนั้นมือทั้งสองข้างที่เคยค้ำยันกำแพงอยู่ของคนตัวสูงก็ละออกมาและจับถอดเสื้อออกทันที

ซึ่งแน่นอนว่าแทฮยองไม่ได้ถอดเสื้อของตัวเอง..

แต่แทฮยองกำลังถอดเสื้อของยุนกิต่างหาก..

และเพราะแบบนั้นเองจึงทำให้ดวงตาเรียวของคนตัวเล็กต้องเปิดกว้างด้วยความตกใจ    และก่อนที่คนตัวเล็กจะต้องตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อพบว่าเมื่อคนตัวสูงถอดเสื้อยืดสีดำคอกลมของตัวเองออกไปแล้วก็จริง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมดึงออกไปให้หมดกลับดึงออกแค่นิดเดียวและปล่อยให้ส่วนของคอเสื้อที่มันดันติดอยู่ตรงบริเวณสันจมูกด้านบนพอดีค้างเอาไว้แบบนั้นจนปิดบังทัศวิสัยน์การมองเห็นจนหมดอย่างจงใจจะแกล้งกัน

“ท—แท..แทฮยอง!”       เสียงแหบห้าวรีบตะโกนเรียกชื่อของคนตรงหน้าออกมาด้วยความไม่พอใจ     พร้อมๆกับแขนเล็กๆทั้งสองข้างที่ชูอยู่เหนือศีรษะตอนนี้เพราะติดเสื้ออยู่ก็พยายามจะขยับเพื่อถอดเสื้อออกไปให้หมดแต่ก็โดนมือหนาของคนตรงหน้ายกขึ้นมาจับกดแนบกำแพงเอาไว้ไม่ให้ขยับเสียก่อน

“แท..ฮื่อ...ม—ไม่เอา..มันแปลกๆ..ยุนกิ..มอง..ม-มองไม่เห็น..ย..ยุนกิไม่ชอบ..ฮื่อ..ท—แท..แท..”   

เจ้าลูกแมวที่โดนกลั่นแกล้งพูดรัวออกมาอย่างตะกุกตะกัก       ก่อนสุดท้ายแล้วเจ้าลูกแมวที่พูดรัวตะกุกตะกักอยู่จะรู้สึกสติกระเจิดกระเจิงขึ้นมาทันทีเมื่ออยู่ดีๆ  ซอกคอของตัวเองก็น่าจะโดนริมฝีปากของตรงหน้ากดจูบซ้ำๆย้ำๆ แบบเต็มแรงจนน่าจะเกิดเป็นรอย         

ดวงตากลมที่ถูกปิดบังวิสัยทัศน์การมองเห็นอยู่ในเวลานี้สั่นไหวไปมาอยู่ภายใต้เนื้อผ้าสีดำทึบอย่างหวาดระแวง   พร้อมกับร่างกายเล็กๆที่สั่นสะท้านเพราะความหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูกเมื่อต้องมองไม่เห็นแบบนี้

“ท—แท..เจ็บ..ฮื่อ..ยุนกิเจ็บ..”

พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ และเรียวปากก็เบะคว่ำลงเล็กน้อย  เมื่อคนตรงหน้าเริ่มใช้ริมฝีปากกดจูบเพื่อทำรอยไปทั่วทั้งแผงอก

ก่อนสุดท้ายแล้วเสียงหวีดร้องจะดังลั่นออกมาอีกครั้งเมื่อขาเรียวถูกจับยกขึ้นพาดรอบเอวสอบเอาไว้โดยไม่ทันตั้งตัวและคนตรงหน้าก็ทำการเริ่มการสอดประสานของร่างกายอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นกัน

“อึก-อะ..ท—แท..”

เสียงครางร้องได้ดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอขาวเบาๆ    และแทฮยองก็ค่อยๆปล่อยมือที่เคยจับล็อกแขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กออกช้าๆ และเปลี่ยนมาวางไว้ที่ลาดไหล่ของคนตัวเล็กแทนในขณะที่มืออีกข้างก็จับบังคับประคองสะโพกคนตัวเล็กเอาไว้

         และการสอดประสานในช่วงแรกก็ได้เป็นไปอย่างเชื่องช้าดังเช่นทุกทีจนทำให้แทฮยองต้องได้ยินเสียงหวานครางเครือเรียกชื่อตัวเองดังออกมาจากในลำคอขาวของคนตรงหน้าไม่ขาดสาย     รอยยิ้มเล็กๆ ถูกแต่งแต้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างชอบใจเมื่อแทฮยองเห็นว่าในเวลานี้ตัวเองก็ได้ปล่อยแขนของคนตัวเล็กเป็นอิสระแล้วแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าที่จะยอมดึงเสื้อที่ถอดค้างไว้จนปิดบังวิสัยทัศน์การมองเห็นของตัวเองออกไปเลย   สองแขนที่ได้รับอิสระกลับวางทิ้งไว้บนศีรษะอย่างนั้นไม่มีทีท่าขยับ

“แทชอบร่างกายของยุนกิมากๆเลยนะรู้มั้ย..”

“นอกจากแทแล้วอย่าให้ใครได้ทำแบบนี้กับร่างกายของยุนกิอีกนะ”

“เพราะว่ามันต้องเป็นของแทแค่คนเดียว แทจองยุนกิเอาไว้ทั้งตัวแล้ว”

“ยุนกิก็ชอบ..อึก—ช..ชอบร่างกายของแทเหมือนกัน..ชอบทุกอย่างเลย..ช..อ-อื้อ..ชอบมากๆ”  พูดออกมาอย่างไร้ซึ่งสติ    และก็เป็นเหมือนเดิมทั้งๆที่ไม่ได้ดื่มแอลกอฮอลล์เข้าไปแต่ทำไมยุนกิถึงได้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเมาก็ไม่รู้..

“แล้วแทก็ต้อง..ป—เป็น..เป็นของ...อึก..ข—ยุนกิ...อ..ค—ฮื่อ..แท..ฟัง..อึก! ฟ—ฟังที่ยุนกิพูด..ฮื่อ..พูด บ—บ้างสิ”

เหมือนประโยคร้องขอของคนที่พยายามจะพูดจะไม่เป็นผล          เพราะเมื่อการสอดประสานเริ่มจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ คนแรงดีก็เฝ้าเอาแต่กระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุดจนยุนกิรู้สึกว่ายิ่งพูดก็ยิ่งเหนื่อย และพูดเท่าไหร่ก็เรียบเรียงเป็นประโยคไม่ได้เสียที      ซึ่งเมื่อการสอดประสานเริ่มรุนแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ  ตามแรงของคนตัวสูง   ในที่สุดเรียวปากบางของคนตัวเล็กก็ต้องอ้าออกเพื่อเปล่งเสียงหวีดร้องออกมาดังลั่นแทนการพูดจาทันทีเพราะรู้สึกว่าร่างตัวเองจะแหลกไปตรงนี้

เสียงเนื้อที่กระทบดังก้องกังวานขึ้นมาในห้องน้ำ   และร่างของคนทั้งสองตอนนี้ก็ชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อที่แสนเหนียวเหนอะหนะจนทำให้แทฮยองต้องค่อยๆยื่นมือของตัวเองไปเปิดฝักบัวข้างๆ เพื่อให้น้ำไหลรดลงมาชะโลมกายเพื่อหวังชำระล้างหยาดเหงื่อออกไปทันที

   และแทฮยองก็หวังว่าสายน้ำที่ไหลมาชะโลมผิวกายเวลานี้มันอาจจะช่วยดับลดอุณหภูมิในร่างกายของตัวเองไปด้วยเช่นกัน ..      

“แท  ฟ..ฟังย—ยุนกิ...ฟังยุนกิ อะ...พูด..อึก”

“อา..อ...ยุนกิ..ยุนกิต้องเป็นของแทแค่คนเดียวนะครับ”

  

“ยุนกิ..ป—เป็นของ..อึก—ของแทอยู่แล้ว..แต่..ต—แต่แท..แทก็ต้อ—ฮื่อ..”

“แทต้องเป็นขอ—แท...ฮื่อ...ยุนกิ..แท..”

 แต่ดูเหมือนว่าสายน้ำที่ไหลรินออกมากระทบผิวกายจะเย็นแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถดับลดอุณหภูมิและความเร่าร้อนทางอารมณ์ของคนทั้งสองในเวลานี้ได้เลย     เพราะการสอดประสานและการกระแทกกระทั้นมันยังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ  จนตอนนี้นอกจากเสียงสายน้ำที่ไหลออกมา  และเสียงผิวกายที่กระทบกัน ก็เริ่มจะได้ยินเสียงหัวของคนตัวเล็กที่โขกไปกับกำแพงแล้ว    ..   และแม้ว่าตัวคนที่หัวโขกไปกับกำแพงอย่างมินยุนกิอยากจะพูดประโยคดังกล่าวออกมาแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถที่จะพูดได้เสียทีเพราะการสอดประสานที่มันทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ร่างบางๆต้องสั่นคลอนไปทั้งร่างเลยไม่สามารถพูดออกมาเป็นภาษาและประโยคได้

   

“จ—ใจร้าย..ฮึก..แทฮยองใจร้าย”

และเป็นเพราะพูดประโยคที่ตัวเองต้องการออกมาไม่ได้นั่นเองจึงทำให้ในที่สุดแล้ว ยุนกิต้องตัดสินใจร้องไห้ออกมาแทนเพราะรู้สึกน้อยใจขึ้นมาเสียดื้อๆ ที่คนตรงหน้าไม่ยอมเปิดโอกาสให้ตัวเองพูด

“แทใจร้ายอะไรกับยุนกิอีกครับ ?”   เสียงทุ้มที่แสนกระเส่าเอ่ยถามออกมาด้วยความรู้สึกที่เริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย   และแทฮยองก็เลือกที่จะระงับอาการหงุดหงิดของตัวเองด้วยการขยับที่รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม

“อึก..อ๊ะ—...แทไม่ให้...ม—ไม่ให้ยุนกิ..ฮึก..ยุนกิ  พ—พูด..พ อา..”

หลังจากการสอดประสานได้ดำเนินไปอย่างต่อเนื่องในที่สุดความอึดอัดทั้งหมดของแทฮยองก็ถูกระบายออกมา   เสียงครางที่แสนหวานดังเล็ดลอดออกมาจากในลำคอขาวทันทีเมื่อคนตัวเล็กสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดเข้ามาในกายของตนเอง      

ใบหน้าหวานค่อยๆเชิดขึ้นช้าๆ  ทำให้แทฮยองอดไม่ได้ที่จะยื่นใบหน้าไปซุกลงตรงที่ซอกคอขาวพร้อมขบกัดสร้างร่องรอยเพิ่มไปอีกรอยอย่างต้องการจะลงโทษข้อหาที่วันนี้คนตัวเล็กทำตัวหน้ารำคาญมากเกินไป       ก่อนมือหนาจะค่อยๆเลื่อนขึ้นเพื่อไปถอดเสื้อที่ตอนนี้ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำออกให้คนตัวเล็กช้าๆ และโยนลงกองไปกับพื้นอย่างไม่สนใจใยดี

ยังไม่จบนะงับ มีต่ออีกนิดนึง ♥

อ่านต่อ :  https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1578832&chapter=19