cut - nostalgia (os)

- cut -

  

ความหอมหวานที่แทฮยองกำลังได้รับตอนนี้มันผสมปนไปกับรสชาติความขมปร่าของแอลกอฮอล์

ซึ่งรสชาติของจูบมันแทบไม่ต่างจากอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองตอนนี้เลยสักนิด

น้ำตาเริ่มไหลออกมาเมื่อการกระทำเริ่มถลำลึกกว่าเดิม  เสียงหอบหายใจของยุนกิยังคงดังออกมาให้ได้ยินเรื่อยๆ และเมื่อยามริมฝีปากค่อยๆ ผละออกมา  แววตาหวานที่ฉ่ำเชื่อมไปด้วยแรงอารมณ์ของคนที่แผ่นหลังแนบชิดติดกับฟูกนอนก็จ้องมองมาที่แทฮยองอย่างมีความหมายลึก ๆ ซ้อนอยู่ในนั้น

“แทรักยุนกินะ” พูดออกไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ในใจของตัวเองตอนนี้ ค่อยๆขยับตัวขึ้นไปคร่อมทับร่างกายคนตัวเล็กเอาไว้   ก่อนริมฝีปากจะมุ่งตรงไปช่วงชิมความหวานอีกครั้งนึงอย่างไม่สนใจว่าการกระทำของตัวเองตอนนี้มันเป็นการกระทำที่ผิด

 

ความจริงแล้วมันผิดตั้งแต่วันนี้ที่พวกเขาสองคนได้มาเจอกันอีกครั้งนึงแล้วล่ะ ..







ผิดตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจเดินเข้าไปทักคนตัวเล็ก








ผิดตั้งแต่ที่วันนั้นเมื่อสองปีที่แล้วตัวเขายังเด็กเกินไป







"ท-แท.."
เสียงครางที่แสนกระเส่าเริ่มดังออกให้ได้ยิน เมื่อร่างกายเล็กๆ ที่กำลังสั่นสะท้านเริ่มโดนความวาบหวามเข้าเล่นงาน
มือเล็กๆ ถูกยกขึ้นมาโอบกอดรอบลำคอของแทฮยองเอาไว้ เช่นเดียวกับสองขาที่ค่อย ๆ พันเกี่ยวไปรอบเอวของคนที่มอบความสุขสมผ่านทางริมฝีปากให้ตัวเองอย่างไม่มีทีท่าจะสิ้นสุด

"แท--อึก.." และตัวของยุนกิเองก็ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะต้องปฏิเสธสัมผัสพวกนี้เลย..




 ทุกสิ่งทุกอย่างดูง่ายดายราวกับเป็นเรื่องธรรมชาติ  เพียงแค่แทฮยองสอดมือเข้ามาใต้แผ่นหลังของตัวเอง มิน ยุนกิก็บดเบียดร่างกายเข้าไปหาคนตัวสูงอย่างเชื่องช้า  ในขณะที่ริมฝีปากยังคงไม่ผละจากกันไปไหน
เสียงน่าอายเริ่มดังออกมาให้ได้ยิน และเมื่อร่างกายของพวกเขาทั้งสองแนบชิดกันแบบนี้ มันก็เหมือนกันว่าหัวใจของพวกเขากำลังเต้นไปพร้อม ๆ กัน..
เต้นไปในจังหวะเดียวกัน ..

ถึงแม้ว่าในบางครั้ง เพียงวูบนึงในความคิด มิน ยุนกิ จะรู้สึกว่าสิ่งตัวเองกำลังทำอยู่ตอนนี้มันผิดเพี้ยนไม่เป็นไปอย่างที่มันควรเป็นก็เถอะ..
แต่ยุนกิยังไม่พร้อมจะตื่นขึ้นมาจากความฝันเลย..

ซึ่งทางด้านของแทฮยองก็ค่อยๆ ผละจูบออกมาจากริมฝีปากของคนตัวเล็กอย่างเชื่องช้าก่อนจะไล่หอมไปทั่วทั้งใบหน้า  กระดุมเสื้อเชิ้ตที่เหลือค่อยๆ ถูกปลดออกอีกครั้งนึงและเมื่อตัวอักษรภาษาอังกฤษยาวเหยียดที่เป็นชื่อของตัวเองที่ถูกสลักไว้บนร่างกายของคนตัวเล็กได้ปรากฏต่อสายตา แทฮยองก็หลุดยิ้มออกมาแทบทันที...





ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาก่อนริมฝีปากจะเคลื่อนมากดจูบไปตามตัวอักษรพวกนั้นในขณะที่ปลายนิ้วเรียวก็ยังคงซุกซนไปตามแนวไขกระดูกสันหลังไม่ยอมหยุด  เรียกเสียงครางแผ่วดังออกมาจากคนตัวเล็กได้อย่างน่าฟัง

มิน ยุนกิ ในตอนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด...
 รับรู้ได้ว่าหลังจากวันนั้นอีกฝ่ายแทบไม่เคยปล่อยให้ร่างกายนี้ได้แปดเปื้อนเลย

มินยุนกิยังคงซื่อสัตย์กับเขาเสมอ

มีแต่เขาเองที่เคยไม่ซื่อสัตย์กับผู้ชายคนนี้ในช่วงเวลานึง

"ท-แท..อ้ะ !"

"ยุนกิร้องไห้ทำไมครับ ?" เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหากแต่การกระทำไม่เป็นอย่างนั้น จนใบหน้าหวานเริ่มเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาอีกครั้ง
เสียงครางยังคงดังออกมาได้อย่างน่าฟัง อีกทั้งร่างกายเล็กๆที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก็สั่นสะท้านได้อย่างน่าเอ็นดู

"ยุนกิ..ฮึก..ย-ยุนกิ..อ้ะ! แท..."

แต่สิ่งนี้มันคือความเจ็บปวดที่แสนสุขสมและร่างกายของยุนกิกำลังถูกฉุดดึงขึ้นไปยังสวงสวรรค์ช้า ๆ 

อ่านต่อตรงเน้ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1562855&chapter=20