adult zone
“ไม่ต้องห่วงนะครับแค่รอบเดียวเอง.. เพราะยังไงยุนกิก็ต้องทำงานต่อไม่ใช่เหรอครับ”
“แต่ว่า..ม—มัน..”
“นะครับ..แค่รอบเดียวเอง...แทสัญญาว่าจะไม่ทำให้ยุนกิไข้ขึ้นเด็ดขาด...นะครับ..” พูดออกมาก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือต่ำลงไปเรื่อยๆ และแกล้งลูบมือไปที่บริเวณส่วนนั้นของคนตัวเล็กเบาๆจนเกิดเสียงครางฮือดังขึ้นมา รอยยิ้มที่ดูร้ายกาจปรากฏขึ้นมาให้เห็นที่มุมปากก่อนแทฮยองจะแกล้งขย้ำมือของตัวเองลงไปเต็มแรงจนทำเอาร่างเล็กต้องหวีดร้องเสียงหลงออกมาอย่างน่าสงสารพร้อมมือเล็กก็เลื่อนขึ้นโอบกอดรอบลำคอหนาเอาไว้อีกครั้ง
“ท—แท..ฮื่อ..ม..มันอึก—มัน..อ๊า!”
“แท...ม—ไม่เอา...อะ..ล—แล้ว..อย่า..ย—อย่า..ทำแบบนี้..ฮ—ฮึก...อย่าแกล้ง...อ๊ะ! ก—กัน..ฮื่อ..กัน..บ—แบบนี้..” เสียงแหบห้าวที่สั่นเครือเพราะแรงอารมณ์ได้แต่พูดออกมาอย่างไม่เป็นภาษาในขณะที่ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ได้ซบลงไปที่ลาดไหล่กว้างก็ส่ายไปมาด้วยความทรมาน
“พอแล้ว...ฮื่อ..พ—พอได้แล้ว..จะทำอะ...ไร...ก—ก็ทำ...อื้อ..ท-ทำได้เลย..”
และแน่นอนว่าทันทีที่สิ้นสุดคำพูดนั้นที่คนตัวเล็กพูดออกมา มือหนาของแทฮยองที่กำลังจับขย้ำส่วนนั้นของคนตัวเล็กให้ทรมานเล่นๆอยู่ก็รีบเลื่อนไปจับรูดซิปกางเกงของคนตัวเล็กออกทันที ก่อนจะดึงมันลงมากองตรงข้อเท้าเล็กๆพร้อมกับซับในสีขาวที่เขาดึงมันลงมาพร้อมกันอย่างรวดเร็ว
ได้แต่ค่อยๆยกมือขึ้นมาจับเชยคางเจ้าของดวงหน้าหวานให้เงยออกมาจากลาดไหล่ของตัวเองช้าๆ แทฮยองค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปจูบซับคราบน้ำตาที่ติดอยู่ตรงหางตาของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา และระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าในตอนนี้ดวงหน้าหวานกำลังเบะเหมือนอยากจะร้องไห้
“ทำตรงนี้แล้วกันนะครับ”
แต่แทฮยองก็ไม่ได้คิดจะกล่าวปลอบใจคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงได้แต่ละออกมาจากร่างเล็กที่ตัวเองโอบกอดอยู่เมื่อครู่นี้และเดินไปทิ้งตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ทำงานที่คนตัวเล็กนั่งอยู่ในตอนแรกแทน กางเกงนักศึกษารวมไปถึงกางเกงซับในได้ถูกถอดออกไปกองอยู่ที่ข้อเท้าอย่างรวดเร็วก่อนแทฮยองจะค่อยๆใช้มือตบไปที่หน้าขาของตัวเองเบาๆ ในขณะที่แววตาคมก็จ้องมองไปยังคนตัวเล็กที่กำลังยืนนิ่งเงียบอยู่
ด้านมินยุนกิที่พอเห็นแบบนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าแทฮยองกำลังเรียกให้ตัวเองไปนั่งลงที่ตัก ใบหน้าหวานได้แต่เห่อร้อนขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมริมฝีปากบางก็ถูกกัดจนห้อเลือดเพราะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแปลกๆ และมันจะเป็นแบบนี้ทุกทีที่ก่อนจะมีอะไรกัน ก่อนสุดท้ายจะตัดสินใจค่อยๆก้าวเท้าเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่ตักของคนผิวเข้มอย่างกล้าๆกลัวๆ และคนตัวเล็กก็รู้ว่าตัวเองจะระเบิดตายในตอนที่ขยับสะโพกนั่งลงไปบนตักนั่นแล้ว อวัยวะส่วนนั้นของตนเองกับแทฮยองก็ได้เสียดสีสัมผัสโดนกันทันที
แทฮยองได้แต่นั่งมองดูเจ้าลูกแมวที่กำลังสั่นไปทั้งร่างด้วยความหวาดกลัวอย่างนึกเอ็นดูและอดไม่ได้ที่จะพูดแซวออกไป
“มีอะไรกันมาก็นับครั้งไม่ถ้วนแล้วจะต้องกลัวอีกเหรอ ?”
“หุบปากไปเล—อื้อ!!”
โดยไม่เปิดโอกาสให้คนตัวเล็กได้โต้เถียงหรือโต้แย้งใดๆออกมา แทฮยองก็จับขย้ำเข้าที่ท้ายทอยของคนตัวเล็กและดันให้ใบหน้าหวานโน้มลงมาเพื่อรับจูบจากตัวเองทันที และถึงแม้ว่ากลิ่นและรสชาตินิโคตินจะยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากของคนตัวสูงอยู่แค่จางๆ เท่านั้นแต่มันก็สามารถทำให้ยุนกิรีบจูบตอบกลับเพื่อจะช่วงชิมเอาความขมที่ตัวเองชื่นชอบจากริมฝีปากของคนตัวสูงได้ไม่ยาก
ได้แต่ยกมือขึ้นไปโอบกอดรอบลำคอของคนตัวสูงเอาไว้และค่อยๆปรับเอียงใบหน้าของตัวเองเพื่อให้จูบได้ถนัด และในตอนที่แทฮยองค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมา ดวงตาหวานที่ฉ่ำเชื่อมไปด้วยแรงอารมณ์และความต้องการของคนตัวเล็กก็ได้แต่มองตามกลีบปากสีแดงสดของคนที่เพิ่งจะถอนริมฝีปากออกไปด้วยความเว้าวอนทันที
“ท—แทฮยอง...ข—ขอจูบ..ขอจูบต่อ..อ-อีกไม่ได้เหรอ..” เรียวปากเล็กได้แต่ขยับพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะในตอนนี้ยุนกิรู้สึกว่าลำคอของตัวเองมันแห้งจนแทบเป็นผุยผง
และเรียวปากนั้นอดไม่ได้ที่จะเบะลงเมื่อเห็นว่าใบหน้าคมค่อยๆส่ายไปมาช้าๆ แทนการตอบคำถามที่เพิ่งถามไป
“รีบๆทำให้เสร็จกันดีกว่านะครับ ยุนกิจะได้ทำงานต่อ” เสียงทุ้มต่ำได้พูดออกมาก่อนจะค่อยๆขยับมือของตัวเองไปจับที่เอวคอดบางของคนตัวเล็กเอาไว้และค่อยๆจับยกขึ้นช้าๆ เพื่อจะได้เอาส่วนที่มันกำลังอึดอัดและทรมานของตัวเองสอดแทรกเข้าไปในช่องทางบอบบางช่องทางนั้นได้ถนัด
และเพราะแบบนั้นทำให้ดวงตาเรียวรีของยุนกิต้องเปิดกว้างด้วยความตกใจทันทีเมื่อเห็นว่าในคนผิวเข้มกำลังที่จะเริ่มทำมันโดยไม่คิดเปิดทางให้กับช่องทางของเขาก่อนเลย
“ท—แทฮยอง..ด—เดี๋ยว!! เดี๋ยวก่—อะ..อ๊า!” เสียงห้าวที่กำลังจะร้องท้วงถึงกับต้องร้องเสียงหลงออกมาทันทีเมื่อค้นพบว่าช่องทางนั้นของตัวเองกำลังโดนอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญเกินไปพยามจะรุกล้ำเข้ามา
เสียงสูดปากได้ดังออกมาจากคนผิวเข้มที่ตอนนี้รู้สึกเสียวซ่านปนอึดอัดเพราะช่องทางของคนตัวเล็กกำลังตอดรัดเอาไว้เสียแน่นทั้งๆที่เพิ่งจะเข้าไปได้แค่ครึ่งเท่านั้น
“อา—ยุนกิครับ..อา...ผ่อนคลายหน่อยสิ..ทำแบบนี้มันทำให้แท..อะ—ทรมานกว่าเดิมนะรู้มั้ย..” พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกระเส่าเพราะตอนนี้ตัวเองกำลังโดนช่องทางนั้นบีบรัดอยู่ ได้แต่ค่อยๆ ยกมือข้างนึงขึ้นมาเพื่อปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของคนตัวเล็กออกทีละเม็ดๆ จนมันสามารถแหวกออกและร่นลงไปกองอยู่บริเวณข้อศอกได้
ซึ่งแทฮยองตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้แหละ .. ดูเซ็กซี่ดีจะตาย..
ด้านยุนกิพอได้ยินแทฮยองพูดออกมาแบบนั้นแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที จึงได้แต่ใช้สายตาที่เหมือนลูกแมวเพิ่งหัดขู่ครั้งแรกจ้องเขม็งไปที่ตัวคนพูดอย่างไม่พอใจ
“ก็แล้วทำไมมันเปิดทางเหมือนๆทุกทีก่อนล่ะ!!”
“ก็แทเห็นว่าทำบ่อยๆแล้วมันน่าจะปรับตัวได้แล้วไงล่ะครับ ไม่คิดว่ามันจะยังอึดอัดอยู่เลย” พูดออกมาพร้อมกับพยายามดันเข้าไปให้สุดทำให้เสียงหวีดร้องดังออกมาจากเรียวปากเล็กทันที
และแทฮยองก็คิดว่าคงเป็นเพราะการที่ร่างกายของยุนกิมันเป็นแบบนี้นี่แหละ ไม่ว่าจะมีอะไรกันมากี่ครั้งก็ยังให้ความรู้สึกเหมือนครั้งแรกเสมอจนทำให้หลงจนโงหัวจะไม่ขึ้นอยู่แล้ว
ด้านมินยุนกิเองก็ได้แต่ยกมือขึ้นไปทุบลงที่ลาดไหล่ของคนผิวเข้มที่พยายามจะดึงดันเข้ามาจนสุดพร้อมทั้งโวยวายออกมาด้วยความโมโห
“พ—พอ!! แทฮยอง!! พอได้..ล—อ๊ะ!..แล้ว..มันเจ็บนะ!” เสียงร้องโวยวายดังขึ้นมาพร้อมๆกับน้ำตาก็เริ่มจะไหลรินออกมาจนเปียกปอนไปทั่วทั้งใบหน้า ยุนกิเริ่มที่จะร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้แทฮยองถึงกับใจเสียทันทีเพราะไม่คิดว่าเจ้าลูกแมวจะร้องไห้ออกมาหนักขนาดนี้
“ไหนบอกว่าจะทำเบาๆไง..ไหนบอกว่ากลัวไข้ขึ้นอีกรอบไง..ฮึก..ไอ้บ้าแทฮยองไอ้คนโกหก!” เสียงห้าวพูดออกมาอย่างสั่นเครือพร้อมใบหน้าหวานที่ตอนนี้มันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาก็ค่อยๆซบลงไปที่ลาดไหล่กว้างช้าๆ ก่อนจะสะอื้นร้องไห้ออกมาจนตัวโยนอย่างน่าสงสารทำให้แทฮยองรู้สึกผิดทันทีที่ทำอะไรไปโดยไม่ทันคิดจนเหมือนจะผิดคำพูดกับคนตัวเล็กจึงได้แต่ค่อยๆ จูบปลอบไปที่ขมับของเจ้าลูกแมวที่กำลังร้องไห้อยู่เบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวอย่างต้องการปลอบประโลมพร้อมทั้งริมฝีปากหยักก็ขยับพูดประโยคหนึ่งออกมาที่ทำให้ร่างบางที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หยุดร้องไปโดยทันที
“แทขอโทษนะครับ.. เดี๋ยวแทขอไถ่โทษด้วยจูบแล้วกันนะครับ”
มินยุนกิก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของคนที่พูดช้าๆ ก่อนจะรีบยื่นมือทั้งสองข้างของตัวเองที่กำลังสั่นเทาไปประคองใบหน้าคมเอาไว้ช้าๆ และค่อยๆประกบจูบลงไปอย่างลึกซึ้งแบบที่ตนเองต้องการและโหยหา ลิ้นนุ่มเล็กได้ซุกซนไปทั่วทั้งโพรงปาก โดยตัวเจ้าของโพรงปากอย่างแทฮยองเองก็ไม่คิดที่จะขัดใจหรือส่งเรียวลิ้นของตัวเองออกไปรบกวนหรือขัดขวาง
และแทฮยองก็ได้อาศัยจังหวะนี้ที่คนตัวเล็กกำลังเบี่ยงเบนความสนใจไปกับสิ่งอื่นพยายามที่จะสอดใส่เข้าไปเรื่อยๆ และถึงแม้ว่ายุนกิจะรับรู้ได้ถึงความอึดอัดที่กำลังพยายามดึงดันเข้ามาในร่างกายของตัวเองช้าๆ แต่คนตัวเล็กก็ไม่อาจที่จะทำอะไรได้เลยเพราะในตอนนี้ร่างกายของตัวเองกำลังโดนปลุกปั่นและคุกคามแทบทุกวิถีทาง จนทำให้รู้สึกหัวหมุนไปหมดจะอ้าปากร้องหรือโวยวายก็ทำไม่ได้
กายเล็กได้แต่บิดเร้าด้วยความทรมานเมื่อยอดทั้งสองข้างของตัวเองในตอนนี้กำลังโดนปลายนิ้วเรียวยาวหยอกล้อไม่หยุด เสียงครางเครือเพราะความทรมานที่ผสมปนเปไปกับความสุขสมได้ดังออกมาจากในลำคอขาวไม่ขาดสาย และในเวลาไม่นานแทฮยองก็สามารถสอดใส่ความอึดอัดของตัวเองเข้าไปในร่างกายของคนตัวเล็กได้หมด โดยทันทีที่ความอึดอัดของตัวเองถูกกลืนกินจนหมดแทฮยองก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งยกสะโพกตัวเองสวนขึ้นไปทันทีจนทำให้เกิดเสียงหวีดร้องผิดคีย์ดังออกมาจากลำคอขาว
แทฮยองค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ ก่อนจะไล้ริมฝีปากของตัวเองลากลงต่ำมาเรื่อยๆ ตั้งแต่ปลายคางผ่านมาถึงลำคอและไล้ต่ำลงมาจนถึงแผงอกขาว เรียวปากบางอ้าออกช้าๆ ก่อนจะครอบครองยอดอกที่กำลังชูชันอยู่ในโพรงปากและใช้เรียวลิ้นหยอกล้อมันสร้างความวาบหวามให้คนตัวเล็ก
มินยุนกิได้แต่บิดเร้าร่างกายของตัวเองด้วยความทรมานและเผลอแอ่นหน้าอกเข้าหาคนผิวเข้มที่กำลังกลืนกินยอดอกของตัวเองอย่างนึกลืมตัว เสียงครางที่ฟังดูไพเราะยังดังขึ้นมาให้ได้ยินเรื่อยๆ ก่อนที่อยู่ดีๆ กายบางนั้นจะกระตุกเกร็งและยุนกิก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่เปรอะเปื้อนหน้าท้องของตัวเอง
“อะไรกัน.. ยังไม่ได้ทำอะไรเลยทำไมเสร็จแล้วล่ะ” แทฮยองที่เพิ่งจะละริมฝีปากออกมาจากยอดอกของคนตัวเล็กพูดออกมาอย่างจงใจจะหยอกล้อ พร้อมกับแกล้งยื่นมือไปจับมือขาวๆ ของคนตัวเล็กที่วางพาดอยู่บนไหล่ของตัวเองออกมาและใช้ก้านนิ้วเรียวของคนตัวเล็กปาดเอาคราบคาวสีขาวขึ้นมา
แทฮยองค่อยๆแลบลิ้นออกมาเล็มเลียคราบขาวที่ตอนนี้มันเปรอะเปื้อนเต็มก้านนิ้วเรียวยาวของคนตัวเล็กช้าๆ ราวกับเป็นของหวาน ทำให้ตัวเจ้าของนิ้วอย่างยุนกิรู้สึกเขินอายแทบจะทันทีและไม่สามารถที่จะทนมองต่อไปได้จึงต้องก้มหน้าหลบ
แต่ทันทีที่เห็นว่าเจ้าของดวงหน้าหวานกำลังก้มหน้าหลบแทฮยองจึงใช้ก้านนิ้วเรียวก้านเดิมที่ตัวเองเลียไปเมื่อครู่นี้ปาดเอาคราบคาวขึ้นมาอีกครั้งโดยคราวนี้ได้ส่งปลายนิ้วไปให้ตัวเจ้าของแทน
ยุนกิได้แต่มองดูนิ้วเรียวของตัวเองที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบคาวสีขาวสลับกับมองใบหน้าของแทฮยองด้วยความตกใจ ก่อนสุดท้ายจะรู้สึกแพ้ทางสายตาคมที่แสนจะยั่วยุที่แทฮยองใช้จ้องมองมาจึงได้แต่ค่อยๆเผยอปากของตัวเองออกมาช้าๆ และแลบลิ้นออกมาเลียมันเหมือนกับที่คนตัวสูงทำให้ดูในตอนแรก
แต่เพียงแค่ว่าเวลาที่คนตัวเล็กทำแล้วมันดูเซ็กซี่กว่าที่คนตัวสูงทำเยอะเลย
มันเซ็กซี่จนอยากจะจับขยี้ให้แหลกคามือไปเลย ..
แทฮยองได้แต่ลากลิ้นร้อนผ่านริมฝีปากของตัวเองช้าๆ ในขณะที่มองดูการกระทำที่คนตัวเล็กกำลังทำอยู่ ก่อนจะเริ่มรู้สึกปวดหนึบตรงส่วนนั้นมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีกตอนนี้
แค่ทำท่าทางแบบนี้เขาก็จะคลั่งตายแล้ว แต่นี่คนตัวเล็กดันทำไปพร้อมกับช้อนสายตาที่มันปรือปรอยมองเขาไปด้วยทำไปด้วยอีก
ให้ตายเถอะ ..มันจะเกินไปแล้วนะมินยุนกิ
ทำไมยิ่งนานวันก็ยิ่งทำตัวให้น่าขยี้ได้ขนาดนี้นะ ..
เรียวปากเล็กได้แต่เผยอค้างไว้อย่างนั้นพร้อมดวงตาหวานก็ได้แต่มองตามปลายนิ้วของตัวเองที่อยู่ดีๆ ก็โดนคนตัวสูงดึงออกจากปาก แทฮยองค่อยๆจับดึงมือของคนตัวเล็กให้กลับมาคล้องอยู่ที่คอของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะยื่นใบหน้าคมไปกระซิบข้างๆใบหูของคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าเต็มทน
“ยุนกิอา.. ขยับสิครับ...”
เสียงหวีดร้องดังออกมาเบาๆ จากเรียวปากเล็กเพราะรู้สึกเจ็บและอึดอัดเนื่องจากขนาดของสิ่งนั้นที่มันค่อนข้างจะใหญ่เกินไปหน่อย การขยับได้เป็นไปอย่างฝืดเคืองจนแทบจะขาดใจ
"อึก..ท--แท...ม-มันแน่น..."
"ครับ..มันแน่น..อา..ใช่..มันแน่นไปหมดเลย... แทอึดอัดจะแย่แล้ว" แทฮยองได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสุขสมเต็มที มือหนาได้แต่ยื่นไปประคองสะโพกกลมมนและช่วยจับขยับให้จนทำให้เจ้าของสะโพกกลมมนต้องหวีดร้องออกมาอีกครั้งเพราะว่าแทฮยองกำลังจับขยับให้เป็นไปตามความต้องการของตัวเอง ซึ่งมันเร็วเอาเสียมากๆ
มินยุนกิได้แต่ใช้ฟันคมซี่เล็กขบกัดไปที่ริมฝีปากด้านล่างของตัวเองอย่างต้องการจะสะกัดกั้นอารมณ์เอาไว้เพราะกลัวว่ามันอาจลุกโชนขึ้นมาหนักกว่าเดิมเพราะแทฮยองนั้นเอาแต่ส่งเสียงครางทุ้มต่ำและเรียกชื่อของเขาออกมาไม่ยอมหยุด
“อ—อะ..อ่า..” แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจจะทนไหว
ตัวเล็กได้แต่ส่งเสียงครางตามออกมาเบาๆ ดังขึ้นสลับกับเสียงครางทุ้มต่ำของแทฮยอง กายเล็กได้แต่ขยับขึ้นลงจนเหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า การสอดประสานยังคงเป็นไปอย่างต่อเนื่องและชัดเจน มินยุนกิสัมผัสได้ถึงทุกจังหวะการผลุบเข้าผลุบออกของสิ่งนั้นได้อย่างชัดเจน
และยุนกิก็อดไม่ได้ที่จะปรายสายตาไปมองดูเจ้าของเสียงครางทุ้มต่ำช้าๆ เพราะอยากรู้ว่าในตอนนี้อีกฝ่ายกำลังแสดงสีหน้าออกมายังไง ก่อนที่ยุนกิจะรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่คิดอยากเห็นสีหน้าของแทฮยองในเวลานี้
เพราะลำพังแค่เสียงครางทุ้มต่ำแบบนั้นก็ทำเอาแทบตายแล้ว แต่พอมาตอนนี้ยุนกิได้เห็นว่าแทฮยองกำลังทำหน้าสุขสมแค่ไหนและมองมาที่ตัวเองด้วยสายตายังไง ยุนกิก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองมันเต้นผิดจังหวะทันที
แววตาคมตอนนี้ที่มันกำลังปรือปรอยเพราะแรงอารมณ์กำลังจ้องมองมาที่ใบหน้าหวานอย่างไม่ละสายตา แทฮยองได้แต่แลบลิ้นออกมาลากเลียผ่านริมฝีปากของตัวเองช้าๆ ในขณะที่จ้องมองไปที่คนตัวเล็กที่กำลังขยับตัวขึ้นลงอยู่บนร่างกายตนเอง และก่อนที่แทฮยองจะค่อยๆเลื่อนสายตาไล่ลงต่ำลงมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงอวัยวะที่มันเพิ่งจะได้รับการปลดปล่อยไปได้ไม่นานแต่ในตอนนี้มันกลับโป่งพองขึ้นมาอีกครั้งแล้ว
รอยยิ้มที่ดูร้ายกาจถูกยกขึ้นมาที่มุมปากเบาๆ ก่อนแทฮยองจะละมือข้างนึกออกมาจากสะโพกสอบที่กำลังจับอยู่และยื่นไปจับรูดรั้งตรงส่วนนั้นของคนตัวเล็กแทนโดยไม่คิดจะขอความเห็นใดๆจากเจ้าตัวเลยแม้แต่น้อย
“ท—แท..อย่า..ฮื่อ..อย่าทำ..”
ซึ่งเจ้าตัวคนที่อยู่ดีๆ ก็โดนมือหนาจับรูดรั้งอย่างมินยุนกิก็ได้แต่พูดบอกออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ในขณะที่ร่างกายเริ่มจะอ่อนแรงลงจนต้องหยุดการกระทำที่ตัวเองกำลังทำอยู่ลงและใบหน้าหวานก็ซุกลงไปที่แผงอกของคนตรงหน้า
“ขยับต่อสิ..”
“ม—ไม่ได้..ทำไม่ได้..แท...อึก...แทต้องหยุดมันก่อน..”
“จะหยุดยังไง อยากทรมานเหรอ.. มันปริ่มมาขนาดนี้แล้วนะ” เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูซุกซนได้พูดออกมาในขณะที่มือก็ยังเฝ้ารูดรั้งไม่ยอมหยุด
มินยุนกิได้แต่ค่อยๆก้มหน้าลงไปมองดูก็เห็นว่าในตอนนี้มันปริ่มออกมาจริงๆ จึงเริ่มจะรู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย
“ขยับต่อสิครับ..”
"ม..ไม่ไหว...ยุนกิไม่มีแรงขนาดนั้นหรอก.."
"จริงเหรอ ?" เสียงทุ้มพูดบอกออกมาก่อนจะแกล้งเลื่อนเอานิ้วไปกดปิดตรงส่วนนั้นเอาไว้ทำให้ใบหน้าหวานต้องบูดเบี้ยวลงไปทันที พร้อมกับที่เรียวปากเล็กก็อ้าออกมาเหมือนจะส่งเสียงร้องแต่สิ่งเดียวที่ออกมาจากเรียวปากก็มีแค่เพียงอากาศเท่านั้น หน้าอกเล็กได้กระเพื่อมขึ้นลงเพราะการหอบหายใจถี่รัวของคนตัวเล็ก
กำลังจะตาย
มินยุนกิรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย..
แววตาคู่สวยที่เอ่อล้นไปด้วยคราบน้ำตาอย่างน่าสงสารได้แต่จ้องมองไปที่ตัวของคนที่อยู่ดีๆ ก็ใช้มือกดปิดส่วนนั้นของตัวเองเอาไว้ด้วยความไม่เข้าใจ เรียวปากเล็กอย่างที่จะต่อว่าการกระทำที่คนตัวสูงทำอยู่แต่ก็ไม่อาจทำได้เลย เพราะความจุกมันทำให้พูดไม่ออก
รอยยิ้มบนใบหน้าของแทฮยองในตอนนี้มันเป็นรอยยิ้มที่ยุนกิเกลียดมันมากที่สุด ..
"ขยับเร็วๆสิครับ รีบๆทำเข้าไม่อยากทำงานต่อหรือไงกัน"
แทนการตอบคำถามมินยุนกิได้แต่ส่ายหน้าไปมาช้าๆ ด้วยความทรมาน เหงื่อเม็ดเล็กๆได้ผุดขึ้นเต็มใบหน้าไปหมด และด้านแทฮยองที่เห็นไปหมดก็เหมือนจะพอใจหน่อยๆ จึงตัดสินใจเลิกแกล้ง ได้แต่ขยับปลายนิ้วออกมาจากจุดที่ปิดทับอยู่และใช้มือของตัวเองขยับรูดรั้งให้คนตัวเล็กดังเดิม
ใบหน้าหวานได้แต่บูดเบี้ยวไปตามแรงอารมณ์พร้อมเสียงครางก็ดังลั่นออกมาจากกลีบปากบวมช้ำไม่หยุด และในเวลาไม่นานร่างเล็กก็ต้องหอบหายใจจนตัวโยนเพราะความอึดอัดของตัวเองถูกปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สองโดยครั้งนี้ได้ปลดปล่อยโดยมือของแทฮยองเอง ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่าเอ็นดูเพราะรู้สึกอายนิดหน่อยที่ตัวเองสามารถเสร็จได้ง่ายๆถึงสองครั้งด้วยกันแบบนี้ ในขณะที่ทางด้านคนผิวเข้มยังไม่เสร็จสักรอบเลย
หลังจากที่มีโอกาสได้หยุดพักหายใจได้ไม่นานอยู่ดีๆ ยุนกิก็รู้สึกถึงแรงกระแทกที่คนผิวเข้มสวนสะโพกขึ้นมา แอบเหลือบสายตาไปมองดูช้าๆ ก็เห็นว่าในตอนนี้ใบหน้าของคนผิวเข้มกำลังทรมานขนาดไหนและยุนกิก็คิดว่าตัวของแทฮยองเองก็คงอยากที่จะปลดปล่อยเต็มทนแต่ก็ไม่สามารถที่จะปลดปล่อยออกมาได้เสียทีเพราะจังหวะการขยับของเขามันไม่อาจทำให้อีกฝ่ายขึ้นไปยังจุดสูงสุดได้
คนตัวเล็กได้แต่ตัดสินใจสูดอากาศหายใจเข้าลึกๆอีกครั้งก่อนจะพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีของตัวเองเพื่อจะสวนสะโพกขึ้นลงแบบถี่รัวเร็วๆ จนทำให้แทฮยองต้องครางเสียงต่ำออกมาอย่างสุขสม ก่อนที่เสียงครางโทนต่ำของแทฮยองนั้นจะโดนเสียงหวีดร้องเสียงหลงและสูงของคนตัวเล็กกลบจนไม่หมด มินยุนกิได้แต่โน้มใบหน้าลงไปประกบจูบกับแทฮยองอย่างต้องการจะปิดเสียงครางแสนน่าอายของตนเองและต้องการที่จะเติมพลังให้กับกิจกรรมที่ต้องทำอยู่ มือเล็กได้แต่ปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังก่อนจะจับขยำและดึงเสื้อที่คนผิวเข้มสวมใส่อยู่อย่างไม่กลัวว่าจะขาด สะโพกสอบยังคงขยับขึ้้นลงอย่างรู้งานและมีบางจังหวะที่แทฮยองก็สวนสะโพกขึ้นอย่างจงใจจะช่วย
เสียงหายใจฮึดฮัดดังขึ้นมาเบาๆ เมื่อยุนกิพบว่ามันมักจะเป็นแบบนี้ตลอดเลย
ในขณะที่เขาแทบจะเปลือยเปล่าไปทั้งตัวแทฮยองมักจะมีเสื้อผ้าอยู่ครบและมิดชิดกว่าตลอด ..
มือเล็กยังคงพยายามที่จะข่วนไปตามแผ่นหลังของคนผิวเข้มซ้ำไปซ้ำมาแม้รู้ว่ามันจะไม่ทำให้เกิดรอยก็ตามเพราะอีกฝ่ายยังสวมเสื้อผ้าเอาไว้อยู่ รสจูบเริ่มที่จะหนักหน่วงและดุเดือดกว่าทุกทีเพราะคนตัวเล็กได้ใส่อารมณ์หงุดหงิดของตัวเองลงไปด้วยและก่อนทีเวลาจะผ่านไปไม่นานในที่สุดยุนกิก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดเข้ามาในร่างกายตัวเอง
การสอดประสานได้หยุดลงพร้อมๆ กับแขนเล็กทั้งสองข้างที่เคยวอแวอยู่กับแผ่นหลังของแทฮยองถูกปล่อยให้ห้อยลงมาด้วยความอ่อนล้าพร้อมๆ ริมฝีปากของคนทั้งสองค่อยๆละออกจากกันโดยมีน้ำใสไหลเชื่อมออกมาด้วย ใบหน้าหวานที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบเหงื่อและร่องรอยความอ่อนล้าได้แต่ซบลงไปที่แผงอกของคนผิวเข้มอย่างหมดแรงเพราะรู้สึกถูกสูบพลังงานไปจนหมด
บอกตามตรงว่ามีอะไรมากี่ครั้งๆ ก็ไม่เหนื่อยเท่าครั้งนี้ คงอาจเป็นเพราะร่างกายที่อ่อนล้าเพราะพิษไข้มันยังฟื้นตัวไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่นัก ก่อนที่ใบหน้าหวานจะรู้สึกเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้งหลังค้นพบว่าเมื่อกี้ตอนที่แทฮยองปลดปล่อยออกมาตัวเองก็ได้ปลดปล่อยครั้งที่สามออกมาด้วยเช่นกัน
และทางด้านของแทฮยองที่ตอนนี้ก็กำลังหอบหายใจออกมาด้วยความหอบเหนื่อยไม่แพ้กันได้แต่ค่อยๆ ก้มใบหน้าลงไปมองดูเจ้าลูกแมวที่กำลังหมดสภาพคาอกของตัวเองอย่างนึกเอ็นดู มือหนาค่อยๆจับเอาร่างที่มันอ่อนปวกเปียกไปหมดทั้งตัวของเจ้าลูกแมวยกขึ้นช้าๆ เพื่อนถอดถอนการสอดประสานทั้งหมดออก ได้ยินเสียงห้าวหวานครางออกมาเบาๆ คงเพราะคนตัวเล็กคงรู้สึกหวาบหวิวไม่น้อยที่อยู่ดีๆ ความโล่งก็เข้ามาแทนที่ความอึดอัดในตอนแรก
