adult zone
ปลายนิ้วของแทฮยองได้เลื่อนมาสะกิดที่ยอดอกของยุนกิเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ชูชันตอบรับแทนจะทันที เสียงครางดังแผ่วออกมาเบาๆ สลับกับเสียงของริมฝีปากที่ดูดดึงกัน มินยุนกิได้แต่ใช้เท้าของตัวเองจิกลงไปกับผ้าปูที่นอนด้วยความทรมานเพราะมือของตัวเองได้ถูกพันธนาการเอาไว้
ดวงตาเรียวที่หวานเชื่อมไปด้วยแรงอารมณ์ได้แต่จ้องมองไปที่ใบหน้าคมของคนที่เพิ่งจะถอนริมฝีปากออกไปจากปากตัวเองอย่างเว้าวอน
มินยุนกิไม่อาจรู้ได้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กางเกงของตัวเองถูกแทฮยองถอดออกไปเรียบร้อยแล้ว ..
“ท..แท...แทฮยอง...” เสียงแหบห้าวค่อยๆ ครางเรียกชื่อของคนที่ตัวเองต้องการมากที่สุดในเวลานี้ออกมา และนั่นทำให้เจ้าของชื่อที่โดนครางถึงอย่างแทฮยองยกยิ้มออกมาอย่างพอใจทันที มือหนาค่อยๆเลื่อนไปลูบตรงส่วนนั้นที่กำลังโป่งพองของคนตัวเล็กเบาๆ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำเอาร่างเล็กแทบคลั่ง
“อึก—อ..แท...ฮื่อ..”
“ช่วย..อึก..ช—ช่วยยุนกิด้วยนะ...”
ได้แต่พูดออกมาอย่างน่าสงสารพร้อมๆกับขอบตาที่เริ่มรื้นชื้นไปด้วยน้ำใสๆ ในตอนนี้มินยุนกิรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองมันสั่นสะท้านไปหมดแล้ว ริมฝีปากเล็กค่อยๆขบเม้มเข้าหากันอย่างยั่วยวน จนทำเอาคนมองอย่างแทฮยองถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
แต่ถึงอย่างไรก็ตามแทฮยองก็ใจแข็งพอที่จะไม่หลงไปกับความเย้ายวนของคนตัวเล็ก คนตัวสูงค่อยๆละฝ่ามือที่กำลังลูบไล้ส่วนนั้นอยู่ออกมาก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืนช้าๆ ซึ่งการกระทำแบบนั้นทำให้ดวงตาเรียวเล็กที่กำลังเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์ของมินยุนกิเปิดกว้างออกทันที
“ท..แทฮยอง...จ—จะไปไหน..!?”
แทนการตอบคำถามสิ่งที่ยุนกิได้รับมาจากเจ้าของใบหน้าคมก็คือรอยยิ้มที่แสนจะร้ายกาจที่ยุนกิคิดว่าตัวเองเกลียดมันมากที่สุด
แทฮยองค่อยๆเอื้อมไปหยิบเอากางเกงของคนตัวเล็กที่ถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้นก่อนหน้านี้ด้วยฝีมือตัวเองขึ้นมาถือเอาไว้ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อเอาซองบุหรี่กับไฟแช็กของคนตัวเล็กออกมา
“นี่คือการทำโทษที่มึงหายไปทั้งคืนติดต่อก็ไม่ได้จนทำให้กูต้องเป็นห่วง นอนทรมานแบบนี้ไปก่อนละกัน กูจะออกไปสูบบุหรี่”
แทฮยองพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูคล้ายจะสนุกสนานเต็มทีแตกต่างจากคนฟังที่พอได้ยินแบบนั้นแล้วรู้สึกหัวใจกระตุกวูบทันที
“แท..แทฮยองม—ไม่เอา..ไม่เอาแบบนี้” เสียงแหบห้าวรีบพูดออกมาอย่างต้องการจะร้องขอ แววตาเรียวที่เริ่มจะมีน้ำใสไหลรินออกมาเลื่อนไปสบตากับเจ้าของแววตาคมอย่างต้องการที่จะขอความเห็นใจแต่ดูเหมือนว่ามินยุนกิคงไม่ได้รับมันเมื่อในตอนนี้เจ้าของแววตาคมคู่นั้นได้เดินออกไปจากห้องนี้แล้ว ..
มือเล็กพยายามขยับเพื่อขัดขืนอีกครั้งแต่ก็เป็นเหมือนเดิมนั่นก็คือยิ่งขัดขืนมากเท่าไหร่มีแต่จะทำให้เจ็บตัวเปล่าๆ เพราะยิ่งขยับปมก็ยิ่งผูกแน่นขึ้นเรื่อยๆ มินยุนกิจึงได้แต่ถีบเท้าไปมาแทน พร้อมกับเรียวปากเล็กที่เอาแต่เรียกชื่อของคนที่เพิ่งเดินออกไปไม่ยอมหยุด น้ำใสๆก็เอ่อล้นออกมาจนทำให้วิสัยทัศน์ในการมองเห็นเริ่มจะพร่ามัว
ทรมาน ...
มันทรมานเกินไป..
เขาต้องการ..
ต้องการแทฮยองตอนนี้..
“แทฮยองกลับมา...ฮึก—ก..กลับมาเถอะนะ..อย่าทิ้งยุนกิไว้แบบนี้...แท..” ได้แต่พูดวิงวอนออกมาทั้งน้ำตา กายเล็กค่อยๆบิดเร้าไปมาอย่างน่าสงสาร
แรงอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่นขึ้นมายังคงคั่งค้างอยู่ในร่างกายและมินยุนกิก็ไม่สามารถที่จะปลดปล่อยออกมาได้เลยเพราะสองมือได้โดนพันธนาการเอาไว้
เพียงวูบหนึ่งที่คิดขึ้นมาว่าถ้าวันเวลามันสามารถคืนย้อนกลับมาได้จริงๆ ในตอนนั้นเขาจะยอมให้โฮซอกกับนัมจุนรู้ว่าเขาได้เสียตัวให้กับแทฮยองไปแล้วยังจะดีเสียกว่าต้องมาทนเสียตัวให้กับแทฮยองซ้ำๆพร้อมกับสูญเสียอิสระและศักดิ์ศรีที่ตัวเองเคยมีไปแบบนี้
เขารู้สึกเกลียดผู้ชายคนนี้เหลือเกิน...
สิ่งที่อีกฝ่ายทำลงไปกับร่างกายของเขามันเกินกว่าคำว่าเลวแล้ว ..
“ท—แทฮยอง...”
แต่ก็นั่นแหละ..
ถึงจะเกลียดยังไงแต่ในตอนนี้เขาก็ต้องการผู้ชายคนนี้เหลือเกิน
แทฮยองออกไปสูบบุหรี่นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้แต่มินยุนกิรู้สึกเหมือนกับว่าแทฮยองออกไปสูบบุหรี่เกือบสองชั่วโมง และในที่สุดเสียงเปิดประตูที่บ่งบอกว่าคนตัวสูงได้กลับมาแล้วก็ดังขึ้นมา ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ได้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองดูคนที่เพิ่งกลับเข้ามาในห้องช้าๆ
และสิ่งที่ยุนกิได้เห็นเป็นสิ่งแรกหลังจากแทฮยองกลับเข้ามาในห้องก็คือรอยยิ้มที่แสนร้ายกาจบนใบหน้าคม ..
“ว้าว..ดูดีจังเลย..” น้ำเสียงที่ใช้พูดออกมาฟังดูคล้ายจะหยอกล้อ
แทฮยองค่อยๆเดินมาทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆคนตัวเล็กที่นอนขดตัวอยู่ช้าๆ ก่อนจะยื่นมือหนาออกไปเกลี่ยที่แก้มขาวเล่นเบาๆ ริมฝีปากหนายกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาใบหน้าของตัวเองเข้ามาคลอเคลียที่มือของเขาราวกับพวกลูกแมวเชื่องๆ ที่ชอบเอาหน้ามาถูไถตามมือหรือตามขาของเจ้าของ
แทฮยองค่อยๆเดินมาทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆคนตัวเล็กที่นอนขดตัวอยู่ช้าๆ ก่อนจะยื่นมือหนาออกไปเกลี่ยที่แก้มขาวเล่นเบาๆ ริมฝีปากหนายกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาใบหน้าของตัวเองเข้ามาคลอเคลียที่มือของเขาราวกับพวกลูกแมวเชื่องๆ ที่ชอบเอาหน้ามาถูไถตามมือหรือตามขาของเจ้าของ
“คิดถึงแทฮยองมั้ยครับ ?” เสียงทุ้มได้เอ่ยถามออกไปและแทฮยองก็เห็นว่าคนตัวเล็กรีบพยักหน้ารับทันที จนอดไม่ได้ที่จะเค้นหัวเราะออกมาเบาๆ
เจอแค่นี้ก็เชื่องเลยหรือไง ..
ปราบง่ายกว่าที่คิดเยอะเลย ..
“คิดถึงมากมั้ยครับ ?”
“ม—มาก..มากอึก—แท...แทช่วยยุนกิเถอะนะ... ยุนกิยอมแททุกอย่างแล้ว...จ—จะไม่หาย..ม..ไม่หนีไปไหนแล้ว...จะยอมแททุกอย่างเลย...ม...ไม่ว่าแทจะบอกอะไรยุนกิ—อึก..ย..ยุนกิก็จะเชื่อ...เชื่อแค่แท—ค..คนเดียว..”
“พอหมดหนทางหรือจะอ้อนทีไรก็ชอบพูดแบบนี้ตลอดแต่ก็ไม่เห็นจะทำได้อย่างที่พูดเลย..ชอบดื้อตลอด ...”
“ย..ยุนกิ—ฮึก...ยุนกิขอโทษ..ค..ครั้งนี้จะไม่ดื้อแล้วจริงๆนะ..อึก—จริงๆนะแท..”
“แล้วถ้าเกิดดื้อขึ้นมาอีกล่ะจะให้แททำยังไง ? ให้แทเอาเรื่องพวกนี้ไปบอกกับไอ้นัมจุนกับไอ้โฮซอกได้เลยใช่มั้ย ?”
“อื้อ..บ—บอกเลย..บอกไปเลย...ถ..ถ้ายุนกิดื้ออีกจริงๆ แทเอา..ร..เรื่องนี้ไปบอกสองคนนั้นได้เลย เพราะครั้งนี้ยุนกิ—ฮื่อ...จะไม่ดื้ออีกแล้ว...ค—คราวนี้แท..แทช่วยยุนกิได้หรือยัง ?” เสียงแหบห้าวที่สั่นเครือเพราะแรงอารมณ์พูดออกมาด้วยความทรมาน ซึ่งแทฮยองเองพอได้ยินแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มกว้างออกมาด้วยความพอใจ ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆเอื้อมมือไปแกะพันธนาการตรงมือออกให้คนตัวเล็ก
และทันทีที่มือทั้งสองข้างได้รับอิสระสิ่งแรกที่มินยุนกิเลือกทำก็คือการยื่นแขนออกไปโอบกอดรอบลำคอหนาของแทฮยองเอาไว้และดึงเข้ามาประกบจูบราวกับคนหื่นกระหายทำให้แทฮยองค่อยๆกระตุกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเบาๆ ด้วยความชอบใจ ก่อนจะแกล้งทำเป็นนิ่งไม่ยอมจูบตอบกลับไปปล่อยให้เรียวลิ้นเล็กๆที่แสนซุกซนเป็นฝ่ายกวาดชิมความหวานภายในโพรงปากของตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว
แทฮยองค่อยๆสอดแขนเข้าไปใต้ร่างคนตัวเล็กที่นอนอยู่และดันให้ลุกขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตักตัวเองช้าๆ โดยที่ริมฝีปากก็ยังคงบดเบียดกันอยู่ก่อนที่สุดท้ายจะเป็นเจ้าของริมฝีปากบางเองที่เป็นฝ่ายค่อยๆถอนจูบออกไป น้ำใสๆได้ไหลเยิ้มออกมาตามมุมปากจนดูคล้ายกำลังจะยั่วกัน อยู่ดีๆ มินยุนกิรู้สึกเขินอายกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปจนอดไม่ได้ที่จะค่อยๆเบือนหน้าหนีออกมาช้าๆ
ซึ่งด้านของแทฮยองเองก็ได้แต่ยกยิ้มอย่างชอบใจในอาการที่ได้เห็นจากคนตัวเล็ก ค่อยๆยื่นมือของตัวเองออกไปจับเข้าที่มือเล็กของคนที่กำลังโอบกอดรอบลำคอของตัวเองไว้และดึงออกมาข้างนึง
มินยุนกิได้แต่หันกลับมามองหน้าของแทฮยองด้วยความแปลกใจที่อยู่ดีๆ อีกฝ่ายก็ดึงมือของตัวเองออกมา ก่อนสุดท้ายแล้วดวงตาเรียวรีจะเปิดกว้างออกด้วยความตกใจเช่นเดียวกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแทบทันทีเมื่อพบว่าแทฮยองจับมือของตัวเองเอาไปวางไว้ตรงบริเวณไหน
คนตัวเล็กได้แต่กระตุกมือของตัวเองเพื่อจะดึงออกมาจากตรงนั้นแต่ก็ไม่อาจทำได้เพราะแทฮยองจับข้อมือตัวเองเอาไว้เสียแน่น ในตอนนี้มินยุนกิรู้สึกเขินอายไปหมด
เขินทั้งสายตาคมที่จ้องมองมา
เขินทั้งฟันคมที่กัดปากตัวเองไว้เหมือนพยายามสะกดอารมณ์ของตัวสูง
เขินทั้งสายตาคมที่จ้องมองมา
เขินทั้งฟันคมที่กัดปากตัวเองไว้เหมือนพยายามสะกดอารมณ์ของตัวสูง
และเขินตรงส่วนโป่งพองที่ตัวเองกำลังสัมผัสอยู่ ..
มือเล็กเริ่มจะสั่นเทาในตอนที่แทฮยองจับมันลูบวนไปวนมา มินยุนกิสัมผัสได้ว่าทุกครั้งที่มือของตัวเองได้ลากผ่านตรงส่วนนั้นของตัวเองมันก็ได้ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนน่ากลัว
ร่างบางในตอนนี้เริ่มที่จะสั่นสะท้านไปทั้งร่างอีกครั้ง พร้อมๆกับเสียงครางที่แสนจะแผ่วเบาเริ่มดังขึ้นมาให้แทฮยองได้ยินไม่ขาดสาย ใบหน้าหวานที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อค่อยๆเชิดขึ้นช้าๆ ทันทีที่แทฮยองจับบังคับมือขาวนุ่มของยุนกิให้ขยับขึ้นลง
ในตอนนี้ยุนกิกำลังช่วยตัวเองโดยผ่านการบังคับของมือหนาของผู้ชายที่ชื่อว่าแทฮยอง ..
“ท—แท...มันช้า..อึก—ช้าเกินไปหรือเปล่า” เอ่ยถามออกไปอย่างหน้าสงสาร ในตอนนี้เหงื่อเม็ดเล็กๆได้ผุดขึ้นมาเต็มกรอบหน้าหวานและตามไรผม
“ไม่ช้าหรอกครับ แบบนี้แหละ.. ทรมานดี..” แทฮยองพูดออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนมืออีกข้างๆจะเลื่อนไปจับท้ายทอยของคนตัวเล็กเอาไว้และดึงโน้มใบหน้าลงมารับจูบจากตัวเอง เรียวปากเล็กเผยอออกเพื่อให้แทฮยองส่งเรียวลิ้นร้อนเข้ามาช่วงชิมความหวานในโพรงปากเหมือนทุกทีที่เคยทำแต่ครั้งนี้แทฮยองกับเลือกที่จะไม่ทำ
เพราะแทฮยองอยากได้ยินเสียงครางมากกว่า ..
ริมฝีปากร้อนค่อยๆผละออกมาช้าๆ ก่อนจะไล่จูบไปตามซอกคอขาวแทน เสียงครางเริ่มที่จะดังเล็ดลอดออกมาริมฝีปากบางอย่างไม่ขาดสายและแทฮยองก็ชอบใจที่เสียงครางของยุนกิจะมีแต่ชื่อของตัวเองอยู่ตลอด
คนตัวเล็กได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปม ก่อนนิ้วเรียวจะจิกลงไปที่ลาดไหล่กว้างทันทีที่เมื่อรู้สึกว่ายอดอกของตัวเองกำลังโดนเรียวลิ้นร้อนหยอกล้อไม่หยุด
เสียงหอบหายใจหนักๆด้วยความทรมานได้ดังขึ้นมา ก่อนไม่นานแรงอารมณ์ทั้งหมดของคนตัวเล็กจะถูกปลดปล่อยออกมาจนเปรอะเปื้อนมือของคนทั้งสอง มินยุนกิได้แต่หอบหายใจจนตัวโยนก่อนจะรีบโผเข้ากอดคนตัวสูงเอาไว้พร้อมใบหน้าหวานที่ซบลงไปที่ลาดไหล่กว้างอย่างอ่อนแรง คนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะกดจูบย้ำๆไปที่ลำคอหนาอย่างต้องการจะสร้างร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของเหมือนที่คนตัวสูงเคยทำกับตัวเอง และการกระทำแบบนั้นทำให้แทฮยองต้องเต๊าะลิ้นอย่างถูกใจทันที
ก่อนสุดท้ายแล้วริมฝีปากบางจะรีบละออกมาจากลำคอหนาที่กดจูบอยู่และหวีดร้องออกมาทันที เมื่ออยู่ดีๆ ก็โดนคนตัวสูงเอาคืนด้วยการส่งเรียวนิ้วเข้าไปรุกล้ำช่องทางด้านหลัง
“อึก—แท..แท...ฮื่อ...”
แม้มันจะไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันก็ทรมานอยู่ดี ...
และยิ่งแทฮยองส่งนิ้วเข้ามามากเท่าไหร่ก็ยิ่งทรมานมากขึ้นเท่านั้น ..
มือเล็กเริ่มจะปัดป่ายไปที่แผ่นหลังกว้างอย่างอยู่ไม่สุข และยุนกิก็เลือกที่จะระบายความเจ็บปวดของตัวเองด้วยการกดจูบแบบย้ำๆ ลงไปที่ลำคอของแทฮยองอีกครั้งและอีกครั้งจนเกิดรอยแดงเต็มไปหมด
“ตรงนั้น...อ๊ะ...ต—ตรงนั้น..” มินยุนกิละริมฝีปากออกมาจากลำคอของแทฮยองอีกครั้งและส่งเสียงร้องออกมาเมื่อดูเหมือนว่านิ้วเรียวยาวของแทฮยองจะสำรวจจนพบจุดที่ต้องการแล้ว ใบหน้าหวานค่อยๆเชิดขึ้นก่อนที่เรียวปากเล็กจะค่อยๆเผยอออกราวกับจะส่งเสียงร้องออกมาแต่ก็ไม่มีเสียงใดที่เล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเลย ร่างบางถึงกับสะท้านไปทั้งร่างเมื่ออยู่ดีๆ แทฮยองก็ดึงนิ้วออกมาจากจุดนั้นแบบรวดเดียวหมด
กางเกงที่คนผิวเข้มยังสวมใส่อยู่ถูกถอดออกอย่างทุกลักทุเลแต่ไม่นานมันก็ถูกถอดออกไปจนหมด ร่างบางค่อยๆถูกมือหนาจับประคองยกสะโพกให้ลอยขึ้นช้าๆก่อนจะค่อยๆจับดันลงไปเพื่อรับเอาสิ่งที่น่าอึดอัดเข้ามาภายในร่างกายแทนที่นิ้วพวกนั้น
และเพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขาทั้งสองจึงทำให้การสอดประสานมันไม่ยากจนเกินไป
เสียงครางที่แสนหวานของมินยุนกิได้ดังขึ้นมาสลับกับเสียงครางทุ้มต่ำของแทฮยองทันทีที่การสอดประสานค่อยๆเริ่มขึ้น
“อ..อ๊ะ..ท---แทฮยอง..”
“ยุนกิครับ..อาา—ยุนกิ..”
เสียงผิวหนังที่กระทบกันฟังดูน่าอายจนทำให้ตอนนี้ผิวขาวๆของมินยุนกิเริ่มจะแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงทั้งตัว ใบหน้าหวานรีบซุกลงไปที่ลาดไหล่กว้างด้วยความเขินอายทันที สะโพกกลมถูกจับบังคับให้ขยับขึ้นลงอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด
และมินยุนกิก็ไม่เข้าใจว่าทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งจะได้รับการปลดปล่อยไปแท้ๆทำไมตรงส่วนนั้นถึงได้โป่งพองขึ้นมาอีกครั้งในเวลารวดเร็วขนาดนี้
อาจเป็นเพราะเสียงครางที่แสนทุ้มต่ำของแทฮยองกำลังปลุกอารมณ์ของยุนกิให้ตื่นขึ้นมา ..
ดวงตาเรียวรีค่อยๆเหลือบไปมองใบหน้าคมของคนตัวสูงช้าๆ ก็เห็นว่าในตอนนี้เจ้าของใบหน้าคมกำลังสุขสมขนาดไหน
บนใบหน้าของแทฮยองตอนนี้นั้นก็เต็มไปด้วยเหงื่อไม่แตกต่างจากยุนกิเลย ..
มือเล็กๆของมินยุนกิเริ่มที่จะอยู่ไม่สุขอีกครั้ง โดยครั้งนี้มันได้สอดเข้าไปใต้เสื้อที่คนผิวเข้มยังสวมใส่อยู่และปัดป่ายไปทั่ว แถมยังแอบฝากรอยข่วนไปตั้งหลายรอยจนได้ยินเสียงสูดปากดังออกมาจากเจ้าของร่างกายที่กำลังโดนประทุษร้าย
“เป็นแมวหรือไง..หืม ?..อ..อ๊ะ..ถึงได้เที่ยวข่วนไปทั่วแบบนี้” เสียงทุ้มต่ำของแทฮยองที่ตอนนี้มันสั่นเครือเพราะแรงอารมณ์เอ่ยถามออกมา พร้อมแววตาที่ดูร้อนแรงก็จ้องมองไปที่เจ้าของใบหน้าหวานที่วันนี้ดูจะซนกับร่างกายของเขาเหลือเกินทั้งฝากรอยจูบแล้วนี่ยังจะมาฝากรอยเล็บอีก
“ม..อึก—ม..ไม่ได้เป็นแมว...อ๊ะ..อา..ค..แค่—แค่ฮื่อ...ท...แท...เบาหน่อยสิ...”
“จะเบาได้ยังไงครับ..อา...ก็ยุนกิเล่นตอบรับแทดีขนาดนี้”
แผ่นหลังบางค่อยๆ ถูกดันลงไปแนบกับพื้นเตียงช้าๆ มินยุนกิอยู่ดีๆ ก็โดนแทฮยองจับเปลี่ยนท่าทั้งๆที่ร่างกายยังเชื่อมติดกันเอาไว้อยู่เลย ร่างบางได้แต่สั่นคลอนไปตามแรงกระแทกที่ดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นกว่าเดิมสังเกตได้จากเสียงการสั่นคลอนของเตียงที่ดังขึ้นมา เรียวปากเล็กเอาแต่เปล่งเสียงร้องแห่งความสุขออกมาไม่ขาดสาย
มินยุนกิค่อยๆเลื่อนมือไปจับประคองใบหน้าของแทฮยองเอาไว้ช้าๆ ก่อนจะจ้องมองมันด้วยความหลงไหล
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์แบบนี้มันทำให้แทฮยองดูเร่าร้อนเป็นบ้า ..
“แท...อ๊ะ—แท..ย...ยุนกิข—ขออะไรแทอย่างนึง—อึก...ด—ได้หรือเปล่า..”
“ขออะไรเหรอครับ..”
“แทอย่าเอา—อ๊ะ..ย..อึก—อย่าเอาผู้หญิงเข้ามาในห้องอ—อีก..ด...ได้มั้ย..”
“ได้สิครับทำไมจะไม่ได้..อ๊ะ..ยุนกิรู้มั้ย...ม—เมื่อคืนแทก็ไม่ได้เอาผู้หญิงเข้ามาในห้องนะ”
“จ—จริงเหรอ...”
“จริงสิครับ” พูดจบแทฮยองก็ค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปจูบที่ริมฝีปากของคนด้านล่างช้าๆ
ซึ่งทันทีที่ริมฝีปากหนาประทับจูบลงไปมินยุนกิก็รีบจูบตอบกลับแทบทันที พร้อมกับค่อยๆเลื่อนแขนของตัวเองไปโอบกอดรอบลำคอหนาเอาไว้เพื่อกันไม่ให้คนตัวสูงรีบถอนจูบออกไปอีก แทฮยองได้แต่กระตุกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเบาๆ อย่างชอบใจในการกระทำแบบนี้จึงได้แต่ยอมจูบกับคนตัวเล็กอย่างไม่คิดจะขัดขืน โดยส่วนล่างก็ยังคงเฝ้าขยับอย่างต่อเนื่องและไม่นานแรงอารมณ์ทั้งหมดก็ถูกปลดปล่อยออกมาจนล้นทะลัก
โดยถือเป็นเรื่องบังเอิญเพราะทั้งแทฮยองกับยุนกิต่างก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกันทั้งคู่พอดี สองแขนที่โอบกอดรอบลำคอหนาเอาไว้ค่อยๆคลายออก ก่อนคนตัวเล็กจะปล่อยให้แขนของตัวเองร่วงหล่นลงแผ่ไปกับพื้นเตียงอย่างอ่อนแรง จนทำให้แทฮยองค่อยๆถอนจูบออกมาช้าๆ และระบายยิ้มให้คนที่กำลังนอนหอบหายใจอยู่ใต้ร่าง
ซึ่งคนที่กำลังนอนหอบหายใจอยู่อย่างมินยุนกิก็ค่อยๆระบายยิ้มตอบกลับมาให้เช่นกัน
