เสียงทุ้มต่ำของแทฮยองพูดอ้อนออกมาอีกครั้ง
โดยคราวนี้มันไม่ใช่เสียงออดอ้อนที่เหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจเหมือนเดิม
เพราะในตอนนี้แทฮยองกำลังใช้โทนเสียงต่ำที่ฟังดูแหบพร่าแปลกๆ
และเบาหวิวจนคล้ายกำลังกระซิบพูดอ้อนกับตัวเองอยู่
ก่อนที่กายบางของยุนกิจะเริ่มสั่นระริกขึ้นมาเมื่อแทฮยองได้เริ่มใช้มือของตัวเองสอดเข้ามาในเสื้อคลุมอาบน้ำและแกล้งลูบวนไปตามหน้าท้องแบนเรียบอย่างต้องการที่จะสร้างความเสียวซ่านให้ร่างกายของคนพี่
“ม—ไม่ !!...ฮื่อ—แท...ย—อย่า..อย่าสิ..”
“ช่วยเป็นลูกแมวให้ผมหน่อยนะครับพี่ ผมอยากเห็น” พูดออกมาก่อนจะแกล้งเปลี่ยนเป็นใช้ปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลางหยอกล้อกับร่างกายของแฟนตัวเล็กแทน
มือทั้งสองที่เคยใช้จับลาดไหล่ของแทฮยองในตอนแรก
ในตอนนี้ยุนกิได้ใช้มันมากำผ้าปูที่นอนแทนเอาไว้แทนแล้ว ..
“ฮื่อ—ท..แท..”
ยามปลายนิ้วทั้งสองไต่ขึ้นมาสูงขึ้นเรื่อยๆ
ความกระสันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
กายบางได้แต่เผลอบิดเร้าอย่างทรมาน
ดวงตาเรียวอดไม่ได้ที่จะจ้องเขม็งไปที่คนอายุน้อยกว่าที่ตอนนี้กำลังแกล้งใช้ก้านนิ้วเรียวกลั่นแกล้งให้เกิดความทรมานและเสียวซ่านกับร่างกายของตนเองด้วยความไม่พอใจ
มินยุนกิเห็นว่าในตอนนี้ใบหน้าของแทฮยองมันเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูซุกซนและสนุกสนานเต็มที
ก่อนที่ก้านนิ้วเรียวทั้งสองที่ไต่ขึ้นมาตามช่วงลำตัวในตอนแรกจะไต่ขึ้นมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของยุนกิเรียบร้อยแล้ว
มินยุนกิจำได้ดีว่าพวกเพื่อนๆของตัวเองชอบแซวว่าแทฮยองชอบทำตัวเหมือนลูกหมาเชื่องๆ
เวลาอยู่กับเขา
แต่ยุนกิคิดว่าคนพวกนี้คงเข้าใจผิด
แทฮยองชอบทำตัวเหมือนลูกหมาก็จริงแต่ไม่ใช่ลูกหมาเชื่องๆแน่นอน
น่าจะเป็นลูกหมาจิ้งจอกที่แสนจะเจ้าเล่ห์เพทุบายมากกว่า
ในตอนนี้แทฮยองได้แต่แกล้งใช้ปลายนิ้วของตัวเองเกลี่ยวนไปรอบริมฝีปากอย่างต้องการจะล่อลวงให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้เม้มปากอยู่เปิดปากออกมาเพื่องับปลายนิ้วของตัวเองเข้าไป
แต่หลังจากที่เห็นว่าทำมาตั้งนานแล้วคนตัวเล็กก็ยังไม่ใจดียอมทำตามที่ต้องการสักทีทำให้ในที่สุดแทฮยองตัดสินใจค่อยๆเลื่อนปลายนิ้วของตัวเองออกมาจากริมฝีปากช้าๆ
และเปลี่ยนเป้าหมายไปที่อื่นแทน ..
“อ๊ะ!
ท—แท!..อึก...อ—ไอ้บ้า..ฮื่อ..”
จากที่ปิดปากเงียบเพราะความหวาดกลัวในตอนแรก
ในที่สุดยุนกิก็ต้องพลาดท่าให้กับความร้ายกาจของเจ้าสุนัขจิ้งจอกตัวนี้อย่างราบคาบ
ยามยอดอกของตัวเองถูกรังแกด้วยปลายนิ้ว
ริมฝีปากบางก็อ้าออกและเปล่งเสียงครางออกมา
และแทฮยองก็ฉวยโอกาสนี้รีบละมือที่กำลังละเลงขยี้ยอดอกของคนตัวเล็กอยู่มุ่งตรงไปที่เรียวปากที่กำลังส่งเสียงร้องแทน ก้านนิ้วเรียวที่อยู่ดีๆ ก็ถูกส่งเข้าไปในโพรงปากทำให้ตัวเจ้าของโพรงปากทำตัวไม่ถูกทันที
ดวงตาเรียวได้แต่เปิดกว้างด้วยความตกใจเช่นเดียวกับแววตาที่ฉายแววตื่นตระหนกเช่นกัน
ยุนกิค่อยๆเลื่อนสายตามาสบกับแทฮยองช้าๆ
ก็พบว่าในตอนนี้ตัวเองไม่ได้ถูกลวมลามแค่ร่างกายอย่างเดียวแต่กำลังถูกลวนลามทางสายตาด้วย
..
เสียงน่าอายที่เกิดจากการที่แทฮยองดึงนิ้วของตัวเองเข้าออกภายในโพรงปากของคนตัวเล็กเริ่มมีดังขึ้นมาให้ได้ยิน และยุนกิก็คิดว่าโชคดีมากที่ตอนนี้อีกฝ่ายต้องใช้มืออีกข้างค้ำยันร่างกายตัวเองเอาไว้จึงทำให้อีกฝ่ายใช้มืออีกข้างรังแกร่างกายเขาไม่ได้
เพราะถ้าโดนรังแกพร้อมกันทั้งสองอย่างมีหวังเขาได้ตายแน่นอน
ในที่สุดแทฮยองก็ตัดสินใจดึงนิ้วออกมาจากริมฝีปากคนตัวเล็กและโน้มใบหน้าลงไปปรนเปรอจูบให้แทน
ทันทีที่ริมฝีปากของแทฮยองบรรจงจูบลงมายุนกิก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งใช้ฟันคมๆของตัวเองขบกัดไปที่ริมฝีปากของคนเด็กกว่าอย่างนึกหมั่นไส้ ได้แต่ขบกัดและดึงมันเบาๆอย่างต้องการให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ และเพราะแบบนั้นทำให้แทฮยองต้องส่งเสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอด้วยความชอบใจในความพยศของแฟนตัวเล็กของตัวเองก่อนที่จะค่อยๆ
เลื่อนมือของตัวเองลากผ่านช่วงลำตัวคอดบางต่ำลงไปเรื่อยๆ และเรื่อยๆ
เสียงครางผะแผ่วเล็ดลอดออกมาจากลำคอขาวเบาๆ
ในตอนที่ยุนกิรู้สึกถึงความวาบหวามที่กำลังเกิดกับร่างกายตัวเอง
เรียวลิ้นเล็กได้แต่พยายามที่จะดุนดันและเกี่ยวกระหวัดเพื่อให้ตัวเองกลายเป็นผู้คุมในการจูบครั้งนี้แทนอย่างไม่นึกยอมแพ้
ยุนกิได้แต่เผลอแอ่นร่างกายของตัวเองขึ้นไปเบียดชิดกับคนด้านบนอย่างเผลอไผล
สองแขนได้ยื่นขึ้นไปเพื่อโอบกอดรอบลำคอหนาเอาไว้
ก่อนใบหน้าหวานจะเริ่มปรับเอียงในองศาที่เหมาะเพื่อให้การจูบมันเป็นไปอย่างถนัด
มินยุนกิไม่รู้ว่าแทฮยองกำลังแกล้งยอมให้กันหรือเปล่า เพราะในการจูบครั้งนี้ตัวเองกำลังเป็นผู้ควบคุมมันทั้งหมดทั้งๆที่ปกติไม่เคยได้เป็นสักที เรียวลิ้นนั้นเหมือนเงอะงะผิดปกติ
เอาแต่ถดถอยหนีตลอดราวกับคนไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้เลย
ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่สุดๆ
ความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทับกับผิวเนื้อทำให้ยุนกิรับรู้ได้ว่าในตอนนี้เสื้อคลุมอาบน้ำของตัวเองคงจะถูกคนเด็กกว่าถอดออกเรียบร้อยแล้ว
เผลอหยุดชะงักไปเล็กน้อยในตอนที่สัมผัสได้ว่าในตอนนี้คนเด็กกว่ากำลังแกล้งใช้ปลายนิ้วเรียวสองข้างลากไล้ไปตามร่างกายตัวเองอีกครั้ง
โดยครั้งนี้มันได้ลากไล้ต่ำลงไปตามแนวกระดูกสันหลังอยู่..
ลมหายใจของคนตัวเล็กเริ่มติดๆขัดๆเมื่อยิ่งปลายนิ้วของแทฮยองเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆเท่าไหร่ก็ยิ่งติดขัดมากเท่านั้น
และในขณะที่ยุนกิตัดสินใจที่จะผละริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากของแทฮยอง อยู่ดีๆ
อีกฝ่ายก็ใช้มืออีกข้างจับขยุ้มเข้าที่ท้ายทอยก่อนจะบังคับให้จูบต่อไม่ยอมให้ริมฝีปากออกมา
เพราะแบบนั้นจึงทำให้ดวงตากลมของคนตัวเล็กต้องสั่นล่อกแล่กไปมาอย่างหวาดระแวง
ได้แต่พยายามถดลิ้นหนีออกมาไม่ยอมให้คนตัวสูงได้หยอกล้อมันอีกแล้ว
ก่อนที่สุดท้ายคนตัวเล็กจะต้องสะดุ้งเฮือกไปทั้งตัวในตอนที่อยู่ดีๆพร้อมน้ำใสๆ
ก็เอ่อล้นออกมาจากของตา
เมื่ออยู่ดีๆปลายนิ้วที่เคยไต่ไปตามไขกระดูกสันหลังของตัวเองจะไล้ต่ำลงมาจนถึงช่องทางด้านหลัง
ก่อนจะผลุบหายเข้าไปในช่องทางนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่มีโอกาสให้เจ้าของช่องทางได้ตั้งตัว
ทำให้สองแขนที่เคยโอบกอดรอบคอแกร่งไว้ในตอนแรกได้โอบรัดให้แน่นยิ่งกว่าเดิมพร้อมทั้งกายบางก็ได้สั่นไปทั้งตัวได้อย่างน่าเอ็นดูให้ขาดใจตาย
แทฮยองได้แต่กระตุกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเล็กน้อยก่อนค่อยๆยอมถอนจูบออกมาจากริมฝีปากคนตัวเล็กแต่โดยดี ซึ่งแน่นอนว่าที่เรียวปากบางได้รับอิสระ
เสียงกรีดร้องที่เกิดจากความเสียวซ่านผสมปนเปไปกับความทรมานก็ดังขึ้นมาแทบทันที
ทั้งๆที่แทฮยองได้ส่งก้านนิ้วเรียวเข้าไปเพียงแค่หนึ่งนิ้วเท่านั้นแต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ยุนกิต้องรู้สึกทรมานจนแทบขาดใจ
ใบหน้าหวานที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเอาแต่สะบัดไปมาราวกับอยากจะปฏิเสธ ก่อนที่เสียงครางห้าวหวานจะดังลั่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อแทฮยองเริ่มเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาเรื่อยๆ
จากหนึ่งก็เพิ่มเป็นสองและก็กลายเป็นสามในที่สุด
สิ่งนั้นที่อยู่ตรงยอดอกได้ตั้งชูชันขึ้นมาอย่างเชื้อเชิญจนทำให้แทฮยองที่เหลือบสายตาไปเห็นอดไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าลงไปเพื่อหยอกล้อเล่นด้วย
“ท—แท...แท...อึก.อ—อะ...อา...แท..ม...มัน..ฮื่อ...” เสียงร้องที่ถูกเปล่งออกมามันยังฟังดูทรมานเหมือนทุกที
แต่แทฮยองก็รู้ดีว่าถึงเสียงมันจะฟังดูทรมานแค่ไหน
แต่ตัวคนส่งเสียงร้องไม่ได้รู้สึกทรมานสักนิดและที่ร้องออกมาก็ไม่ได้ร้องออกมาเพราะทรมานแต่ร้องออกมาเพราะความสุขสมต่างหากล่ะ
..
ร่างกายของยุนกิน่ะมันอาจจะอ่านออกยากก็จริงแต่นั่นมันก็แค่ช่วงแรกๆ เพราะสำหรับเขาที่คุ้นเคยกับร่างกายนี้แทบทุกซอกทุกมุมแล้วไม่เคยอ่านออกยากเลยสักนิด
อาจจะฟังดูแปลกๆแต่แฟนของเขาน่ะชอบความทรมานจะตาย
.. ถึงได้ชอบทำตัวพยศและปฏิเสธหัวชนฝาตลอดเวลาที่เขาขอมีอะไรด้วยไง
แต่ไม่เป็นไรเป็นแบบนี้มันก็น่ารักไปอีกแบบ
แถมมันทำให้การร่วมรักแต่ละครั้งของเขาสองคนสนุกดีด้วย
เพราะการได้รังแกร่างกายของคนตัวเล็กให้ทรมานจนแทบขาดใจมันก็คือสิ่งที่เขาชอบเหมือนกัน
เอ...
หรือว่าบางทีที่คนตัวเล็กชอบความทรมานมากขนาดนี้มันอาจจะเป็นเพราะฝีมือเขาด้วยส่วนหนึ่งหรือเปล่านะ
..
เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ ..
เสียงครางแสนหวานที่ยุนกิเปล่งออกมายังคงดังระงมมาให้แทฮยองได้ยินไม่ขาดสาย
ริมฝีปากร้อนที่เพิ่งจะรังแกยอดอกทั้งสองข้างจนมันเปียกชุ่มไปหมดในตอนนี้กำลังไล่กดจูบย้ำๆไปตามแผงอกขาวแทน
ในขณะที่ก้านนิ้วเรียวก็ยังคงทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
เสียงแหบห้าวที่ดังออกมาเหมือนจะสูงขึ้นผิดปกติทำให้แทฮยองพบว่าตัวเองได้พบจุดกระสันของคนตัวเล็กเข้าแล้ว
ได้แต่แกล้งหมุนควงกดไปที่จุดนั้นย้ำๆซ้ำๆ
จนทำให้ร่างกายของคนตัวเล็กสะดุ้งไปทั้งตัวแทบทันที
สองแขนที่เริ่มอ่อนแรงค่อยๆคลายออกจากลำคอหนา
มินยุนกิได้ปล่อยให้แขนทั้งสองข้างของตัวเองร่วงลงสู่พื้นนอนนุ่มที่รองรับอยู่
เมื่อไร้ที่เกาะเกี่ยวร่างบางก็ทำท่าจะร่วงหล่นตามมาด้วยแต่โชคดีที่แทฮยองเอามืออีกข้างมาช่วยประคองไว้เสียก่อนเพื่อไม่ให้ร่างบางนี้ร่วงหล่นลงไป
มือเล็กได้แต่จิกเกร็งไปกับผ้าปูที่นอนด้วยความรู้สึกทรมานอย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้
เพราะการปลุกปั่นที่เกิดขึ้นทั้งด้านล่างและด้านบนมันยังคงต่อเนื่องเรื่อยๆไม่มีทีท่าจะหยุด ทั้งลิ้นและนิ้วของแทฮยองมันทำหน้าที่ได้ดีเกินไปแล้ว
และจากริมฝีปากที่เคยส่งเสียงร้องในตอนแรก
ในตอนนี้มันได้แปรเปลี่ยนมาใช้เพื่อเป็นหอบหายใจแทนเรียบร้อยแล้ว
มินยุนกิที่เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทันได้แต่อ้าปากเพื่อช่วยหายใจแทน
และทั้งๆที่ห้องนี้ได้เปิดเครื่องปรับอากาศไว้อยู่แต่กลุ่มผมสีดำสนิทของยุนกิกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อจนมันเปียกและแนบลู่ลงมากับใบหน้าที่มีเหงื่อไม่แพ้กัน
ก่อนที่ไม่นานร่างเล็กจะกระตุกเกร็งเล็กน้อยพร้อมปล่อยเอาความอึดอัดออกมาจนหมดพร้อมๆกับที่การกระทำทั้งหมดของแทฮยองได้หยุดลง
และปล่อยให้ร่างกายบอบบางของคนตัวเล็กที่น่าจะโดนสูบพลังงานไปเยอะเหมือนกัน
ทิ้งตัวลงนอนแผ่ไปกับฟูกนอน
“ว้า... แค่จะแกล้งเล่นเฉยๆเอง
แต่ดันปล่อยมาซะงั้น” แกล้งพูดเย้าแหย่ออกมาแต่นั่นก็ทำให้คนที่กำลังนอนหมดแรงอยู่เหลือบสายตามาค้อนขวับใส่ทันที
“ไอ้เด็กบ้า!”
เสียงแหบห้าวตะโกนออกมาด้วยความเขินอาย
และถึงแม้ว่าร่างกายตอนนี้จะไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่เพราะเกิดจากกิจกรรมเมื่อครู่นี้
แต่มือเล็กก็ยังไม่วายหยิบเอาหมอนที่วางอยู่ใกล้ๆปาใส่คนเด็กกว่าด้วยความหงุดหงิดปนหมั่นไส้ทันที
“บ้าที่สุดเลย !” พูดออกมาด้วยเจ็บใจก่อนจะพลิกตัวตะแคงหันหน้าหนีอย่างไม่ต้องการที่จะมองให้เสียอารมณ์
ใบหน้าหวานในตอนนี้ยังคงเป็นสีแดงจางระเรื่อเพราะความเขินอายได้อย่างน่าเอ็นดู
แทฮยองที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่หัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
ก่อนจะค่อยๆส่งหมอนที่คนอายุมากกว่าปามาเมื่อกี้คืนให้ มินยุนกิรีบรับมันเอาไปกอดไว้แทบจะทันทีพร้อมกับซุกหน้าลงไป
และภาพแบบนั้นมันก็น่ารักเอาเสียมากๆ
ทำให้แทฮยองต้องระบายยิ้มกว้างออกมาด้วยความภูมิใจที่ตัวเองมีแฟนที่ชอบทำตัวน่ารักน่าฟัดเวลาอยู่บนเตียงขนาดนี้
อา...จริงสิ..
รีบทำต่อเลยดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา
แทฮยองได้แต่ค่อยๆละสายตาออกจากคนน่ารักน่าฟัดช้าๆ
และหันไปหยิบเอากล่องของขวัญที่คนพี่เพิ่งจะแกะและวางทิ้งไว้ขึ้นมาถือในมือ
แน่นอนว่ากล่องที่แทฮยองหยิบมาจะเป็นกล่องอะไรไม่ได้เลยนอกเสียจากกล่อง..
“จะว่าไปไอ้หางแมวอันนี้มันก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย
ถ้าผมใส่ไปในร่างกายของพี่ พี่คงจะเจ็บน่าดู” เจ้าของเสียงทุ้มพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความซุกซนในขณะที่หยิบเอาอุปกรณ์เซ็กส์ทอยที่มีรูปร่างเป็นหางแมวมาจับลูบๆคลำๆเล่นดู
ใช่แล้วล่ะ
กล่องที่แทฮยองหยิบมาดูก็คือกล่องที่มีชุดอุปกรณ์ที่สามารถจะทำให้แฟนตัวเล็กของตัวเองกลายร่างเป็นลูกแมวได้เนี่ยแหละ
ก็บอกแล้วไงว่าเขาอยากเห็นแฟนตัวเล็กของเขาที่ชอบทำตัวดุแต่บางครั้งก็ขี้อ้อนเหมือนลูกแมวดื้อๆเอาใจยากแต่งตัวเป็นลูกแมวสักครั้ง
..
และเพราะว่าได้ยินเสียงคนเด็กกว่าพูดออกมาแบบนั้นทำให้ยุนกิที่นอนเอาหน้าซุกไปกับหมอนดีดตัวผึงลุกขึ้นมานั่งทันที
ใบหน้ารู้สึกเห่อร้อนขึ้นมาในตอนที่เห็นว่าในมือของแฟนหนุ่มตัวเองตอนนี้มีไอ้หางแมวเจ้าปัญหานั่นอยู่
“พี่ยุนกิถ้าผมอยากให้พี่ใส่ พี่จะเต็มใจใส่หรือเปล่า แต่ผมไม่อยากบังคับพี่เลย
ถ้าพี่ไม่อยากใส่มันจริงๆผมก็จะไม่บังคับพี่แน่นอน เดี๋ยวเราทำอย่างอื่นกันก็ได้” คำพูดที่เหมือนจะดีแต่ดันมาเสียตรงประโยคสุดท้ายหลุดออกมาจากเรียวปากหยักของคนที่ตอนนี้ก็ยังจับลูบๆคลำส่วนขนนุ่มนิ่มของหางแมวเล่นอยู่
ทำให้ยุนกิที่พอได้ยินแบบนั้นอดไม่ได้ที่จะมุ่ยหน้าลงด้วยความหงุดหงิด
สรุปไม่ว่ายังไงก็ตามคืนวันเกิดของเขาคืนนี้ไอ้เด็กบ้านี่มันก็จ้องจะงาบเขาให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย
!
เรียวปากบางถูกเม้มแน่นเข้าหากันด้วยความขัดใจ
เพราะในตอนแรกตั้งใจจะปฏิเสธไปแต่พอได้เห็นสายตาที่เหมือนหมาหงอยของคนตรงหน้าแล้วก็ทำให้รู้สึกปฏิเสธไม่ลงไปเสียดื้อๆ ถึงจะถามหาความสมัครใจแต่ไม่รู้ทำไมยุนกิถึงรู้สึกว่าความจริงแล้วตัวเองไม่ได้มีสิทธิ์ปฏิเสธเท่าไหร่เลย เหมือนอีกฝ่ายก็แกล้งทำเป็นถามไปงั้นแหละ
ก็ดูสิเล่นใช้สายตาแบบนั้นมองมาจะให้เขาปฏิเสธได้ยังไง
ฝ่ามือขาวได้แต่ยื่นออกไปและหยิบแย่งเอาหางแมวที่เป็นเซ็กส์ทอยอันนั้นมาจากแฟนหนุ่มของตัวเอง
ก่อนที่มืออีกข้างจะทำท่าแบขอให้อีกฝ่ายส่งกล่องมันมาให้ด้วย
มินยุนกิได้แต่ใช้ดวงตาเรียวรีมองสำรวจดูสิ่งของที่มันอยู่ในกล่องด้วยความลำบากใจ
แอบคิดไม่ได้ว่าถ้าในกล่องนี้มันมีแค่หูแมวกับลูกกระพรวนเท่านั้นเขาจะยอมใส่ให้เลยไม่มานั่งลำบากใจแบบนี้หรอก
แต่นี่มันดันไม่ได้มีแค่สองอย่างนี้เท่านั้นสิมันดันมีไอ้หางแมวเจ้าปัญหานี่ด้วยซะได้
ไอ้เพื่อนตัวดีแสบนักนะ !
“จะใช้กับฉันน่ะ ใช้เป็นเหรอ ?” หลังจากที่คิดลังเลอยู่นานในที่สุดยุนกิก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาถามคำถามกับคนตัวสูงด้วยความสงสัย
ด้านคนตัวสูงพอโดนถามแบบนั้นก็เผลอยิ้มร่าออกมาเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบคำถามที่คนตัวเล็กเอ่ยถามออกมาแทบทันที
“เป็นครับ เคยดูอยู่”
“แกมันไอ้เด็กลามก !”
“ธรรมชาติของผู้ชายต่างหาก”
“ฉันก็เป็นผู้ชายไม่เห็นจะต้องดูเลย” ได้แต่พูดออกมาพร้อมมุ่ยหน้าเล็กน้อยอย่างนึกขัดใจในความลามกของแฟนตัวเอง
ก่อนที่ยุนกิจะตัดสินใจเลื่อนสายตากลับมามองดูกล่องของขวัญในมือตัวเองอีกครั้งนึง
“ช—ใช้เป็นแน่นะ..”
“แน่ครับ”
มินยุนกิได้แต่สูดหายใจเข้าไปในปอดลึกๆ
ก่อนที่คิ้วจะผูกขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างคนคิดหนัก
ดวงตาเรียวรียังคงจ้องมองไปที่สิ่งของที่อยู่ในกล่องของขวัญสลับกับช้อนขึ้นไปมองดูร่างสูงของคนที่นั่งอยู่ข้างกายด้วยความลำบากใจที่เรียกว่ามากที่สุดในชีวิตก็ไม่น่าจะเกินจริงเกินไป
ก่อนที่สุดท้ายแล้วหลังจากที่นั่งคิดนั่งลังเลอยู่นานในที่สุด
ริมฝีปากเรียวบางก็ค่อยๆขยับพูดพึมพำออกมาช้าๆ
แต่นั่นก็ทำให้คนฟังอย่างแทฮยองต้องดีใจจนออกนอกหน้านอกตาทันที
“ถ้างั้นฉันจะยอมแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น
เพราะพรุ่งนี้ฉันจะเอามันไปทิ้ง”
“ทิ้งเลยเหรอพี่ เสียดายเงินนะ มันแพงจะตาย” แทฮยองอดไม่ได้ที่จะพูดท้วงขึ้นมานิดหน่อยเพราะไม่อยากให้คนพี่เอามันไปทิ้งเท่าไหร่เลย
“ช่างมันสิไม่ใช่เงินของฉัน มันอยากซื้อมาทำไมกันล่ะ แล้วก็นะ จะให้ฉันเก็บไว้ทำบ้าอะไร
ขืนเก็บไว้แล้ววันนึงแกดันทะลึ่งเอามันออกมาใช้กับฉันอีกจะให้ทำไง” เสียงห้าวของคนตัวเล็กเอ่ยตอบคำถามออกมา
ก่อนจะให้มันแยกเขี้ยวขู่เล็กน้อยเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ “อ่ะ .. เอาไป... อยากทำอะไรก็ทำ นี่เห็นว่าเป็นวันเกิดนะเลยยอมให้”
ได้แต่พูดออกไปในขณะที่ยื่นกล่องของขวัญคืนไปให้คนอายุน้อยกว่า
สรุปวันนี้มันวันเกิดเขาจริงๆ เหรอ ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นวันเกิดของไอ้เด็กนี่เลย
และตอนนี้เขาก็กำลังจะให้ของขวัญวันเกิดไอ้เด็กนี่อยู่ยังไงงั้นแหละ ..
ด้านของแทฮยองที่แม้จะรู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่จะมีโอกาสได้เล่นมันแค่ครั้งเดียวแต่ก็รีบยื่นมือไปรับเอากล่องของขวัญคืนมาจากมือของคนพี่แทบทันที
ก่อนจะค่อยๆเอาวางไว้ข้างกายและหยิบเอาหูแมวออกมาเป็นอันดับแรก
เอาเถอะไหนๆก็ไหนๆแล้วรีบทำไปก่อนละกัน .. ถ้ามัวแต่เสียดายเพราะโลภมากเดี๋ยวคนพี่เกิดเปลี่ยนใจเสียก่อน
แทฮยองได้แต่ยกมือขึ้นและกวักเรียกให้คนพี่ขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ
ด้านยุนกิเองที่ถึงแม้จะตอบตกลงไปแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปากแน่นเข้าหากันเหมือนรู้สึกขัดใจเล็กน้อย ก่อนที่คนตัวเล็กจะค่อยๆยอมขยับร่างกายเข้าไปชิดใกล้กับคนเด็กกว่าแต่งตัวให้แต่โดยดี
แทฮยองที่เห็นแบบนั้นแล้วจึงค่อยๆบรรจงคาดที่คาดผมที่เป็นหูแมวลงมาบนหัวคนพี่อย่างเบามือพร้อมกับค่อยๆจับปรับทรงให้
ก่อนแทฮยองจะเผลอระบายยิ้มออกมาอย่างนึกถูกใจเมื่อเห็นว่าเส้นผมสีดำของคนพี่มันปรกทับส่วนของที่คาดไปจนหมดจนทำให้เหลือแต่ส่วนหูโผล่ออกมาให้เห็น และบังเอิญว่าหูแมวอันนี้ที่เพื่อนๆของคนรักตัวเองซื้อมาให้มันดันเป็นสีดำพอพอดี
มันจึงทำให้ดูเหมือนแฟนตัวเล็กของเขามีหูงอกออกมาจากหัวเหมือนลูกแมวจริงๆ
และประกอบกับที่คนตัวเล็กของเขาหน้าเหมือนแมวอยู่ด้วยแล้วนั่นมันทำให้
อา..
ดีชะมัดเลย..
“ย..ยิ้มบ้าอะไร”
“ผมยิ้มเพราะรู้สึกว่ามันน่ารักดีไงครับ” พูดบอกออกไปตามตรง และในตอนนี้แทฮยองก็ยิ้มจนหน้าบานไปหมดแล้ว
เฮ้อ..
แฟนใครนะทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้น่าจับมาฟัดจริงๆ
“รู้แล้วว่าน่ารัก ได้ยินแกชมทุกวันจนเบื่อจะแย่อยู่แล้ว”
ก่อนคำพูดที่คนตัวเล็กพูดออกมาจะทำให้แทฮยองอดไม่ได้จะหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบจมูกเจ้าลูกแมวของตัวเองด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนแทฮยองจะละออกมาเพื่อหยิบเอาอุปกรณ์แต่งตัวชิ้นต่อไปซึ่งนั่นก็คือเส้นกำมะหยี่สีดำเส้นเล็กๆที่มีกระพรวนสีเหลืองทองออกมาจากกล่อง
ยามลูกกระพรวนที่ติดอยู่กับเส้นสีดำกำมะหยี่นั้นสั่นไหวเสียงมันฟังดูไพเราะยามได้ยิน
และแทฮยองก็คิดว่ามันคงไพเราะมากกว่านี้ถ้าหากมันดังขึ้นมาสลับกับเสียงครางของคนตัวเล็กยามกำลังทำกิจกรรมร่วมรักกับเขาในไม่กี่อีกสามนาทีข้างหน้าที่กำลังจะถึงนี้
..
หลังจากที่ใส่ปลอกคอให้ลูกแมวของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว
แทฮยองก็ต้องละออกมามองดูผลงานของตัวเองด้วยความชื่นชมทันที
ด้านตัวลูกแมวเองก็ได้แต่ก้มหน้าเพื่อมองดูกระพรวนที่ผูกติดอยู่ตรงคอด้วยความสนใจ มือเล็กถูกยกขึ้นมาเขี่ยลูกกระพรวนให้เกิดเสียงเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนขึ้นมาจับๆลูบๆคลำๆหูแมวของตัวเองอย่างสงสัยใคร่รู้
ท่าทีเคอะเขินที่คนตัวเล็กกำลังเผลอแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัวทำให้คนมองอย่างแทฮยองต้องรู้สึกว่ามันน่ารักและน่าเอ็นดูเป็นบ้า
“ม—มองอะไร..” ก่อนเจ้าลูกแมวที่กำลังตื่นเต้นกับหูและกระพรวนของตัวเองจะใช้เสียงห้าวที่มันติดๆขัดๆ
เอ่ยถามออกมาด้วยความเขินอาย
มินยุนกิรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองมันร้อนวูบวาบไปหมดเมื่อเห็นว่าเจ้าของแววตาคมได้มองมาที่ตัวเองในตอนนี้ยังไง
การที่แลบลิ้นออกมาเลียปากพร้อมทำสายตาเซ็กซี่ไปด้วยแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงวะแทฮยอง
!
“ก็มองพี่ไงครับ น่ารักขนาดนี้ไม่ให้มองได้ไง” แทฮยองพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูกรุ่มกริ่มผิดปกติ
จนทำให้ยุนกิต้องรีบยกมือขึ้นมาอังหน้าตัวเองไว้แทบทันทีเพราะกลัวว่ามันจะร้อนจนระเบิดออกมา
“ล—แล้ว..ทำไมต้องมองขนาดนั้นล่ะ
ไม่คิดเหรอว่าฉันจะ..เอ่อ...เขิน—เขินน่ะ..” พูดออกไปอย่างเขินอายก่อนที่ดวงตากลมจะพยายามเลื่อนหลบไม่อยากจะมองสบกับเจ้าของแววตาคมนานๆ
“ล—เหลือ..เหลือแค่อันนั้น..ช—ใช่มั้ย..
ใส่..ใส่มาเลยสิ..” ตัดสินใจพูดเร่งออกมาเพราะเริ่มรู้สึกว่าอยากทำให้เสร็จไวๆ
จะได้ลดความเขินอายลงมากว่านี้
แต่ทางด้านแทฮยองพอได้ยินแบบนั้นจึงแกล้งพูดเย้าแหย่ออกไปว่าใจร้อนจังจนต้องได้รับสายตาขวางๆของเจ้าลูกแมวขี้หงุดหงิดส่งมาให้ทันที
แทฮยองได้แต่หัวเราะด้วยความชอบใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบเอาหางแมวขึ้นมา
ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองข้างออกไปโอบรอบเอวของคนตัวเล็กเอาไว้และยกขึ้นมานั่งลงบนตัก
ยุนกิได้แต่ใช้ขาทั้งสองข้างของตัวเองเกี่ยวรอบเอวแทฮยองไว้ตามสัญชาติญาณทันทีพร้อมทั้งวงแขนสองข้างก็ยื่นออกมาโอบกอดรอบลำคอหนาเอาไว้เหมือนทุกที
“ท—แท...มัน...ฮื่อ..มันจั๋กจี๋นะ.ย—อย่าแกล้งสิ..”
พูดออกมาพร้อมบิดเร้าร่างกายร่างกายเล็กน้อยยามที่เห็นว่าในตอนนี้คนผิวเข้มกำลังแกล้งเอาปุยขนนุ่มนิ่มของส่วนหางแมวแกล้งไล้ไปตามช่วงตัวอยู่
ก่อนที่ยุนกิจะสะดุ้งจนสุดตัวอีกครั้งเมื่ออยู่ดีๆ
ความจั๋กจี๋ก็หายไปเมื่อความเย็นของโลหะได้สัมผัสกับบริเวณช่องทางด้านหลังของตัวเอง
“น่ากลัวจัง..”
"เออ ! รู้แล้ว ! จะพูดซ้ำทำไมนักหนาเล่า !"
เสียงห้าวที่เคยครางร้องเมื่อครู่นี้โวยวายออกมาพร้อมกับมุ่ยหน้าลงเล็กน้อยด้วยความขัดใจ
เมื่อเห็นว่าคนรักของตัวเองเอาแต่พูดคำว่าน่ากลัวออกมาไม่หยุด
แทฮยองที่เหมือนแกล้งกวนใจเจ้าลูกแมวขี้โมโหได้ก็หัวเราะออกมาเบาๆเหมือนชอบใจ ก่อนจะค่อยๆเอี้ยวตัวไปหยิบเอาเจลหล่อลื่นที่วางกองรวมอยู่กับถุงยางออกมา
แทฮยองได้แต่บีบเจลที่เพิ่งแกะออกใหม่ๆสดๆเมื่อครู่นี้ใส่มือก่อนจะชโลมไปให้ทั่วส่วนโลหะของหางแมวเพื่อให้แน่ใจว่าตอนที่สอดใส่เข้าไปในร่างกายคนตัวเล็กมันจะไม่ฝืดเคืองและสร้างความเจ็บจนเกินไป
เปลี่ยนใจทันมั้ยวะ ..
มินยุนกิถึงกับรู้สึกใจหายทันทีเมื่อได้มองเห็นถึงขนาดของส่วนโลหะดีๆ เพราะมันมีขนาดที่ค่อนข้างใหญ่อยู่พอควร
เปลือกตาสีอ่อนถูกข่มให้หลับลงด้วยความหวาดกลัวในขณะที่ใบหน้าหวานก็ซุกไปที่แผงอกของคนเป็นแฟนตัวเองอย่างต้องการหาที่พึ่ง
และยุนกิก็คิดว่าแทฮยองคงจะรู้แน่นอนว่าตอนนี้เขากลัวขนาดไหนถึงได้โอบกอดเขาเอาไว้แน่นขนาดนี้
และในยามที่โลหะที่ได้รับการชโลมด้วยเจลหล่อลื่นเรียบร้อยแล้วจ่อมาที่ช่องทางตรงนั้น
แม้จะอยู่ในความอบอุ่น
ปลอดภัยแต่ยุนกิก็อดไม่ได้จริงๆที่จะรู้สึกหายใจติดๆขัดๆและใจเต้นระส่ำไม่หยุด
กลัว ...
“พี่ยุนกิครับ..
ถ้าพี่รับมันไม่ไหวจริงๆก็บอกให้ผมหยุดได้เลยนะครับ
หรือถ้าตอนนั้นมันพูดไม่ออกพี่ก็ตะกายหรือทุบผมแรงๆก็ได้”
“อ..อื้อ..รู้แล้ว..” พูดพร้อมพยักหน้ารับก่อนจะวาดแขนโอบกอดรอบลำคอหนาของคนอายุน้อยกว่าแน่นกว่าเดิม ร่างทั้งร่างตอนนี้มันเอาแต่สั่นไม่ยอมหยุด
ลมหายใจได้ถูกกลั้นเอาไว้เพราะความรู้สึกกลัวแต่ถึงอย่างไรก็ตามยุนกิก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูกที่แฟนหนุ่มของตัวเองดูท่าจะเป็นห่วงเป็นใยและเข้าใจความรู้สึกเขาเหลือเกิน
แทฮยองได้แต่ใช้มือลูบไปที่กลุ่มผมนุ่มนิ่มของคนตัวเล็กที่สั่นไม่ยอมหยุดอย่างต้องการจะปลอบโยนและปลอบใจในขณะที่ตัวเองก็ยังคงพยายามที่จะกดแทรกเอาของสิ่งนั้นเข้าไปในร่างกายที่กำลังสั่นเท่าเพราะความหวาดกลัวเรื่อยๆไม่ยอมหยุด ซึ่งมันช่างเป็นการกระทำที่แตกต่างกันเหลือเกินทั้งๆที่คนทำก็เป็นคนเดียวกัน
“อย่าเกร็งนะครับ”
เพราะเสียงทุ้มที่พูดเตือนออกมาทำให้เจ้าลูกแมวต้องพยักหน้ารับอีกครั้งก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ
หลังจากกลั้นหายใจมานาน
มือหนาที่ลูบๆไปตามกลุ่มผมเริ่มเปลี่ยนมาลากไล้ผ่านไปตามช่วงตัวทำให้เรียวปากเล็กต้องค่อยๆหลุดเสียงครางผะแผ่วออกมาเบาๆ
อย่างห้ามไม่ได้
“อึก—ท..แท..อ” ก่อนเสียงครางจะเงียบไปพร้อมมือเล็กที่ตะปบมาที่เสื้อของคนอายุน้อยกว่าทันทีเมื่อเริ่มรู้สึกอึดอัดจนแทบทนไม่ไหว แทฮยองพอได้เห็นแบบนั้นแล้วก็รีบหยุดการพยายามดันของสิ่งนั้นเข้าต่อทันที
โดยเอาค้างไว้แบบนั้นเพราะมันเข้าไปได้ครึ่งนึงแล้ว
“ไม่ไหวเหรอ ?” ถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
แต่ยุนกิพอได้ยินคนน้องถามแบบนั้นแล้วกลับเลือกที่จะตอบโกหกไปแทนที่จะบอกความจริง
“ว—ไหว..ใส่มา..ส—ใส่มาได้ล—เลย..อึก—อื้อ..”
และเพราะได้รับคำอนุญาตแบบนั้นทำให้แทฮยองตัดสินใจใช้มือดันเข้าไปทีเดียวจนสุดทันทีเพื่อจะย่นเวลาลดความทรมานให้คนตัวเล็กลง
แต่เพราะการกดย้ำเข้าไปทีเดียวจนสุดแบบนั้นก็ทำเอาร่างเล็กที่สั่นเทาในตอนแรกสะดุ้งเฮือกทันที
จากตอนแรกที่คิดว่ามันคงเจ็บจนทำให้ต้องกรีดร้องออกมา
แต่ในทางกลับกันมันกลับทำให้เจ็บจนจุกจนไร้เสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากที่อ้าค้างไว้
มินยุนกิเกือบลืมวิธีหายใจของตัวเองไปเลย
ใบหน้าหวานได้แต่ซบลงไปที่ลาดไหล่กว้างก่อนจะค่อยๆ
พรั่งพรูลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยสุดขีดทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่ได้ทำอะไรแท้ๆ
แทฮยองที่เห็นแบบนั้นแล้วก็ได้แต่จูบไปที่กลุ่มผมนุ่มที่เต็มไปด้วยเหงื่ออย่างไม่นึกรังเกียจเพราะต้องการจะปลอบประโลมและให้รางวัลเจ้าลูกแมวตัวเก่งของตัวเอง
และหลังจากที่ให้เจ้าลูกแมวได้พักเหนื่อยไปประมาณ 4-5
นาที
แทฮยองก็ค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบเอาของชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในกล่องออกมาซึ่งนั่นก็คือรีโมท..
ตอนที่แทฮยองเห็นหางแมวอันนี้ครั้งแรกก็คิดว่ามันคงเป็นแค่หางแมวที่เป็นเซ็กส์ทอยธรรมดาไม่น่ามีอะไร
แต่การที่ได้เห็นรีโมทแบบนี้แทฮยองคิดว่ามันคงไม่ใช่หางแมวธรรมดาแล้วล่ะ
...
มันน่าจะเป็นเซ็กส์ทอยประเภทดิลโด้แน่นอน...
ดวงตาที่เป็นประกายราวกับเด็กได้ของเล่นได้แต่จ้องมองดูรีโมทในมือก็เห็นว่ามันมีแบบระดับต่างๆให้เลือกมากมาย ตั้งแต่แบบเบา จนไปถึงปานกลาง
และจนไปถึงแรงที่สุด
เอาแบบไหนดีนะ..
เบาๆก่อนละกัน..
“อ—อ๊า..!”
และทันทีที่ปลายนิ้วของแทฮยองสัมผัสไปที่ปุ่มคำสั่งให้มันสั่น เสียงหวานที่แสนจะไพเราะหูของคนตัวเล็กก็หวีดร้องออกมาให้ได้ยินแทบทันที ร่างเล็กที่นอนสงบนิ่งอยู่ในตอนแรกต้องสะดุ้งเฮือกสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆ
ของสิ่งนั้นที่อยู่ในร่างกายของตัวเองก็เริ่มสั่นขึ้นมา และเพราะการสั่นไหวนั้นจึงทำให้จากที่ช่องทางนี้มันอึดอัดและทรมานอยู่แล้วพอเจอความสั่นไหวแบบรุนแรงเพิ่มเข้าไปมันก็ยิ่งรู้สึกทรมานมากกว่าเดิมอีก
ยุนกิรู้สึกว่าช่องทางของตัวเองมันถูกคว้านให้กว้างและของสิ่งนั้นก็กำลังสอดเข้าไปจนลึกมากกว่าเดิม
“ท—แท...ฮื่อ..อ..ม..ไม่ไหว.ท...อ๊ะ !...แท...”
เสียงกระดิ่งที่อยู่ตรงปลอกคอเริ่มดังขึ้นมาให้ได้ยินแบบชัดๆ
สลับกับเสียงกรีดร้องของคนตัวเล็ก
การสั่นไหวเหมือนจะเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะตอนนี้แทฮยองกำลังลองกดเร่งระดับเล่นอยู่
“แท...ม—มัน..อึก..อ๊ะ..ทรมาน...อา..—แท..ฮื่อ..ท..ทำไม..มัน....สั่น—บ...แบบนี้..แท..เร็ว..สั่นเร็วแบบ...อึก....บ—แบบนี้..”
ได้แต่พูดออกมาอย่างไม่เป็นภาษาจนฟังแทบไม่รู้เรื่องว่ากำลังพูดอะไร ในตอนนี้ดูเหมือนความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดไว้มันจะไม่ช่วยอะไรจริงๆ เพราะเหงื่อไคลได้ไล่ย้อยออกมาจนเกือบจะท่วมตัวของคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังสั่นไหวไปทั้งร่างไม่ยอมหยุดเลย
เสียงกระพรวนที่ดังขึ้นมาให้ได้ยินสลับกับเสียงครางมันช่างไพเราะเสนาะหูคนฟังอย่างแทฮยองมากถึงมากที่สุด
เสียงหวานเฝ้าครางร้องลั่นออกมาด้วยความทรมานและความกระสันที่กำลังเกิด
มินยุนกิรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งร่างแล้วในตอนนี้
ก่อนที่สุดท้ายคนตัวเล็กจะต้องรู้สึกทรมานมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเมื่ออยู่ดีๆ
ก็โดนคนผิวเข้มใช้ริมฝีปากประกบจูบลงมาเพื่อหวังจะปิดเสียงครางให้เงียบลงอย่างจงใจจะแกล้งกัน
ส่วนแข็งขืนของคนตัวเล็กเริ่มจะมีน้ำไหลปริ่มออกมาและก่อนที่ไม่นานนักมันก็ปล่อยออกมาล้นทะลักทำให้เปรอะเปื้อนเสื้อผ้าที่แทฮยองสวมใส่อยู่เต็มๆ คนผิวเข้มได้แต่ค่อยๆ กดเบารีโมทลงให้มันอยู่ในระดับที่เบาที่สุดพอเห็นว่าคนตัวเล็กได้ปลดปล่อยออกมาอีกครั้งเรียบร้อยแล้ว
ริมฝีปากของคนทั้งสองยังคงเฝ้าบดเบียดเข้าหากันก่อนที่สุดท้ายแล้วยุนกิที่เริ่มจะหายใจไม่ออกจะเป็นฝ่ายผลักตัวหนีออกมา ได้แต่อ้าปากเล็กน้อยเพื่อช่วยในการหายใจ เพราะรู้สึกเหนื่อยไปหมด ไม่รู้ว่าเหนื่อยจูบหรือเหนื่อยอะไร ก่อนที่กายเล็กจะบิดเร้าด้วยความทรมานเล็กน้อยเพราะส่วนตรงนั้นมันยังสั่นอยู่ แถมขนนุ่มนิ่มของมันก็ปัดป่ายสร้างความวาบหวิวไปตามแผ่นหลังอีกด้วย
“แทฮยอง...ป—ปิ..อึก...ปิดมัน..ห—ให้ฉัน..พ..พักก่อน..” พูดวอนขอออกมา
และแทฮยองพอได้ยินคนรักตัวเองขอร้องแบบนั้นจึงต้องกดปิดอย่างว่าง่ายทันที ค่อยๆปล่อยมือที่โอบกอดอยู่เพื่อให้คนตัวเล็กล้มตัวลงไปนอนเอียงฟุบอยู่บนฟูกนอนได้
แทฮยองอดไม่ได้จริงๆ ที่จะโน้มใบหน้าลงไปเพื่อฟัดแก้มของลูกแมวตัวเองด้วยความหมั่นเขี้ยว
เมื่อเห็นว่าในตอนนี้ลูกแมวกำลังนอนหอบหายใจรวยรินอยู่แถมผิวขาวเนียนก็ขึ้นสีแดงระเรื่อไปหมด
“ฮื่อ..ออกไป! อย่ากวน! เหนื่อย!”
ก่อนที่อยู่ดีๆ เจ้าลูกแมวที่นอนเหมือนจะสิ้นฤทธิ์ในตอนแรกจะแผลงฤทธิ์ออกมาอีกครั้ง
ยุนกิได้แต่ตวัดสายตามองไปยังคนที่เพิ่งมาสร้างความรำคาญให้แก้มตัวเองด้วยความไม่พอใจก่อนจะยกมือขึ้นมากอดอกเล็กน้อยและขยับตัวขดเป็นก้อนกลมอย่างน่าเอ็นดู
“เหนื่อยอะไรแค่ปลดปล่อยอย่างเดียวเองไม่ใช่เหรอ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“ลองมาใส่เครื่องนี้ดูบ้างมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่าเหนื่อยยังไง” เจ้าลูกแมวที่เริ่มอารมณ์ไม่ดีพูดว่าออกมาทำให้แทฮยองอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจก่อนจะแกล้งพูดอ้อนขึ้นมา
“แล้วผมล่ะพี่ ? พี่เหนื่อยแล้วพี่ก็จะพอเลยเหรอ ไม่สงสารลูกชายผมบ้างหรือไง” รอยยิ้มที่ดูร้ายกาจและแสนเจ้าเล่ห์ถูกระบายออกมาบนใบหน้าทำให้ยุนกิที่พอเห็นแบบนั้นต้องรู้สึกฉุนเฉียวทันทีก่อนจะตัดสินใจพูดว่ากลับไปด้วยความหงุดหงิดที่เกิดจากความเหนื่อย
“ก็ช่างหัวลูกชายแกสิ
เพราะฉันเหนื่อยแล้วและฉันก็ไม่เอาแล้วด้วย พอแล้ว หมดโควตาแล้ว
อยากให้ใส่ก็ใส่ให้แล้ว พอใจหรือยังล่ะ ถอดออกเดี๋ยวนี้เลย จะนอน ตอนแรกว่าจะทำให้แต่ตอนนี้หมดอารมณ์ทำแล้ว” พูดพร้อมยื่นมือไปจะดึงเอาหางแมวออก ซึ่งเพราะแบบนั้นทำให้แทฮยองที่เห็นท่าไม่ดีเพราะลูกแมวของตัวเองพยศหนักเอาการจึงรีบกดรีโมทของสิ่งนั้นมันสั่นไหวต่อทันที
โดยแน่นอนว่าในระดับรุนแรงที่สุด ..
เพียงแค่เท่านั้นเจ้าลูกแมวที่พยศเมื่อครู่นี้ก็เริ่มกลับมาอ่อนยวบอีกครั้งแทบจะทันที เสียงห้าวหวานครางลั่นออกมา พร้อมกายเล็กก็ได้ขุดคู้ลงอย่างน่าสงสาร ความเคลื่อนไหวมันยังเกิดขึ้นเรื่อยๆจนทำให้ร่างเล็กที่นอนขุดคู้อยู่ต้องสั่นไหวไปทั้งตัวจนเสียงกระพรวนดังออกมาไม่หยุดอีกครั้ง
“อ—ไอ้บ้า...อะ..แท...ไอ้แท..ฮื่อ...ไอ้เด็กบ้า !! ..อึก..อื้อ—“
พูดว่าออกมาด้วยความหงุดหงิดทั้งๆที่ตัวเองยังจะเอาตัวเองแทบไม่รอด แทฮยองอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆให้กับลูกแมวของตัวเองที่บทจะเชื่องก็เชื่อง บทจะพยศก็พยศเหลือเกินจนเอาใจแทบไม่ถูก
แบบนี้ต้องทำโทษ ..
แทฮยองหลุบสายตาลงต่ำเพื่อมองดูส่วนที่มันกำลังโป่งพองอยู่และพร้อมจะได้รับการปลดปล่อยตลอดเวลาของคนรักตัวเอง
น้ำใสๆได้เริ่มไหลออกมาปริ่มๆอยู่ด้านบนของส่วนบวมเปล่งนั้นและแทฮยองก็คิดว่าอีกไม่นานคนตัวเล็กคงจะปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สามแน่นอน
แต่เขาจะไม่ยอมให้มันปลดปล่อยออกมาง่ายๆเหมือนสองครั้งที่แล้วหรอก ..
บอกว่าจะยอมให้ใช้แค่คืนนี้ใช่มั้ยล่ะ..
ก็ดี..ถ้างั้นคืนเดียวนี่แหละก็จะใช้ให้คุ้มไปเลย
“อึก!...ฮื่อ...อ—ไอ้แท...ฉ..ฉัน...ฉันจะฆ่าแก...อ—ไอ้เด็กบ้า..”
เสียงแหบพร่าที่เกิดจากความทรมานเพราะอยู่ดีๆช่องทางของตัวเองที่กำลังจะได้รับการปลดปล่อยอยู่ดีๆ
ก็โดนผู้เป็นแฟนของตัวเองยื่นมือมากดทับเอาไว้
ในตอนนี้ใบหน้าหวานได้ชุ่มไปด้วยทั้งหยาดเหงื่อและคราบน้ำตา
หน้าอกเล็กได้กระเพื่อมขึ้นลงพร้อมกับร่างกายที่สั่นไหวอย่างรุนแรงอย่างน่าสงสาร
แต่ถึงจะน่าสงสารยังไงแทฮยองก็ยังเห็นว่าเจ้าลูกแมวตัวนี้ยังไม่ยอมหยุดพยศเลย..
“พ..พรุ่งนี้..ฮื่อ..ทั้งแก—อ๊ะ..แล้วก็ไอ้พวกบ้านั่น...ฉ—ฉัน..อึก!
อื้อ...ฉัน...จะกระทืบ..ฮื่อ...ก—กระทืบ..พ—พวกแก...อะ..อ๊า!”
ปราบยากจังเลยลูกแมวตัวนี้นี่ !
ความจริงเขาก็ไม่อยากจะใจร้ายหรอกนะแต่คนๆนี้นี่สิสงสัยอยากให้ร่างกายตัวเองโดนขยี้จึงชอบปากร้ายใส่ตลอดเลย
กว่าจะยอมสงบลงได้ยากเหลือเกิน
“ฮื่อ...แท....ไม่เอาแล้ว..หยุดแกล้ง..อา..ก—แกล้งได้แล้ว..”
“ก็พี่จะทำตัวให้น่าโดนแกล้งทำไมล่ะครับ ?”
“ฉ—ฉันไปทำตัว...อ..น—น่าแกล้ง...อื้อตอนไหน..ว—วะ...อา..”
“ก็ตอนที่พี่พยศอย่างนี้ไงล่ะ”
มินยุนกิได้แต่จิ๊ปากขัดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคนอายุน้อยกว่าพูดออกมาแบบนั้น อยากจะลุกขึ้นไปทึ้งหัวคนพูดแรงๆ
หรือไม่ก็ถีบให้มันร่วงเตียงไปเลยให้รู้แล้วรู้รอด
ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรของเขาถึงได้มีแฟนที่ทั้งหื่นและก็บ้ากามได้ขนาดนี้
ตอนที่คบกันช่วงแรกๆและยังไม่มีอะไรกันมันก็ดูน่ารักไร้พิษภัยเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆอยู่หรอก แต่ทำไมพอได้มีอะไรกันไปครั้งนึงแล้วเจ้าลูกหมาไร้พิษภัยของเขากลับเริ่มฉายแววความเป็นสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ขึ้นมาแทบทุกวันแบบนี้ได้ก็ไม่รู้
เสียงกระพรวนยังดังสร้างความรำคาญขึ้นมาเรื่อยๆ
เพราะการสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นกับร่างกายไม่ยอมหยุด และยุนกิก็คิดว่าตัวเองควรต้องทำอะไรสักอย่าง
..
เอาวะ..
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว
“ท—แท..ช่วย..ฮื่อ..ช—ช่วยพี่ด้วย...นะ” เสียงแหบห้าวได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบาและสั่นเครือ
มือเล็กๆที่สั่นเทากำลังยื่นออกมาเพื่อจับเข้าที่แขนของคนเด็กกว่า
พร้อมลูบมันเบาๆ อย่างต้องการขอความเห็นใจ
“แล้วพี่จะช่วยผมต่อใช่มั้ย ?”
“อื้อ...”
“แล้วพี่จะไม่พยศอีกแล้ว จะไม่ถอดหางออกจนกว่าผมอนุญาตด้วย”
“อือ..”
“แล้วพี่ก็จะไม่เอาไอ้อันนี้ไปทิ้งด้วยเพราะครั้งหน้าเราจะเอามาเล่นกันใหม่”
“อื้อ! เออ..เฮ้ย ! ม—ไม่ใช่..อา..ไม่เอา...ฮื่อ...ไม่เอาแล้ว..”
“ไม่รู้ล่ะ ผมถือว่าตอนแรกพี่ตกลงแล้วเพราะพี่พูดว่าอื้อ จำไว้เลยนะครับว่าห้ามเอาไปทิ้งเด็ดขาด” แทฮยองพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ และนั่นทำให้ยุนกิถึงกับต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพราะรู้สึกเจ็บใจที่พลาดท่าคนเด็กกว่าทันที
แฟนใครวะทำไมเจ้าเล่ห์แบบนี้ !
สิ้นสุดคำพูดนั้นที่แทฮยองพูดออกมา
มือหนาที่เคยปิดทับส่วนนั้นอยู่ก็ปล่อยมือออกมาทันที ก่อนแทฮยองจะรีบใช้ปากของตัวเองครอบลงไปที่ส่วนนั้นเพื่อช่วยคนตัวเล็กปลดปล่อยแทน
โดยใช้เวลาไม่นานคราบคาวสีขุ่นก็ปล่อยออกมาล้นทะลักจนเต็มปากของแทฮยอง คนผิวเข้มรีบกดปิดรีโมททันทีจนร่างเล็กต้องสะดุ้งเฮือกเพราะอยู่ดีๆ
ความสั่นไหวที่ช่องทางนั้นของตนเองก็หยุดลงไปเสียดื้อๆ จนรู้สึกใจหาย
แทฮยองได้แต่กลืนคราบคาวบางส่วนเหล่านั้นที่อยู่ในโพรงปากตัวเองลงไปก่อนจะเอาอีกส่วนที่อมค้างไว้เอาไปแบ่งปันให้เจ้าของได้ชิมมันผ่านการจูบ ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กได้แต่มุ่ยลงเล็กน้อยอย่างไม่นึกชอบใจเท่าไหร่ มือเล็กได้แต่ยกขึ้นมาจับบีบไปที่ลาดไหล่ของคนเด็กกว่าเบาๆ
ไม่รู้ทำไม แต่ตอนนี้ยุนกิคิดว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำกับแทฮยองอยู่ในขณะนี้
มันค่อนข้างลามกที่สุดตั้งแต่เคยทำมา
เรียวลิ้นร้อนของแทฮยองได้แต่ลากไล้ผ่านริมฝีปากบางของคนตัวเล็กเพื่อช่วยทำความสะอาดคราบคาวที่เปรอะเปื้อนไปหมดเพราะตัวเองป้อนให้คนตัวเล็กได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่มันจึงเปื้อนไปทั่วแบบนี้ ก่อนที่ทำความสะอาดจนเสร็จแล้วแทฮยองก็ใช้ลิ้นของตัวเองดุนดันเข้าไปในโพรงปากของคนตัวเล็กอย่างทุกทีที่ชอบทำเป็นประจำเวลาจูบกันแทบจะทันที
และอยู่ดีๆ ยุนกิก็ต้องรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กน้อยๆ ที่ไม่ค่อยรู้ประสีประสาอะไรไปเสียดื้อๆ
เพราะอยู่ดีๆในตอนนี้ตนเองก็ไม่สามารถจะรู้เลยว่าจะต้องเกี่ยวกระหวัดตอบกลับเรียวลิ้นของแทฮยองยังไงดี
คนตัวเล็กแอบรู้สึกขนลุกเล็กน้อยยามความนุ่มของส่วนหางแมวมันกำลังปัดผ่านแผ่นหลังของตัวเองไปมา กายบางเผลอแอ่นขึ้นหาร่างกายของคนด้านบนอย่างนึกเสียวซ่าน ลำคอขาวเริ่มส่งเสียงครางออกมาเบาๆเมื่อสิ่งนั้นยังตามมากวนใจอยู่เรื่อยๆ
สองแขนได้แต่โอบรอบคอของแทฮยองเอาไว้แน่นพร้อมน้ำใสๆเริ่มไหลปริ่มออกมาจากขอบตา แทฮยองได้แต่ไล่จูบไปทั่วใบหน้าหวานของคนรักอย่างต้องการปลอบโยนก่อนสุดท้ายจะค่อยๆผละออกมาเพื่อพูดประโยคคำร้องขอสุดท้ายที่ตนเองอยากให้คนพี่ทำให้ในวันนี้
“พี่ยุนกิครับ..
เดี๋ยวแทจะไปนั่งรอตรงนั้นนะ.. ช่วยคลานเหมือนแมวเข้าไปหาแทหน่อยนะครับ..”
“ว..ว่าไงนะ !?”
และเพราะคำสั่งที่ฟังดูน่าอายหลุดออกมาจากริมฝีปากของคนอายุน้อยกว่าทำให้มินยุนกิถึงกับต้องรู้สึกเหมือนตัวเองจะระเบิดตายทันที
ได้แต่เอ่ยถามกลับไปด้วยความตกใจและภาวนาขอให้คำพูดเมื่อกี้นี้คนผิวเข้มแค่พูดมันออกมาเล่นๆ
ไม่ได้ต้องการจะให้ทำจริงๆ
แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นแบบนั้นเพราะในตอนนี้คนที่สั่งได้ขยับตัวไปนั่งรออยู่บริเวณขอบเตียงไปแล้ว
..
สรุปวันนี้มันวันเกิดใครกันแน่วะ !
แล้วใครที่เป็นคนให้ของขวัญวันเกิดใครกันแน่ !
หลังจากที่นั่งจัดการกับความลังเลและความเขินอายของตัวเองอยู่นาน ในที่สุดยุนกิก็ต้องค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นอยู่ในท่าคลานเข่าช้าๆอย่างช่วยไม่ได้
เสียงกระพรวนมันเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อคนตัวเล็กได้เริ่มขยับตัวทีไร
ลูกแมวตัวน้อยๆ ได้แต่ค่อยๆ
ใช้ขาทั้งสี่ของตัวเองเดินย่องเข้าไปหาเจ้าของด้วยอาการเคอะๆเขินๆ และทันทีที่ลูกแมวเดินไปจนประชิดตัวเจ้าของเรียบร้อยแล้ว
เจ้าของผู้แสนจะใจดีอย่างแทฮยองก็รีบยื่นมือมาเกาคางพร้อมลูบหัวให้รางวัลเจ้าลูกแมวตัวเก่งทันที
และนั่นจึงทำให้คนถูกการกระทำเหมือนตัวเองเป็นแค่สัตว์เลี้ยวอย่างยุนกิต้องรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ก่อนอีกใจนึงคนตัวเล็กจะเริ่มคิดว่าบางทีตัวเองนี่แหละที่ทำตัวเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงของแทฮยองเสียเองเวลาต้องอยู่บนเตียงด้วยกันทีไร
ดวงตาเรียวที่เหมือนสมยอมแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความพยศหน่อยๆ ค่อยๆช้อนขึ้นไปมองคนผิวเข้มที่นั่งอยู่ช้าๆ แต่นั่นก็ทำให้แทฮยองระบายยิ้มออกมาอย่างชอบใจก่อนจะค่อยๆจูบซับไปที่ริมฝีปากบวมช้ำอีกครั้งด้วยความหลงใหล ก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนมือของตัวเองมาตบๆตรงช่องว่างที่อยู่ระหว่างต้นขาทั้งสองข้างของตัวเอง
และในตอนแรกนั้นยุนกิก็คิดว่าแทฮยองทำแบบนั้นเพราะจะเรียกไปนั่งที่ตัก
แต่ก็เปล่าเลย ..
ในตอนนี้ยุนกิกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าแทฮยองต่างหากล่ะ ..
“ช่วยผมหน่อยนะครับพี่ยุนกิ” เสียงทุ้มพูดขอออกมา ก่อนมือหนาจะค่อยๆลูบไล้ไปตามกรอบหน้าหวานของคนรักเบาๆ ซึ่งยุนกิพอได้ยินแบบนั้น แม้จะแอบเม้มริมฝีปากแน่นเข้าหากันด้วยความขัดใจเหมือนทุกที
แต่ก็ค่อยๆพยักหน้ารับเหมือนทุกทีเช่นกัน
มือขาวที่ตอนนี้มันสั่นเพราะเขินอายค่อยๆยื่นออกไปจับรูดซิปกางเกงของคนรักตัวเองออกช้าๆ
และก็น่าหงุดหงิดที่แผ่นหลังของตัวเองมันยังโดนเจ้าหางเจ้าปัญหาสร้างความวาบหวามให้ไม่หยุด ริมฝีปากบางถูกกัดไว้จนห้อเลือดเพราะคนตัวเล็กพยายามที่จะสะกดกั้นอารมณ์วาบหวิวของตัวเองที่ตอนนี้มันกำลังเกิดขึ้นเพราะโดยปุยขนนุ่มของหางแมวปัดไปตามแผ่นหลังอยู่
การรูดซิปกางเกงได้เป็นอย่างยากลำบากเพราะมือเล็กมั่นเอาแต่สั่นเทาไม่หยุด จนเป็นงานให้แทฮยองต้องยื่นมือมาช่วยเพราะเริ่มรู้สึกเห็นใจ และในเวลาไม่นานกางเกงที่มันแสนจะเกะกะบนร่างกายก็ถูกถอดออกโดยดึงร่นไปกองอยู่ที่ข้อเท้า
ก่อนจะตามไปด้วยซับในที่ถูกดึงร่นลงไปเช่นกัน
โดยแน่นอนว่าเมื่อทั้งกางเกงและซับในถูกถอดดึงร่นลงไปจนหมด บริเวณส่วนนั้นของแทฮยองที่ตอนนี้มันดูทั้งอึดอัดทั้งทรมานและเหมือนอยากที่จะได้รับการปรนเปรอเพื่อปลดปล่อยออกเต็มทีได้ปรากฏให้เห็นต่อสายตาของคนตัวเล็กเรียบร้อยแล้ว
“ทำแบบที่พี่ยุนกิอยากทำเลยนะครับ ผมชอบหมดเลย”
น้ำเสียงที่ฟังดูกระเส่าของเจ้าของโทนเสียงทุ้มออกมา ทำให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้เหมือนจะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองถนัดที่สุดต้องค่อยๆพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ฝ่ามือขาวค่อยๆยกขึ้นมาจับประคองสิ่งนั้นเอาไว้ช้าๆ ก่อนที่แทฮยองถึงกับต้องส่งเสียงครางที่ทั้งทุ้มต่ำและแหบพร่าของตัวเองออกมาแทบทันทีเมื่อความอ่อนนุ่มของโพรงปากคนตัวเล็กได้กลืนกินสิ่งนั้นของตัวเองเข้าไป
แม้จะเป็นแค่ส่วนปลายของมันก็ตาม
มือหนาได้แต่ยื่นออกไปลูบบนกลุ่มผมนุ่มที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของคนรักตัวเองอย่างต้องการจะให้รางวัล
“อา..ยุนกิครับ...อืม..ดีจังเลย”
และคำสรรพนามที่ใช้กับคนรักของตัวเองก็เริ่มจะเปลี่ยนไปโดยไม่มีคำนำหน้าว่าพี่เหมือนเดิม แทฮยองในตอนนี้กำลังรู้สึกสุขสมมากที่สุดเพราะกำลังได้รับการปรนเปรอด้วยปากที่คนตัวเล็กมอบให้
ริมฝีปากได้แต่เผยออกเล็กน้อยเพื่อช่วยในการหายใจไม่ให้ติดๆขัดๆเกินไป ใบหน้าหล่อเหลาถูกเชิดขึ้นช้าๆเพราะกำลังรู้สึกมีความสุขอย่างถึงที่สุด
มินยุนกิในตอนนี้กำลังเหมือนเด็กน้อยที่กำลังรับประทานของหวานชิ้นโปรดของตัวเองอยู่
ปลายลิ้นเล็กๆเฝ้าหยอกล้อและเล็มเลียของหวานชิ้นนั้นอย่างทะนุถนอม เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆหลับพริ้มลงช้าๆในขณะที่พยายามจะกลืนกินของหวานชิ้นนี้เข้าไปในปากให้มากกว่าเดิม
แทฮยองกำลังรู้สึกดีเอาเสียมากๆ
ในเวลานี้ ..
แต่แทฮยองก็คิดว่าถ้าให้ตัวเองรู้สึกดีอยู่คนเดียวมันคงจะเห็นแก่ตัวมากไปหน่อย
..
“อ—อื้อ..”
เพราะอยู่ดีๆ
ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินไปกับการปรนเปรอให้กับคนรักของตัวเองอยู่ดีๆ
หางแมวที่มันเคยสงบนิ่งก็เริ่มสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้งด้วยความรุนแรงระดับเดิม ทำให้ยุนกิต้องเผลอกลืนกินของสิ่งนั้นเข้าไปจนเกือบสุดเพราะการสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันได้ตั้งตัวนี้ ก่อนที่เรียวปากบางจะรีบผละออกมาไอค่อกแค่กเพราะรู้สึกสำลักที่เผลอกลืนเข้าไปจนสุดขนาดนั้น
เสียงครางหวานได้ดังลั่นออกมาพร้อมกับเสียงของกระพรวน คนตัวเล็กได้บิดเร้าร่างกายของตัวเองด้วยความทรมาน
พร้อมกับค่อยๆขยับยกบั้นทายตัวเองยกขึ้นเล็กน้อยหวังจะระบายความอึดอัดให้สิ่งนั้นได้ขยับคว้านช่องทางของตัวเองได้อย่างถนัดกว่าเดิม
มินยุนกิค่อยๆปรับเปลี่ยนท่าของตัวเองให้กลับมาอยู่ในท่าคลานเข่าอีกครั้ง
จึงทำให้แทฮยองที่พอเห็นแบบนั้นแล้วจึงรีบจับขย้ำท้ายทอยของคนตัวเล็กและดันให้รับเอาส่วนนั้นของตัวเองเข้าไปในโพรงปากอีกครั้งแทบทันที จนดวงตาเรียวเล็กต้องเปิดกว้างด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนที่เสียงครางระงมที่ฟังดูน่าสงสารจะเริ่มดังมาเรียวปากเล็กที่ตอนนี้กลืนกินสิ่งนั้นเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
เจ้าของใบหน้าหวานในตอนนี้เริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองแทบไม่อยู่แล้วได้แต่ยกมือเล็กข้างๆ
ข้างนึงของตัวเองขึ้นมาจิกไปที่หน้าขาของคนผิวเข้ม ก่อนที่โพรงปากและปลายลิ้นที่อ่อนนุ่มจะเริ่มกลับมาทำหน้าที่เหมือนเดิม แต่กลับเป็นด้วยลีลาและจังหวะที่มันเร่าร้อนมากกว่าเดิมเกือบสองเท่าตัว
เสียงซี๊ดปากเพราะความเจ็บปนกับความเสียวได้ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของคนผิวเข้มเบาๆ แทฮยองที่ตอนนี้แทบจะไปจนถึงจุดสูงสุดอยู่แล้วได้แต่หลับตาพริ้มฟังเสียงของกระดิ่งที่ประสานไปกับเสียงครางเครือได้อย่างไพเราะน่าฟัง
ในตอนนี้แทฮยองรู้สึกว่าอีกไม่ถึงนาทีตัวเองจะต้องปลดปล่อยออกมาแน่นอน
..
แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น ..
เพราะความสั่นสะเทือนที่มันเกิดขึ้นอย่างไม่คิดจะหยุดหย่อนจึงทำให้คนผิวขาวที่ตอนนี้กำลังมีความสุขไปกับการได้ปรนเปรอให้คนรักของตัวเองต้องร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างไม่รู้ตัว เมื่ออยู่ดีๆ
แขนเพียงข้างเดียวที่ใช้ค้ำยันร่างเอาไว้มันก็พลันมาอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงไปเสียดื้อๆ
มินยุนกิในตอนนี้ได้ทรุดตัวลงไปนอนสั่นกองอยู่กับพื้นอย่างน่าสงสาร พร้อมเสียงครางที่แสนหวานก็เอาแต่ครางเรียกชื่อของแทฮยองออกมาไม่ยอมหยุด จนทำให้แทฮยองที่แม้จะรู้สึกขาดช่วงไปหน่อย แต่พอเห็นคนรักของตัวเองได้รับความทรมานแบบนั้นแล้วก็ต้องรีบทรุดตัวลงไปเพื่อช่วยประคองร่างเล็กที่นอนกองอยู่กับพื้นขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดทันที
มินยุนกิที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของแทฮยองเรียบร้อยแล้วรีบยื่นริมฝีปากของตัวเองไปประกบจูบที่ริมฝีปากของแทฮยองด้วยความโหยหาก่อนที่ไม่นานความอึดอัดทั้งหมดของคนตัวเล็กจะถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย
ทำให้แทฮยองที่พอเห็นแบบนั้นแล้วต้องค่อยๆละจูบออกมาจากริมฝีปากบวมช้ำทันที
ค่อยๆจับบังคับร่างเล็กๆที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองที่ตอนนี้เหมือนจะไร้สติหน่อยๆ
ให้กลับมาอยู่ในท่าคลานดังเดิม
สิ่งนั้นที่อยู่ในร่างกายของคนตัวเล็กมันยังคงเอาแต่สั่นไม่ยอมหยุดและยุนกิก็คิดว่ามันทรมานเอาเสียมากๆ
ก่อนที่อยู่ดีๆ
ยุนกิจะพบความทรมานยิ่งกว่านั้นเมื่ออยู่ดีๆ โดยที่ไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้าแทฮยองก็ใช้มือดึงเอาสิ่งนั้นออกไปจากร่างกายเสียดื้อๆ จนทำให้เสียงหวานต้องครางร้องลั่นออกมาเพราะรู้สึกเสียววูบขึ้นมาที่ท้องน้อย
ก่อนที่เสียงหวานจะหวีดร้องออกมาอีกครั้งเมื่อหลังจากที่แทฮยองได้ดึงเอาสิ่งนั้นออกไปแล้ว
อีกฝ่ายก็ได้สอดใส่ส่วนแข็งขืนของตัวเองเข้ามารวดเดียวหมดแทนของสิ่งนั้นแทบจะทันที
โดยไม่พูดไม่จาอะไร
แทฮยองที่ตอนนี้ได้เอาความแข็งขืนของตัวเองเข้าไปอยู่ในร่างกายคนตัวเล็กเรียบร้อยแล้ว มือหนาทั้งสองข้างก็รีบเลื่อนไปจับสะโพกสอบของคนตัวเล็กไว้ให้มั่นทันที ก่อนที่ตัวเองจะเริ่มขยับสะโพกสวนเข้าไปแบบถี่รัวจนคนตัวเล็กต้องสั่นคลอนไปทั้งร่าง
เสียงกระพรวนมันดังขึ้นมาแข่งกับเสียงครางเรียกชื่อของตัวเองแทบตลอดเวลาแต่มันกลับไม่น่ารำคาญกับแทฮยองเลยสักนิด
มินยุนกิในตอนนี้ได้แต่ใช้มือเล็กๆ ตัวเองกำและจิกไปที่พรมเช็ดเท้าแน่นอย่างทรมาน ก่อนอยู่ดีๆ ใบหน้าหวานจะรู้สึกเห่อร้อนขึ้นมาเพราะรู้สึกเขินอายเมื่อได้เงยหน้าขึ้นมามองแล้วพบว่าในตอนนี้ตนเองกับแทฮยองนั้นกำลังทำกิจกรรมร่วมรักกันอยู่หน้าประตูตู้เสื้อผ้าที่มีกระจกบานใสติดอยู่ และแน่นอนว่าในตอนนี้ภาพกิจกรรมที่พวกเขากำลังทำมันกำลังสะท้อนให้เห็นตรงกระจกตรงหน้า
แววตาคู่สวยเริ่มสั่นไหวระริกก่อนใบหน้าหวานจะรีบก้มลงอย่างไม่อาจทนมองต่อไปได้อีกเพราะจากที่เห็นผ่านกระจกเมื่อครู่นี้ใบหน้าแทฮยองมัน...
อา...
เขาไม่อยากจะพูดถึงเลย..
ในตอนนี้แทฮยองยังคงเฝ้าขยับสะโพกกระแทกกระทั้นเข้ามาในร่างกายไม่ยอมหยุด ก่อนไม่นานความอุ่นร้อนจะถูกฉีดเข้ามาในร่างกายคนตัวเล็ก
และยุนกิคิดว่ามันคงหยุดแค่นั้นแต่เปล่าเลย ..
หลังจากปล่อยของเหลวเหล่านั้นออกมาแทฮยองก็เว้นช่วงไปพักไปสักระยะหนึ่งโดยกดค้างแช่ไว้
ก่อนที่จะเริ่มขยับใหม่เมื่อเริ่มหายเหนื่อย
เหงื่อเม็ดเล็กๆได้ผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าหวานเพราะกิจกรรมที่มันแสนจะยืดเยื้อยาวนานและไม่จบไม่สิ้นสักที
ในตอนนี้ยุนกิรู้สึกว่าคอมันแห้งจนแทบเป็นผุยผงจนไปหมด สะโพกสอบยังเฝ้ากระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ยอมหยุดและเป็นเพราะมันมีสารช่วยหล่อลื่นที่ถูกฉีดเข้าไปก่อนหน้านี้ค้างอยู่จึงทำให้การกระแทกกระทั้นของแทฮยองครั้งนี้มันมีเสียงน่าอายอยู่ด้วย
“ท—แทฮยอง! อ..อา..พ—พอ..อื้อ! พอได้ล—แล้ว!”
เพราะอยู่ดีๆ มือของคนอายุน้อยกว่าที่ยังไม่ยอมหยุดการสอดประสานก็ยื่นมือมาขยับรูดรั้งที่ส่วนนั้นของยุนกิอีกครั้ง ทำให้ยุนกิต้องรีบร้องห้ามปรามแทบทันที มือเล็กได้แต่กำพรมเช็ดเท้าเอาไว้เสียแน่นจนน่ากลัว
พร้อมใบหน้าหวานที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อก็เชิดขึ้นและครางร้องออกมา ..
และไม่นานความอึดอัดทั้งหมดของคนสองคนก็ได้รับการปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน โดยภายหลังการปลดปล่อยครั้งที่สองของตัวเองเสร็จลงแทฮยองก็ล้มตัวลงมานอนทับร่างเล็กที่ล้มลงไปก่อนหน้านี้แล้วอย่างอ่อนล้าทันที
อย่าลืมกลับไปอ่านและเม้นท์ให้ด้วยนะทุกคนเพราะเราไม่มีแท็กฟิค ;-;
